Herkesin iyide olsa kötü de olsa bir hayatı ve bir yaşantısı vardır ve bu yaşantı ölene kadar sürecektir. Öldükten sonra ahiret hayatı dediğimiz başka bir hayat başlar.Bu kitaptada 23 yaşındaki sıradan bir kızın hayatı anlatılır...
Bugün yine sıradan bir gündü.Sabah uyandım elimi yüzümü yıkadım ve saate baktım 9 du. İşe geç kalmıştım hemen üstümü giyinmeye başlıcaktımki bugünün pazar günü olduğunu farkettim. Derin bir oh çektikten sonra kahvaltı hazırladım ve afiyetle yedim.Kahvaltıda omlet
zeytin,peynir,reçel,bal vardı.
Bu arada kendimden bahsetmeyi unutmuşum.Merhaba ben Esin Elvin Takay.-Bana kısaca Esin derler-23 yaşındayım.Üniversiteyi bitirdim ve bir cupcake dükkanında garsonum. Tek başıma yaşıyorum.Neden derseniz annem ile babam bir trafik kazası sonucu hayatlarını kaybettiler.Tek çocuğum kardeşim veya abim ablam yok.Keske olsa ama kader böyleymiş.
Kadere karşı çıkıp isyan etmek olmaz değilmi?
Neyse annem ve babam ile ilgili bilgi vericem -uzun olmıycak çünkü aksi takdirde duygulanıyorum- Ben 20 yaşındaydım.Annem ve babam tatile çıkmışlardı.Ben okulum yüzünden onlarla birlikte tatile çıkamamıştım.O gece uyumadım çünkü annem ve babam tatilden dönüyordu.Gece saat 12ye kadar gelmediler.Telefonla aradim.Annem açtı telefonu nerdesiniz diye sordum.yarim saate kadar oradayız dedi.Bende tamam dedim.ve telefonu kapattım bi 10 15 dk sonra annem aradı ve bu sefer yabancı bir ses duydum.Bu annem değildi.Aramizda şöyle bir diyalog geçti.
-Siz bu bayanın kızımızınız?
-Evet ne oldu ki?
-Anneniz...Anneniz...trafik kazası geçirdi...
-neee?
Dememle telefon elimden düştü.sonra ağlamaya başladım hattaki bayan alo alo dedi cevap veremiycek haldeydim.
Telefonu alıp efendim dedim güçlükle
Hastaneye kaldiriyorlar şimdi hastanenin adı .........sağlık hastanesi.
Tamam dedim ve telefonu kapattım ağlaya ağlaya hazirlandim.Hastanenin nerde olduğunu biliyordum.Ama uzaktı hemen taksi çevirip hastaneye
gittim.Hastaneye vardığımızda taksici geldik bayan dedi.Ben taksiden inip borcumu ödedim ve hastaneye girdim
Hala ağlıyordum.Bir hemşireye buraya ambulansla 2 kişi getirdilermi
diye sordum.Hemsire:
-Evet şuan yoğun bakıma girdiler
-Yoğun bakim odasi nerde?
-2.katta solda
-Teşekkür ederim
diyip hemen yoğun bakim odasina çıkıp koltukta beklemeye başladım.
O kadar ağlamıştımki göz altlarim şişmişti.2 saat sonra doktor yoğun bakim odasından çıktı hemen sordum
-Annem ve babam iyiler mi?
-üzgünüm onları kaybettik...
demesiyle çığlığı kopardım ve bayılmışım uyandığımda teyzemler amcamlar gelmişti ve beni ayıltmaya çalışıyorlardı.Teyzem bi yandan ağlıyor bir yandan beni teselli ediyordu amcam zaten köşede gizlice ağlıyordu.Halam beni avutmaya çalışıyordu ve onunda gözünden yaşlar dökülüyordu.Kuzenlerim ağlamıyordu ama üzgünlerdi.Kendimi tutamayıp anneeeeeeeeee babaaaaaaa diye çığlık attim.Sonra bana sakinleştirici yapmışlar uyumuşum amcam beni taşıyıp arabasına koymuş ve götürmüş.Uyandigimda amcamlardaydım.Saat 10 du herkes neredeyse uyanmıştı.Cenazeyi öğlene doğru kaldırdılar.Ben yine kendimi tutamayıp ağladım kim aglamazki.
Sonra saat akşam 8 e 9 a kadar kuran okudular.Herkes başsağlığına geliyodu ev ağzina kadar dolmuştu.1 hafta amcamgilde kaldım okulumdan
da geri kalmıştım ama hiçbirşey annem ve babamdan daha önemli değildi. 1 haftanın sonunda amcam beni evime bıraktı artik tek başıma yaşıyordum ev bombostu artik benim için herşey bitmişti...
