Nesneler-

''Hediye Vakti''

Okuldan çıktım. Eve dönüyorum. Her zaman ki gibi okulda dışlandım ve sıkıldım. Bundan artık sıkılıdım. Öldürmek istiyorum kendimi ama ölüm fobim olduğu için bir türlü yapamıyorum ve artık yaşamak sıkıcı geliyor. Her zaman ki gibi yolda tek başıma yürürken onunla karşılastım. Her zaman sadece benim gördüğüm o kişi. Yine her zaman ki gibi aynı yerde duruyordu. Beni korkutuyor. Hemde çok. Evimde geceleri 3'de dolaşıyor. Bunu bana neden yapıyor bilmiyorum ama beni çok korkutuyor. Hızlı adımlarla ve ona bakmadan yanından geçtim. Tam başımı kaldıracaktım ki kendimi karanlık bir odada buldum. Çok korkuyorum. Bu karanlık odada tek başımaydım veya oda vardı ama ben göremiyordum. Nefesim hızlandı ağlayamayacak kadar gergindim. Birinin nefesini sırtımda hissetim ama korkudan dönüp bakamadım. Yavaşca önüme geçti ve '' Benden korkma.'' dedi. Bu mümkün değildi.Ondan çok korkuyordum. Sadece bana gözüküyor ve insanlar tarafından şizofren yerine koyuluyordum. Gözlerimi kapattım ve kalp ritmimi dinledim o kadar hızlı attıyordu ki.. Kalbimi dinlerken ses duydum. Bir daha konuştu ''Benden korkma. Sana istediğin her şeyi vericem. Artık okulda dışlanmıcaksın. Sana bir güç vericem ve eğer gücünü kullanmayı bilirsen ömür boyu sende kalıcak'' Bu sözler karşısında affaladım ve gözlermi açtım. Kendi odamdaydım. Şok olmuştum annem öylece durmuş bana bakıyordu. Zavallı kadın 3 aydan beri bana inanmıyordu ve artık delirdiğime inanmıştı. Beni kolumdan tutup arabaya bindirdi. Araba kendide binince ''Anne ne yapıyorsun?!'' diye bağırdım. ''Artık bu yaptıkların aştı! Seni ruh hastanesine götürüyorum bir süre tedavi ol.'' Ağlamaya başladım. Gözlerimi kapattıp açtığımda farklı bir yerdeydim. Hemen onun yapabileceğini anlayıp bir köseye sığındım. Burası farklı biryere benziyordu. Fazla korkutucu sayılmazdı. Küçük sevimli bir bahçesi olan bir evdi. Şasırdım. İlk defa böyle bir yer görmüştüm. Hemen eve girdim ve etrafa bakınmaya başladım. Ev, dışardan baya küçük gösteriyordu ama içi çok büyüktü.Merdivenlere baktığımda yukardan bana bakıyordu ve bir anda kayboldu. Hızlı adımlarla yukarı çıktım sadece bir kapı vardı. İçeri korkarak olsa da girdim.Yukardaydı. Ayakları yere basmıyordu. Sonunda onun beynimin bana kurduğu oyunlardan biri olmadığını gördüm. O. O bir şeydi. Daha çok korktum. Tam kapıyı açıp cıkıcakken , kapıyı kilitledi. Ve bana uçarak geldi.''Sana hediyeni verme vakti geldi ''