Başlangıçta belirtmek istediğim Okyanus' un hayatı hiç kolay değildi; her ne kadar erkekler peşinde dolansa da, magazin dergilerinde kapak olsa da... Hiçbir zaman birini gerçekten sevememişti. Güzeldi evet, öyleydi ama hep dışlanırdı ya da parası için onu kullanırlardı.
20 Nisan günü sabahı güzelliğine lanet ederek yataktan kalktı, her zaman olduğu gibi yine üzgündü. Annesi odasının kapıdan girdi:
"Oky-"
"Ne"
Villanın kapısından fotoğraf makinesi sesleri geliyordu. Okyanus kızgın bir sesle;
"Onları sen çağırdın değil mi, anne?" diye haykırdı.
"Her zaman ki gibi kapıdalar kızım."
Okyanus' un gözünden yaşlar akmaya başladı.
"Hepsi senin suçun; dışlanmam, kimseyi sevememem."
Annesinin umrunda değilmiş gibi gözüküyordu fakat Okyanus' un umrundaydı. Okyanus kendini hep yanlız hissediyordu. Aşk, sevgi, mutluluk... hiç hissetmemişti. Kimdi ki o, sadece güzel bir kız. Saçını taradı, üzerini giydi. Berbat bir okul gününe daha hazır hissediyordu. Magazincilerden kurtularak limuzine bindi.
