Okyanus çantasını hazırlamaya başladı. Zil çaldı. Artı hafta sonuna girmişlerdi. Herkes sınıftan çıkmıştı. Emir de tam o an dışarı çıkıyordu. Okyanus Emir'i yakaladı. Nedense ikisinin yüzünde de tatlı bir gülümseme vardı.
"Ş-şey Okyanus."
"Efendim Emir?"
"M-m-madem o-o-okul ta-ta-tatil oldu be-be-benim e-e-evime t-tabi u-u-uygunsa-san ge-ge-gelebilir mi-misin?"
Okyanus'un gözleri parıldadı. Ne cevap vereceğini biliyordu.
"Elbette, çok mutlu olurum."
Eve giderken Nazlı'nın yakın arkadaşı ona baktı. Yanlarına yaklaştı. Gözlerini hain bir şekil almıştı. Kaşları çatık, kafasını Okyanus'a döndü, yakasından tuttu.
"NAZLI SENİN YÜZÜNDEN KOVULDU!!!!!!!! BUNUN ACISINI ÇEKECEKSİN PİSLİK!!!!!!!
Okyanus'un gözünden korku akıyordu. Onu kurtaracak kimse yoktu. Belki Emir... yok yaa o yapamaz onu kurtaramaz. O şeker çocuk onu nasıl kurtarsın kii. Büyük yanılıyordu. Emir karete derslerine gitmiş, şampiyonluk turnuvalarında on kere birinci olmuştu.
"E-ellerini O-okyanus'tan ç-çek."
"Sen karışma şeker şey."
Beş dakika sonra Ceren uzaklara doğru koşuyordu.
