Het licht van de lantaarnpaal bezorgt de bomen een warme gloed.
De wind maakt een jankende geluid.
Ik kijk naar buiten terwijl ik tegen het raam zit. Het glas voelt koud aan tegen mijn linkerarm.
Het moet wel hard waaien want ik zie de takken hevig heen en weer dansen.
Het is bijna negen uur s'avonds. Geen kat op de weg. Logisch in tijden van corona.
Nu ik hier rustig alleen zit neem ik alles rondom mij in me op. Ik bekijk mama's tuin. Het is donker dus ik zie er bijna niets van.
Langs de ruit glijden regendruppeltjes langzaam naar beneden.
De wind laat de bomen nog steeds bewegen. Steeds heen en weer. Want nu ik hier rustig alleen zit, is het niet windstil. Het steeds heen-en-weer bewegen geeft me een bepaalde rust.
Het voelt bevrijdend om alles gedetailleerd in me op te nemen En op te schrijven.
Ik word gewekt uit mijn gedachten als ik de deur hoor opengaan. Mama verscheen om de hoek. Ze kwam naast me voor de kachel zitten. En ze dacht precies hetzelfde. " Het is zo rustgevend hier te zitten", zei ze na een paar minuten.
