Annyeong co-armys! First story pala ko po ito and I hope ya'll give me some supports for motivation and inspiration! THANK YOUU!
lablats!
-aylabapol
--
Chapter 1, Maid 1.
"Sigurado ka bang may nakita ka na talagang trabaho, anak?", tanong ni mama sa'kin na kung saan, puno ng pag-alala ang kaniyang boses. "Siguraduhin mo na hindi konektado 'yan sa pagbebenta ng katawan mo, ah? Ayoko pa namang mapahamak ka, anak.", sabi nito.
Ngitian ko lamang ng napakatamis si mama atsaka hinalikan na siya sa pisngi. "Hindi po, ma. Promise.", sabi ko lamang at inihanda na ang aking maleta.
Sa Korea kasi ako nang-aaply ng trabaho, at since may nang-hire pa naman ng maid doon, hindi na ako nagdadalawang-isip at kaagad ng umapply. Malaki din naman ang sweldo doon. Sakto lang para sa'min ni mama.
I need money and I desperately need it. Tutulungan ko si mama sa sakit niya. I won't let her suffer from illness. And I won't let that sick of her became worse.
"Anak.", tawag ni mama sa'kin at niyakap ako for the last time. "Mag-ingat ka doon, anak. Call me when you get there.", sabi nito. Ramdam ko ang mahigpit na hawak ni mama sa'kin. Para akong tinusok ng maraming kutsilyo ng makita ko ang aking inang lumuluha.
Separating away to my mom is the hardest thing that I could ever do. But sometimes, we need to sacrifice things for love. Mahal ko si mama. Gusto ko siyang tulungan that's why I need to do this, even though it hurts me alot.
"Anak, mag-ingat ka talaga doon. Have a rest whenever you're tired. Huwag pilitin ang mga bagay na hindi mo makaya.", sabi nito. Tumango lamang ako dito at palaging ngiti lamang ang isasagot.
"Opo, ma. Noted na lahat", sabi ko at binuksan na ang pinto. "I'll go now", pamamaalam ko and I look at her for the last time. "Bye", at nung tumalikod na ako, tears were already falling out in my eye.
"Tissue for you, ma'am", sabi ng lalakeng naghihintay sa'kin. Siya nga pala ang kasama ko papuntang Korea at siya din mismo ang maghahatid sa'kin sa bahay kung saan ako magtatrabaho.
"Thank you, manong", pasasalamat ko at tinanggap naman ang tissue. Pinagbuksan na ako ng pinto at sumakay naman ako. I glance the house for the last time pero wala na sa labas si mama.
Alam lamang ni mama na may trabaho ako sa ibang bansa. But she didn't even know na ang magiging trabaho ko pala ay isang maid. Okay lang din naman dahil marami naman din akong binabantayan noon and I'm getting used of it. Mapabata man o matanda, kakayanin ko 'yan.
Mabilis lamang ang biyahe namin at nakarating kaagad kami sa airport.
"Teka lang manong, ah? Bibili muna ako ng snacks saglit", sabi ko na ikinatango lamang ni manong kaya agad naman akong pumunta sa isang store at bumili ng mga snacks.
Pagkatapos kong bumili ay syempre nagpapacounter kaagad ako. Alangan naman sang itakbo ko'to, mahirap na't matukhang ako.
"That would be ₱99.00 lahat po, ma'am", sabi ng cashier at nagbayad na. Kinuha ko na kaagad yung mga snacks ko at tumakbo na pabalik sa kay manong.
Ng malapit na ako sa kay manong ay may nabangga akong lalake. Mabango, gwapo, but sad to say, pandak.
"Tumitingin ka ba sa daanan mo?", tanong neto.
"Oo naman. Ikaw ba?", tanong ko pabalik. Nagulat naman siya sa tanong ko at ng na realize ko ang aking nasabi, pati ako nagulat din. "A-ah hehe. Chat nalang tayo! Bye baby boy! Mwuah!", asar ko sa lalake kahit hindi naman kami close.
"Kilala mo 'yun?", tanong ni manong sa'kin. Umiiling-iling naman kaagad ako at tumawa lamang.
"Tara na po."
Agad na kaming umakyat sa eroplano at umupo na sa assigned number seats namin. Buti nalang at katabi ko ang bintana, makikita ko ang mga magagandang tanawin sa mundo.
Kinuha ko muna ang aking cellphone at doon lamang nalaman na nagtext pala sa'kin si mama. It says here na nangumusta lamang siya. Agad ko naman din itong nireplayan na okay lang ang lagay ko dito at nakasakay na ako ng eroplano.
Maya-maya palang ay nag-umpisa ng lumipad ang eroplano. I can't help but to think my mother. I mean, I cannot stop thinking about her to be honest.
If only sa Pilipinas lamang ako humanap ng trabaho, then hindi ko na kailangang humiwalay kay mama pa. But sad to say, over-populated na ang bansang Pilipinas at nagiging maliit na ang mga suhol doon, kaya eto, lumipad ako papuntang Korea.
It's for the best din naman. Atsaka nangyari na eh. Hindi na babalik sa dati ang nangyari na. And I need to achieve my top priority, which is to help my mother.
Tumingin ako sa bintana at napangiti ako nung nakita ko ang magandang kulay sa langit. Malapit na din kasing gumabi kaya ganon.
I quickly took my phone at dali-daling kinuhaan ng picture ang magandang view tsaka ini-off ko na.
"Ah ma'am, kung sakaling nakaramdam po kayo ng antok, matulog lamang kayo dahil medyo mataas-taas pa kasi ang oras bago tayo makarating sa Korea.", sabi ni manong. Ngitian ko lang siya sa kaniyang pinakitang concern sa'kin. Naalala ko tuloy si mama ng dahil sa kaniya.
"Sige po, manong", sabi ko at sinandal na ang ulo ko sa upuan. Siguro nga magpapahinga muna ako dahil medyo napagod din ako sa kakabyahe namin. At since maid pa naman ang kinuha kong trabaho, I am 100% sure na mahirap ng magpapahinga lalong-lalo na't marami kang gagawing trabaho.
Kinabahan tuloy ako, lalong-lalo na't sa sinabi ni mama na baka konektado ito sa pagbebenta ng katawan. Pero hindi naman kasi! Nakalagay kasi doon na safe lamang at marami din naman ang kumuha sa trabaho. Wala namang masama siguro kung susubukan ko. Pero kung hindi man ako suitable doon, atleast I've tried.
Teka nga lang, kinabahan na naman ako ng lubks. Kung ano-ano lamang kasi ang inisip-isip ko eh! Parang tanga.
Sa gitna ng pag-iisip ko dito, I felt sleepy, kaya naisip ko na ipikit muna ang aking mga mata at nagdasal na sana'y magiging maayos lamang ang lagay ko doon sa Korea. After I did that, I fell asleep.
