Don't be Scared

3

"Jack! Het eten is klaar!" roept mijn moeder vanuit de keuken. Ik zit in mijn kamer en kijk nog even snel mijn e-mail na. Ik heb veel mailtjes van spelletjes, reclame, maar ook eentje van een website die ik nog nooit heb bezocht of me voor heb ingeschreven:
www.jackhaters.com.
Ik klik op de link en het eerste wat ik zie is dat er met vette letters geschreven staat: Haat aan Jack.
Ik scroll door de site heen en zie alleen maar foto's en teksten die allemaal over mij gaan, zoals bewerkte foto's, teksten die heel boos en gemeen zijn en video's die andere mensen hebben bewerkt en mij erin hebben gezet. Ik weet gelijk wie deze website hebben gemaakt: een paar vrienden van Micheal, die zijn heel goed met internet.
Ze hebben al een keer zoiets gedaan, maar de school kwam erachter en hebben ze geschorst en de website verwijderd. Ze hebben deze site vast annoniem en privé gemaakt. Ik kijk naar de foto's en vraag me af: wat heb ik nou eigenlijk gedaan om al deze foto's en video's te krijgen? Ik heb niemand kwaad gedaan, en toch pest iedereen me, alsof ik iemand heb vermoord.

"Jack! Ik riep al een uur geleden dat je naar beneden moest komen! Nu komen!" Schreeuwt mijn moeder nog harder dan eerst. Ik vertel mijn ouders niet over de site, want dan zeggen ze alleen maar dat het mijn eigen schuld is dat ik er iets tegen moet doen. Ik ga morgen wel naar de directie van school, zodat ze de site kunnen weghalen.
Ik kom beneden en zie dat alleen mijn bord nog op de eettafel staat. Mijn ouders zijn waarschijnlijk al klaar met eten en zijn alweer televisie aan het kijken. Ik ga zitten en eet mijn bord leeg. als ik klaar ben met eten, zet ik mijn bord in de keuken. "Jack, ruim nog even de vaatwasser uit en zet de rest even erin!" Commandeert mijn moeder vanaf de woonkamer.
Dit is niet de eerste keer dat ik de vaat moet wassen, het gebeurt namelijk steeds vaker. Vorige maand was de eerste keer. Ik had geen idee hoe het moest, maar ik moest het toch doen en kreeg geen hulp. Ik liet zelfs een bord vallen, en natuurlijk moest daar weer iets over gezegd worden. Een week niet naar vrienden toe. Dat maakte toch niet uit, want ik zou toch niet naar vrienden gaan, omdat ik die niet heb. Mijn enige vriend, die mij ook begrijpt, is mijn opa. Hij steunt me in alles en zegt ook tegen mijn ouders dat ze me als een kind moeten behandelen, maar ze luisteren niet. Het duurt ook niet lang meer voordat hij stopt met steunen, hij is namelijk al negentig jaar en ligt in het ziekenhuis, maar dat duurt ook niet lang meer. Hoogstends 1 maand nog.
Na de vaat te hebben gewassen, ga ik naar boven en naar bed toe. Morgen weer naar school, en dan weer naar huis. En dat nog heel lang door.

Ik word wakker door mijn wekker: zes uur in de ochtend. Ik heb expres de wekker vroeg gezet zodat ik niet het gezeur van mijn ouders hoef te horen, én zodat ik kan kijken of de site van gister er nog staat en ze niet te laf zijn geweest om de site weg te halen. Ik ga naast mijn bed staan en start mijn computer op.
Na vijf minuten wachten is de computer opgestart en ik tik de naam van de website in. Hij staat er nog!
Ik sluit de computer weer af en ren naar de douche. Ik stap de badkamer in. En glij uit over het water dat op de grond ligt en voor dat ik het weet val ik met mijn achterhoofd tegen de porseleinen badrand. En voor dat ik het weet wordt alles zwart...