Gökyüzü Mavisi

Bölüm 1

Yağız Ege Gökdemir 

Kim olduğuna dair bir fikri olmayan adam düşünün. Hayatı başkaları tarafından yönetilen bir adam. Hayatımın çok önceden planlandığını düşünüyorum çoğu zaman. Ailem her şeyin en iyisini bildiklerini düşündükleri için onlar çiziyor ben de kuralına göre yaşıyorum işte.

Düşüncelerimden kurtulmamı sağlayan şey İngilizce öğretmeninin sınıfa girmesiydi.Ben yine arka sırada başımı sıraya yaslayıp uyuyacaktım. Asla derslere ilgisi olan bir öğrenci olmadım yine de derslerim kötü değildi. Dersler blok ders şeklindeydi 80 dakika işkence çekmektense kendimi uykunun şefkatli kollarına bırakmayı yeğlerdim. Çoğu zaman geceleri rahat uyuyamazdım geceleri sürekli uyanırdım bu yüzden gündüzleri uyumayı daha çok tercih ediyordum. En azından kabuslardan bir nebze uzaklaştırıyordu bu beni. Bulanıklaşan sesler eşliğinde kendimi uykunun kollarına teslim ettim.

Beni kendime getiren Efe'nin sesi oldu.  Tahammül edemeyeceğim şeylerin başında rahatsız edilerek uyandırılmak geldiğini bilmiyormuş gibi kulağımın dibine gelmiş, ağzına megafon dayamış gibi bağırıyordu. Efe benim kayıp olan ikizim gibiydi. Yıllar sonra birbirimizi bulmuş gibiydik ama bu şu an onu öldürmeyeceğim anlamına gelmiyordu.  Kafasına vurduğumda başta idrak edemedi idrak ettiğinde de her şey için çok geçti, ben çoktan çantamı almış sınıftan çıkmıştım. Bugün biraz hızlı geçmişti sanki gerçi gün boyu uyuduğum için bana hızlı geçmiş olması çok normaldi. Efe koşar adımlarla yanıma geldiğinde kolunu omzuma attı. 'Ee kardeşim direkt eve mi gideceksin?' Ona anlamsız bir şekilde baktığımda gözlerini devirdi. Bana en son bu cümleyi kurduğunda okulumuzun yakınlarındaki bir ana okuluna gidip oradaki bütün çocukları korkutmuştuk ve günün sonu karakolda bitmişti.  Zihnime dolan bu  anı sayesinde yüzümde büyük bir tebessüm oluşurken Efe'ye baktığımda onun yüzünde de bir tebessüm olduğunu fark ettim. Muhtemelen yine aynı anda aynı şeyi düşünüyorduk. 'Kardeşim bak söz veriyorum bu sefer daha çok eğleneceğiz üzme şu güzel kardeşini' dediğinde aynı şeyi düşündüğümüze tamamen emin oldum.  Derin bir nefes aldıktan sonra bakışlarımı ona çevirdim. 'Bak Efe yine sonumuz karakolda biterse seni kendi ellerimle boğarım.' dediğimde söylediğim şeye aldırmadan cebinden bir maske çıkardı. Şu korkunç maskelerden oluyor ya bu tam olarak onlardandı. Yeni bir maske çıkardığında tereddüt etsem de maskeyi elinden aldım. Onu da böyle kabul edeceğiz artık başka yapacak bir şey yok.                                                                                                     

'Bak şimdi küçük kuzenimin okuluna gideceğiz ve onun sınıfına girip oradaki çocukları korkutacağız. Sonra hemen oradan sihirli olan kelimeyi söyleyip kaçacağız.'  Kendi kendime mırıldandım. 'Topuk,topuk,topuk.'  Tam fikre itiraz edecektim ki  Efe saatine bakıp onların şu an teneffüste olduğuna kanaat getirdi. Okul zaten yakın bir mesafedeydi ve biz de tabana kuvvet okulun yolunu tuttuk.

Okulun önüne geldiğimizde gerçekten de teneffüstelerdi. Bu çocuk çoğu zaman beni korkutuyordu. Yüzündeki o hain sırıtış belirirken maskesini taktı. Ben de ona uydum ve maskemi taktım. İşin komik yanı güvenlik ortalarda görünmüyordu biz de bunu fırsat bilerek koşar adımlarla bahçeye girdik. Bizi gören çocuklar çığlıklarla kaçarken Efe'de onların peşinden koşuyordu. Gözüme kestirdiğim bir çocuğun peşinden koşarken Efe'nin sihirli kelimeyi bağırdığını duydum. Kafamı çevirdiğimde güvenliğin bize doğru koştuğunu gördüm. Efe'yle birlikte okulun duvarından atlayıp kendi okulumuzun önüne kadar koştuk. 

'Ulan ben hayatımda senin kadar düzenbaz bir insan görmedim' diye bağırdığımda bana sırıtıyordu. 'Öyle deme kanka bak ne güzel eğlendik işte.' dediğinde gözlerimi devirdim. 'Güvenlik yakalasaydı görürdün sen eğlenceyi. Omuz silkip güldü. biz böyleydik işte. Efe mutlaka eğlenecek bir şeyler buluyordu. Gerçekten böyle bir arkadaşım olduğu için şanslıydım. Elimi hırkamın cebine attığımda içinde bir kağıt parçası olduğunu fark ettim. Kağıdı açtığımda yazan şey istemsizce kaşlarımı çatmama sebep olmuştu.                                                                                                                                                                       

'Gökyüzü gibi bakan adama ithafen' yazıyordu. 

Bu bir şakaysa komik değildi. Hem de hiç komik değildi.