The Art of Indecision

Chapter 2

Who is she exactly?

- Een jaar geleden -

Het geluid van haar hoge naaldhakken galmt in heel de gang. Met een allure als geen ander stopt ze vol vertrouwen voor het bureau van de secretaresse. "Is Sarah in haar kantoor?" De secretaresse staat op, bijna trillend van angst voor de vrouw die ze voor haar heeft staan. Het blijft indrukwekkend hoe al de werknemers, die niet eens haar werknemers zijn, respect voor haar tonen. "Ja, ze is aanwezig" antwoordt de secretaresse snel uit, "maar ze vroeg om niet te sto-" De secretaresse kan haar zin niet eens afmaken, dat de vrouw met de hoge hakken het kantoor al binnen treedt. Ze heeft geen nood aan een hele uitleg. Dat kan haar ook niks schelen. Ze slaat de deur achter zich dicht en gooit haar tas op de zetel tegenover het bureau van Sarah. Zij in tegendeel, geeft geen aandacht en blijft geconcentreerd kijken naar haar papieren. "Het wordt tijd dat je die secretaresse van jou eens ontslaat, ze spreekt te veel." Verwittigt de vrouw. Ze gaat op de zetel zitten en gooit haar benen sierlijk over elkaar. Sarah's hotel is haar tweede verblijfplaats. Iedereen kent haar hier en de werknemers behandelen haar als een van de belangrijke invloeden van het hotel. Dat komt ervan als je iemand te veel vrijheid geeft, denkt Sarah stilletjes. De twee vrouwen kijken elkaar aan. De ene met een speelse blik, tikkend met haar gelnagels op de armleuning van de zetel, en de andere geïrriteerd omdat ze duidelijk tegen haar secretaresse vroeg om niet te storen. Het verhaal tussen deze twee vrouwen is complex. Het gaat als volgt; twee jonge meisjes in een middelbare school die niks met elkaar gemeen hadden. De enige gelijkenis was hun droom. Geld. Ook al zijn ze op alle punten en vlakken verschillend, waren ze op een onderwerp na akkoord; geld. Ze ademden geld, ze aten geld en ze sliepen geld. Ze waren zo hebzuchtig. Ze waren hongerig en wilden alleen maar geld verdienen en een van de elite worden. Toch kan je zeggen dat die twee zelfde meisjes in het middelbaar aartsvijanden waren. Ze konden elkaar niet aanstaan maar toch kwamen hun paden steeds bij elkaar terecht in goede en slechte tijden. Deze twee vrouwen hadden hoe dan ook de steun van elkaar nodig. Omdat ze heel goed wisten dat ze vijanden meer moeten vertrouwen dan hun eigen vrienden. Daarop is hun relatie gebouwd. Een vriendschappelijke haat-liefde relatie waardoor niemand heen kan staan. Deze twee vrouwen zijn sinds het middelbaar niet te scheiden. De ene kan niet zonder de ander. Het is te vergelijken met liefde op het eerste zicht, maar dan vriendschappelijk. Niemand in het hotel begrijpt de relatie die tussen deze twee vrouwen heerst. Want zij zelf spelen ervan. Ze zijn misschien vijanden, maar de twee spelen heel graag met het vuur.

Een kleine glimlach komt tevoorschijn op Rebecca's gezicht. Sarah trekt een wenkbrauw op. "Ze is heel gecompeteerd, en wil je alsjeblieft stoppen met mijn werknemers angst aan te jagen? Je lijkt wel de duivel te zijn." Sarah heeft haar meermalig gewaarschuwd, maar wat wil je, zo heeft ze haar vijand aanvaard. Sarah tekent een paar laatste belangrijke documenten en leunt naar achter tegen haar hoge, leren zetel. Ze kijkt Becca weer aan, haar glimlach is intussen breder geworden. "Wat wil je?" Vraagt Sarah geïrriteerd. Rebecca Muller staat recht, zet een paar stappen naar voor en leunt met haar handen over het bureau van Sarah. "Drie keer raden wie ik in stad heb gezien vandaag." Fluistert ze, alsof niemand van dit gesprek af mag weten. "Drie keer raden wie niet geïnteresseerd is." Antwoordt Sarah grof. Domme vraag, domme antwoord. Zo gaat het tussen hun. Sarah weet al over wat Becca zou praten, mannen. En God, ze houden van mannen. Maar Sarah heeft veel aan haar hoofd om over mannen te discussiëren. Ze kijkt naar de documenten die ze onder kaften heeft verstopt voor Becca binnen kwam. Diezelfde documenten die haar hele hotel constant op spel brengen. Rebecca lijkt te weten wat er gaande is, want ze gooit een snelle blik over de documenten die Sarah probeert te verbergen. Rebecca zet zich recht en plooit haar armen over elkaar, ze staart doordringend naar Sarah. "Ik zag Georges." Zegt ze op een arrogante ondertoon. Ze weet heel goed welk bom ze net losliet. Een tijdbom die op elk moment zou kunnen ontploffen. Sarah kijkt weer op terwijl ze de angst in haar ogen probeert te verbergen. "Georges? Welke Georges?" Flapt ze er nog net eruit. "Welke Georges?" Grinnikt Becca ongeloofachtig, "Doe niet alsof je niet weet over wie ik het heb. Ik zag hem met zijn broer. Nog steeds even lelijk als vroeger." Ze neemt een stukje chocolade die op het bureau van Sarah ligt. "Ik waarschuw je, voor het geval hij weer langskomt. Ik hou je in de gaten, vergeet dat niet." Vervolgt ze. De twee vrouwen kijken elkaar weer aan en ze weten allebei precies over wat het gaat. Sarah probeert zo goed mogelijk onverschillig te lijken. Maar Becca kent haar te goed. Ze weet heel goed hoe dit gaat eindigen voor Sarah. Want zo eindigt het elke keer opnieuw wanneer dat de naam Georges uitgesproken wordt, en geloof het of niet, zijn naam werd zeldzaam uitgesproken. "Maak je geen zorgen, ik heb alles onder controle." Ze klinkt niet zo overtuigend, maar toch wilt ze het dit keer goed doen en beter aanpakken. Op de juist manier, ook al zou dat impliceren dat ze iets illegaals moet doen. Ze weet niet hoe ver ze dit keer kan gaan want ze kent haar eigen sombere kant nog niet helemaal. Wat er in haar kan opwekken, is onvoorspelbaar. Ze gaat weer zitten, ze ploft op haar hoge stoel en staart weer naar de documenten. Rebecca haalt die onderuit de kaften. Sarah staart nog steeds naar hetzelfde punt. Ze weet dat ze Becca niets  kan stoppen, ze ziet en hoort namelijk alles. "Je weet nog steeds niet wie je bedreigt?" Fluistert ze bijna, zo verzorgt als Sarah. "Ik heb een stel detectives op het pad gezet, maar ze vinden al maanden niets terug." Met veel geluk verwacht Sarah een oproep van hen, met hopelijk goed nieuws. Maar iets in haar weet dat ze het probleem zelf gaat moeten aanpakken. "Nog steeds niet van plan om de politie te bellen?" Becca kent het antwoord al op haar vraag. Het zou het hotel in moeilijkheden brengen. Het moment is dus niet zo goed uitgekozen om de politie erbij te halen, wetende dat er een groot evenement aankomt gedurende de komende weken in de Aida Hotel. Daarom moet Sarah voorzichtig zijn. Iedereen in haar omgeving zou de verdachte kunnen zijn. Haar dichtste kennissen, haar vrienden, haar werknemers, de aandeelhouders en zelfs haar familie.

Door het evenement hebben Sarah en Becca nog niet de tijd gehad om deftig over de blackmailer te spreken. De klok tikt voort en de event is al over een paar weken. Alles moet in orde zijn. Zo'n groot charity-event gebeurd enkel een keer per jaar in het Aida Hotel. Dat brengt ook het meest geld op. Sarah mag zich niet missen dit keer. Bij de vorige event liep het helemaal mis omdat een bende jongens het hotel zijn binnengetreden. Het was een pure nederlaag voor Sarah. Haar gezicht was in alle kranten en tijdschriften van Marbella te zien. De niet-gecompeteerde en niet-professionele hotelier, Sarah Michaela. Ze heeft bloed, zweet en tranen laten vallen voor dit hotel dus ze gaat zeker niet twee keer dezelfde fout doen. Rebecca staat verderop de decoratie te doen. Zij is de beste designer in de stad. Haar naam op de flyer alleen al brengt veel klanten op. Sarah observeert haar hotel een beetje rond vanaf de lobby. De manager staat de planning te bespreken met de service, de receptionisten zijn de bookingen aan het doen voor de drie komende weken en klanten wandelen rond in het hotel. Iedereen lijkt gelukkig te zijn. Iedereen lijkt te genieten van het goed weer, van de service, van het restaurant en van het zwembad. Sarah heeft ervoor gezorgd dat haar hotel toegankelijk is voor iedereen. Als kind heeft ze altijd in een hotel willen verblijven zoals deze maar die waren veel te duur en de kosten waren belachelijk hoog. Toen dacht ze om haar eigen hotel op te starten. Na heel lang te hebben gewerkt voor verschillende jobs en veel te hebben gespaard, besloot ze om in Marbella te komen wonen. Ze had al een paar panden gevonden voor haar hotel, maar ze was er niet echt overtuigd van. Tot dat ze een oud en slecht onderhoud hotel vond. De eigenaar kreeg doorheen de jaren een heel slechte reputatie wat hem helemaal tot failliet bracht. Daardoor was het hotel niets meer waard en heeft Sarah het over kunnen kopen. Ze heeft het in twee jaar tijd helemaal omvormt naar een van de meest luxueuze plekken van Marbella. Dit hotel is haar kindje. Het is wat ze het meest waardeert en ze zou alles kunnen doen om die te beschermen. Ze kijkt rond haar heen, alles lijkt in orde te zijn, alles lijkt perfect te zijn. Vanaf de balie staart ze rond en haar ogen stoppen op een gedaante, een silhouet, die haar niet bekend komt maar ook niet vreemd is. Haar ogen glijden over zijn lichaam. Waarom staat er een man in legerkleding in het middel van haar lobby. Hij draagt wel drie tassen met zich mee en hij kijkt zo verward als Sarah haar eigen hotel staart. Iets in hem roept Sarah op. Ze legt haar hand zachtjes op de toog en wacht geduldig af tot de man tot de receptie wandelt. Zijn ogen zijn donker, dat kan zij vanaf hier zien. Er valt geen glans in te zien, ze kent die blik al te goed. De blik van onmachtigheid. Het gewoon voort leven omdat het leven voort moet leven. De motto waar zij enkele jaren terug ook in geloofde. Ze weet het zeker. Deze man draagt een zwaar geschiedenis met zich mee.

Sarah houdt van mannen, dat is een feit. Maar mannen zijn een dessert. Mannen zijn een luxe. Iets dat je aanschaft wanneer je hard gewerkt hebt en wanneer je lang genoeg gespaard heb. Maar luxe is een dagelijkse woord geworden voor Sarah. Alles wat ze heeft is luxe. Alles wat ze aanraakt is luxe en alles wat ze eet is luxe. Een man kan ze krijgen door in haar handen te klappen. Dat vindt ze juist zo leuk. Misschien is dat een manier om zo de macht te behouden, om het sterke geslacht te zijn. Maar hoe durven mannen zich het sterke geslacht te noemen wanneer ze als hondjes achter haar geld aanzitten. Sarah weet hoe ze met mannen om moet gaan. Ze speelt ervan. Maar niet denken dat er iets verder gebeurd met die mannen, verre van. Ze houdt ervan om ze te laten wachten, laten verlangen en ze dan in de steek laten. Geef haar de tijd van een handdruk, een glimlach, een gesprek en voor je het weet zijn die mannen al helemaal gek geworden. Zachtjes legt ze haar hand neer op hun schouder, fluistert ze iets in hun oor en is ze weer weg. Inderdaad, ze weet hoe ze mannen gek moet maken.

Zou ze hem uit testen? Wordt hij haar nieuwe beet, haar nieuwe slachtoffer? Ze glimacht. Deze man lijkt ook een tijdbom te zijn. De rust en wijsheid in zijn ogen verbergen een donkere kant die ze graag wilt leren kennen. Want via de donkere kant van iemand kan je weten wat zijn ware intenties zijn. Terwijl ze haar eigen donkere kant nog niet eens kent, kan ze er niet op wachten om die van deze militaireman te ontdekken.