Sevmemeliydik belki de. Fazla üzdük kendimizi. Belki de boş vermeliydik. Güldük, çok güldük. Işık saçtık etrafımıza. Hayat güzeldi bir zamanlar. Yeniden hayata uyanmak, okula gitmek bile çok güzeldi. Kahkahalarımızda boğulduk kimi zaman. Peki sonra ne oldu?
Ağladık.... Gözlerimiz kanayana kadar ağladık. En çok da yağmurda ağladık. Yağmur kapattı gözyaşlarımızı. Bulutlar ağladı, sen ağladın,ben ağladım. Güneş açmadı, uyanmak istemedik, istemedim... Şehirler, caddeler değil; ruhumuz kaldı seller içinde.
Peki şimdi ağlamasam ne olacak ki?
Bunca gözyaşı terketmişken bulutları
Bunca yağmur sözcüğü terketmişken bulutları
Peki şimdi kırılmasam ne olacak ki?
BÖLÜM 2: HAYALLER....
Her şeyi hayal ettik. Bahçeleri, yaylaları,sevgiyi ve aşkı hayal ettik. Mutlu olduğumuzu hayal ettik. Dünyanın,insanların degiştiğini, huzurun ve refahın olduğunu, çocukların ağlamadığını, kalemlerin tükenmediğini, güneşli günleri hayal ettik. Kşeşke hayal ettiğimiz kadar merhametli olsaydı dünya... Hayal ettiğimiz kadar saf olsaydı düşler.
Hayalleri kuruyoruz fakat gerçekleştirmek için bir adım bile atmıyoruz. Çünkü sevmiyoruz. İnasanları,hayvanları,şiirleri,dünyayı sevmiyoruz. Kendimizi sevmiyoruz. Sevseydik böyle olmayacaktı belki de. Yapmamız gereken tek şey biraz olsun hayatı sevmek,sevmeye çalışmak.
İnsanların hayatına dokunun.
Çünkü hayaller hissedince özel.
Umutlar dokunuca güzel.
Çünkü sen sen olduğunda değerlisin.
Çünkü dünya sevgi ile yeşerdiğinde mükemmel olacak...
