-Kömək edin! Məni bu boşluqda tək qoymayın
2 il öncə...
Bu gün 2005-ci il 28 yanvar.Sadə günlərdən biri.Yenə ocaq kənarında oturub həyətin soyuğundan xəbərsiz isinirəm.Bayırda tempratur +4 dərəcədir.Ən sevdiyim pişik belə həyətdə bu soyuğa davam gətirə bilir amma mən nə isə...Davam edim.İlk öncə mən özümü təqdim etməliydim amma mənasız başlanğıcla bağladığım üçün üzr istəyirəm.Özümü sizə təqdim edim.Mən sevinc 17 yaşım var.Və imtahana hazırlaşmaqdan başım qarışıb.Hə davam edək.Təhsilim nə bir kollec nədə liseydir.Normal məktəbdə təhsil alıram və bu il məktəbi bitirəcəm.Niyə belə əminəm Çünki bəzi insanlar kimi qorxularla yaşamağı,ümidsizliyə qapanmağı sevmirəm.Doğrusu mənimdə qorxularım var.Amma hələdə o qorxuların nə olduğunu bilmirəm.Deyəcəksiniz ki,necə yəni qorxu nədir bilmirsən Əminəmki ,mənimdə qorxularım var.Amma müəyyən etməmişəm.
Hekayəmi yazdıqca ailə üzvlərimlə də tanış olacaqsız.İndi isə sizə ən yaxın rəfiqəmdən danışım.Onun adı Sevildir.Çox yaxşı haldır ki,adlarımız bir birinə bənzəyir.Ona görə də SS yazmaq adama ləzzət edir.Amma o mənim tam əksimdir.Deyəcəksiniz ki,necə ola bilər axı rəfiqələrin xasiyyətləri bir-birinə bənzəyir həmişə.Amma o məndən daha çalışqandır.Bir dənə yaddaşı var ona görə həmişə paxıllıq çəkmişəm.Bir adamı görəndə yüz il keçsədə unutmaz.Möhtəşəm üstünlükdür Stop
