Nakakabinging katahimikan ang bumungad sa akin nang makarating ako sa ikatlong palapag ng gusali.
Maliwanag naman ang pasilyo na dinadaan ko pero tumitindig parin ang mga balahibo ko.
I am Eunice Abello and I've been working as a Nurse on this Mental Asylum for 3 years.
yes! 3 years, but despite that hindi ko parin maiwasang matakot sa tuwing lilibot ako mula ground floor hanggang 3rd floor para painumin ng gamot ang mga pasyente ko.
huminto ako sa harap ng selda ng bagong kong pasyente. nakaupo lamang siya sa isang sulok at naka tunganga. Nang binuksan ko ang selda niya ay lumingon siya.
"Hello po! iinum na po tayo ng gamot ha"
hindi siya kumibo.
masasabi ko na sa lahat ng naging pasyente ko siya lang ang naiiba. masyado siyang tahimik at aakalain mo talagang normal lang siya.
"ilang beses ko bang kailangan sabihin sa'yo na hindi ako baliw? mahirap bang intindihin yon?"
Patient #201 was confined a week ago at palagi niyang sinasabi ang mga katagang iyan.
His parents told us na iba ang kinikilos niya at lagi siyang nag ha-halucinate which made them think na baka nasisiraan na siya and decided na ilagay dito para na rin sa ikabubuti niya. pero kabaliktaran naman nito ang sinasabi niya.
"I am not hallucinating nor even acting suspicious. sila ang nasisiraan. sila dapat ang nandito. they lied! They just wanted to get rid of me kasi Nalaman ko at nakita mismo ng mga mata ko kung --" he stop mid sentence.
"na ano?" I asked.
"They're a Murderer!" tumingin siya sa akin at doon ko nakita ang lungkot sa mga mata niya.
"let's drink your meds already, May pupuntahan pa akong ibang pasyente" nakangiti kong sabi sa kanya.
"bakit ayaw mong maniwala?"
"Sige na wag na matigas ang ulo. Inumin mo na ang gamot mo" I still insisted kahit na alam ko na aayawan niya parin ito.
"I tried telling my friends , lola ko pero sa tuwing sinasabi ko iyon sa kanila tinitingnan nila ako na parang nasisiraan ako. No one believed me. bakit? kasi malinis nilang nagawa ang krimen that even the police thought na gawa-gawa lang ako ng kwento, kaya ako nandito ngayon!"
huminga ako ng malalim.
"Wag mong hintayin na tumawag pa ako ng ibang nurse para mainom mo na itong gamot mo."
umiling siya "Unbelievable" he said bago ininum ang gamot niya.
"Oh diba madali lang?"
"umalis ka na!" he said, kaya agad akong lumabas at umalis.
****
Pabalik na ako sa ground floor nang may mapansin ako.
"Shit!"
kinapa-kapa ko ang bulsa nang uniform ko pero wala talaga. kabado akong bumalik sa dinaanan ko, I was hoping na sana na hulog lang ito. pero wala!
dun na ako nagsimulang tumakbo pabalik sa nurse's station nang may napagtanto ako.
tiningnan nila ako na may halong patataka nang makarating ako.
"Pinagpapawisan ka ah." sabi ni Rico, isa sa mga kasama ko. pabiro pa silang natawa dahil sa itsura ko pero agad naman itong nawala at napalitan ng kabadong mukha nang sinabi kong,
"May kumuha nang keycard ko!"
