Delinquent MonStar

I - Beginning

Shaula's POV

-- Huwaaah, sleepy...

"Uh-hum!!! Ms. Valentine, don't you think it's improper for a girl to yawn in front of these people?" Old Johnny said.

Tssk, there he goes again lecturing me. What a stingy old geezer don't you think? Geez.

Old Johnny was about to continue his lesson, "again", when the certified proud delinquent bang the door open.

Sigh.

Isa pa itong lalaking ito, napaka agaw atensiyon lagi ng pagpasok nito, tssk...pero kahit ganun crush ko pa rin tong lalaking ito. ok. #MedyoBlush.

Eh sino nga ba namang babae ang hindi magkakacrush sa kanya, eh napakagwapo at popular kaya niyan sa buong campus.

Yes and his name is Ron Zachary Klein, the campus prince.

Alam kong napakacliche na ng mga campus prince pero iba si Ron sa mga campus prince na basta mayayaman, gwapo at matalino dahil si Ron ay isang delinquent na magaling sa lahat ng bagay samantalang ako, I'm just a nobody.

Sa sobrang dami ng mga babaeng laging bumubuntot kay Ron, hanggang sulyap nga lang yata ako eh,but that's fine magkaklase naman kami eh, hahaha.

I did say that I'm a nobody but don't compare me with those nerds okay, dahil kahit "nobody" lang ang turing ko sa sarili ko marami rin akong kayang gawin but the problem is I never show it to others.

Natutuwa na lang ako na kaklase ko si Ron.

"Is there something funny, Ms. Valentine?" naputol ang pagmumuni-muni ko ng tawagin ni Old Johnny ang pangalan ko.

Mukhang bumabakat yata sa mukha ko ang pagiimagine ko ah, God, so embarassing.

"Uhm, nothing" sagot ko at umubob sa desk habang pinagsasabihan ni Old Johnny si Ron kahit alam naman niyang walang silbi ang mga pinagsasasabi niya dahil hindi naman nakikinig si Ron at ang nakakapagtaka, ay ang lagi niyang pagpansin sa mga kilos ko.

Yung totoo, sir, pinagmamasdan niyo ba ako o hindi? Lagi niyo na lang akong pinapagalitan, tssk.

Lumampas si Ron sa tabihan ko para pumunta sa upuan niya na nasa pinakalikod ng classroom dahil magka-align ang upuan namin na nasa tabi naman ng bintana (#MedyoMagulo).

Tinitigan ko na lang siya habang naglalakad.

This scene has become a morning practice for us whenever Ron comes late at satisfied na ako kahit hanggang tingin lang dahil imposibleng mapansin ako ni Ron lalo na't nababalitaan kong patay na patay daw siya kay Thea, ang feeling campus queen na unfortunately ay kaklase ko rin.

Its not like I feel bitter dahil siya ang nagustuhan ni Ron, ang ayoko lang kay Thea ay ang ugali niya dahil kahit na popular siya napakasama naman ng ugali, hindi sa sinisiraan ko siya sa inyo ha.

Paano ba naman eh napakaslave driver niya pagdating sa mga nerdy classmates ko porke mayaman eh, argh ewan ko ba, hindi ko nga alam kung anong nagustuhan ni Ron sa kanya eh.

At least satisfied na ako sa kung anong meron ako.

But I'm still hoping na mapansin niya ako, kahit konti lang T_T.

Time passed by and its time for our homeroom class. This weekend, we are currently preparing for our school festival.

Our school inherit some Japanese trait so we have school festival in here.

And now, nagdedecide pa lang ang mga kaklase ko kung anong gagawin nila.

As always they never let me join kasi they think I am weird, they don't even try to bully me and I don't even have any friends, sigh.

They decided to make a cafe where in the boys wear butler clothes while girls wear a modernized victorian style dress which is a few centimeters above the knee to be exact.

"But where on earth are we going to get some victorian dresses?" tanong ng isa kong kaklase.

"Oo nga, sa panahon ngayon hindi na uso ang victorian style o yung mga vintage looks unless nagwo-work pa ang business ng Valentine family." sabi ni Thea at biglang tingin sa akin.

Argggh!!!

I hate the way she said it.

She even looked at me with a smirk.

Unfortunately si Thea at ang class president lang ang nakakaalam na ako ang anak ng Valentine couple palibhasa suki na siya ng magulang ko nung buhay pa sila pero kahit kilala niya ako mabuti na lang at hindi niya ako binubully siguro may konting kabaitan din tong babaeng to.

I started walking out of the classroom while they're having their argument at kung nagtataka kayo kung bakit walang pumapansin sa akin is because I don't have friends nga diba.

Everybody thinks I'm weird and I don't know why dahil sa pagkaka-alam ko ay normal naman ako.

Siguro natatakot sila sa akin sa sobrang haba na ng bangs ko na lumampas na ng mata ko, totoo yun ha, tinatamad kase ako pumunta sa parlor.

Well whatever sanay naman ako ng nag-iisa at hindi na yata magbabago iyon.

"You know, I really hate it when that weird girl just walks out of the room everytime we have an activity, who the hell does she thinks she is, the boss? No way!!" pagpaparinig naman ni Thea.

Whatever, hindi ako magpapa-apekto sa mga sinsabi niya.

Buti na lang at hindi pa nila ako nakikitang magalit dahil hindi nila alam kung gaano ako kataray.

I'm just concealing the real me by being a nobody.

"Just let her be, you already know her circumstances." rinig kong sabi ng president.

Minsan hindi ko rin maintindihan kung pinagtatanggol ba niya ako o ayaw niya lang talagang pinag-uusapan ang mga tulad ko.

I started walking my way through the rooftop para magpalipas ng init ng ulo.

Nakakainis talaga ang ugali ni Thea.

As always, paulit-ulit na lang ang nangyayari sa buhay ko at walang bago.

Ang boring talaga ng school life ko kahit ilang buwan na akong pumapasok dito sa school na ito.

Kailan kaya ako makakaranas ng pagbabago?