Rolanizm Az önce ağlamak için odama gittim. Annem arkamdan seslendi, canım o kadar çok yanıyordu ki canımın acısından sesini duymamıştım. Arkamdan gelmiş. Ben yorgun ve bıkmış bedenimi yatağa atarken beni izlemiş. Ağlamaya başladım. Sessizce. Kimse duymasın ne oldu diye sormasın istedim. Annem yanıma geldi..Ellerini saçlarımda hissediyodum. O her saçıma dokunduğunda hıçkırıklarım çoğaldı. Noldu dedi. Bişey yok dedim. İnanmadı, kim inanır ki zaten. "Yoruldun mu?" dedi gözlerimin içine bakarken. "Yoruldum, yoruldum anne" dedim. Anlatamıyorum. Benim canım yanıyo onun ki yanmasın. Kızı zaten paramparça. Öğrenmesin canı yanar.
O kadar çok yorgunum ki, eskiden dimdik durup savaşacağım her şeye şimdi sadece "tamam" diyorum. Kim ne derse desin, ne olursa olsun tamam. Ve bu tek bir kelimenin ne kadar ağır olduğunu izah edemiyorum. Ben eski ben'i çok özlüyorum. Ama bu yolun artık dönüşü yok, biliyorum." Canım çok şey anlatmak istiyor ama yorgunum. Beynim yorgun, bedenim yorgun, bunca şeyi affeden kalbim bile yorgun artık. Heveslerim yorgun, iyimserliğim yorgun, konuşarak anlaşmaya olan inancım bile yorgun. Benden geriye mecalsiz bir şey kaldı sadece. Çok yorgunum.
-Rolan
