Battlefield

1 ~ First Day

Ik sta de spiegel en kijk naar mezelf. Ik heb een strakke zwarte skinny aan met een witte shirtje en een jasje, gewoon normaal net zoals ieder ander meisje van mijn leeftijd. Ik trek mijn lage bordeaux rode allstars aan. Ik zucht nog even doe mijn pruik op. Lange blonde lokken vallen over mijn schouders en ik kijk naar mijn spiegelbeeld. Het is zo anders om me nu te zien, ik mis mijn eigen haar zo erg. De dag dat mijn haar werd afgeschoren zou ik nooit vergeten. Ik slik als ik eraan terug denk en doe dan mijn pruik weer af en hang hem over het hoofd van de paspop die in de hoek van mijn kamer staat. Ik pak een zwarte muts met New York erop en zet die op mijn hoofd. Als laatste doe ik mijn zuurstof slangetjes goed in mijn neus en dan loop ik naar beneden. Mijn ouders zitten aan tafel en kijken op. 'Goedemorgen' zeg ik en ik eet de kop met yoghurt en muesli leeg die mijn moeder voor me klaar had gezet.

Ik til mijn handtas op die ik aan mijn arm hang 'Pas je goed op?' vraag mijn moeder voor de zoveelste keer. 'Ja mam' antwoord ik en ik glimlach geruststellend naar haar. Het is vandaag mijn eerste dag op deze nieuwe school. Ik had best op mijn oude school kunnen blijven maar dit is handiger omdat het dichter bij het ziekenhuis is waar ik altijd wordt behandeld. Voordat ik uit de auto stap controleer ik nog even mijn make-up en geef mijn moeder een kus op haar wang. 'Tot vanmiddag, ik hou van je' zeg ik en ik stap dan de auto uit. Ik zwaai nog even naar mijn moeder en draai me dan om naar de reusachtige school. Dit is dan toch echt een nieuw begin.

Ik wiebel met mijn benen en controleer voor de zoveelste keer mijn zuurstoffles die ik voor een deel uit mijn handtas steekt. Ik zit in het kantoor van de teamleider, die blijkbaar meneer Dijkhuis heet, die druk aan het bellen is. 'Ja we kunnen naar je klas toe' zegt hij 'Volg mij maar'. Ik glimlach even bibberig en sta dan op. Ik loop het kantoor uit en dan achter de man aan. Een grote bril en een baard, voor de rest had hij een kaal hoofd... Net zoals mij. 'Kijk we hebben allebei geen haar meer' had hij lachend gezegd toen we in het kantoor zaten. Ik had geglimlacht en geknikt. Hij leek me vanaf dat moment toch niet zo slecht als ik had verwacht.

Voor lokaal 364 blijft meneer Dijkhuis staan en hij klopt op de deur. Meteen doet een vrolijke kleine man de deur open 'Goedemorgen Bas en nieuw meisje' zegt de docent. Ik glimlach en zeg nog niets. 'Lana Vermeer komt nieuw, dus als jij haar even zou willen introduceren aan de klas' zegt meneer Dijkhuis. 'Maar natúúrlijk zal ik dat doen, dat ben ik toch verplicht als mentor' zegt de docent 'Goed Lana je bent nu in goede handen bij meneer Drost' zegt meneer Dijkhuis. 'Dank u wel' mompel ik en dan loop ik achter meneer Drost de klas binnen. Meteen houdt het geroezemoes op en ik sta wat ongemakkelijk vooraan de klas. 'Zo jongelui vanaf vandaag hebben jullie een nieuwe klasgenote en dat is Lana Vermeer, zo Lana vertel maar wat over jezelf', zegt meneer Drost. 'Eh nou ik ben dus Lana Vermeer, ik ben 16 jaar en dat is het wel zo'n beetje' zeg ik. Ik kijk meneer Drost ongemakkelijk aan en hij glimlacht me bemoedigend toe. 'Heb je kanker?' roept een jongen meteen. Ik sluit mijn ogen even en draai mijn hoofd dan richting de jongen 'Ja dat klopt, wat wil je weten' vraag ik en ik trek een wenkbrauw op 'Eh alles' zegt de jongen. Ik trek mijn wenkbrauwen op naar meneer Drost en hij gebaard dat ik moet vertellen. Ik zucht 'Mag ik misschien zitten?' vraag ik aan meneer Drost. 'Is het zo'n lang verhaal dan?' vraagt een meisje. Ik draai me met een ruk om 'Nee dat niet, maar met slecht werkende longen is het lange lopen en staan nogal vermoeiend omdat mijn lichaam niet genoeg zuurstof krijgt' zeg ik en ik ga zitten op de stoel die naar me toe geschoven was. 'Oh sorry' zegt het meisje en ze kijkt schuldig. Ik glimlach naar haar 'Nee geeft niet, kon jij niet weten' zeg ik. 'Nou vertel' zegt de jongen van eerder. 'Eh nou ik heb Acute Lymfatische Leukemie, maar het is gewoon leukemie. Ik heb chemotherapie en ben bestraald, hierdoor heb ik nog een tumor erbij gekregen die zit in mijn rechter long. Als die tumor gaat uitzaaien heb ik kan dat het naar mijn linkerlong gaat en dan naar mijn hart' leg ik uit. De hele klas is stil en ze staren me aan. 'Wow pittig heftig' mompelt de jongen. Ik haal mijn schouders op 'Je raakt er aan gewend' zeg ik en ik wrijf over mijn arm.

In de pauze loop ik met een paar andere meiden uit mijn klas naar de aula. Het is een grote ruimte met veel mensen. Ik voel me meteen ongemakkelijk en ik heb het gevoel dat iedereen naar me aan het staren is. Ik slik even en ga bij de anderen aan een tafel zitten. Ik haal mijn eten tevoorschijn en haal mijn pillendoosje voor maandag tevoorschijn. Nadat ik mijn twee bolletjes heb opgegeten en wat heb gedronken klik ik het vakje voor middag open. Ik laat de medicijnen in mijn hand rollen en neem ze dan in. 'Moet je er zo veel?' vraagt Isa. Ik knik en ze trekt haar wenkbrauwen op. Als reactie haal ik mijn schouders op alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Ik zit buiten op een bankje met mijn winterjas aan, mijn sjaal om en handschoenen aan te wachten tot een van mijn ouders komt om me op te halen. Ik kijk opzij als er een jongen naast me komt zitten 'Koud he?' vraagt hij terwijl hij voor zich uit kijkt 'Echt eh' zeg ik en ik blaas even mijn adem uit. 'Ben je hier nieuw?' vraagt hij en hij keert zijn gezicht naar me toe. 'Ja' mompel ik en ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar hem. 'Ik ben Owen Playfair' zegt hij en hij steekt zijn hand naar me uit 'Lana Vermeer' zeg ik en ik leg mijn hand in de zijne. 'Ik vind het heel erg voor je Lana Vermeer' zegt hij zacht. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan 'Wat bedoel je met het?' vraag ik. 'Kanker' zegt hij. Ik haal mijn schouders op zoals ik eigenlijk de hele dag heb gedaan. 'Komt het dat je ogen zo zijn door de kanker?' vraagt hij en ik schud mijn hoofd 'Nee zo zijn ze gewoon' zeg ik. Owen laat mijn hand los 'Ze zijn prachtig' zegt hij nog voordat hij opstaat en richting een auto loopt die staat te wachten op de parkeerplaats. Ik voel dat ik bloos en leg mijn handpalm tegen mijn wang terwijl ik hem nakijk. Op dat moment wordt mijn droommoment verbroken door mijn moeder die met de auto voor mijn neus stopt. 'Kom stap in het is koud' zegt ze. Ik doe wat ze zegt en stap in de auto.

Ik tik met mijn pen op mijn schrift en kan mijn aandacht niet bij mijn huiswerk houden, ja meteen de eerste dag heb ik alweer huiswerk. Ik klap mijn laptop open en surf naar facebook. Ik zie dat ik meteen vriendschapsverzoeken heb en ik kijk om te zien wie het zijn. Het zijn vooral mensen uit mijn klas en ik voeg ze toe, ik scrol verder tussen de vriendschapsverzoeken en zie de naam Owen Playfair staan. Ik glimlach en voeg hem ook toe. 'Lana eten!' roept mijn vader 'Ik kom eraan!' roep ik terug en ik neem mijn tas met zuurstoffles mee naar beneden. Ik schuif aan tafel en zoals altijd bespreken we de dag. Ik houd me rustig stil en luister naar mijn vader die vertelt over zijn dag op het werk. Als ik aan de beurt ben dan vertel ik bijna alles, alleen het moment met Owen, die laat ik weg. Net op het moment dat ik een hap van mijn groente wil nemen zeg mijn moeder: 'We moeten morgen naar dokter Verboom'. Ik kijk van onder mijn wimpers naar mijn moeder om enige emotie te ontdekken. Tot mijn onrust zie ik dat haar onderlip trilt en mijn vader pakt de hand van mijn moeder. 'Er is iets niet goed...' zegt mijn vader zacht.

~~

Dit is mijn eerste deel van dit boek, hope you'll enjoy it. Tips zijn altijd welkom :)

XO