🐞🍁

Karakter Tanıtımı

Arya Polat: Annesini küçük yaşta trafik kazasında kaybeden Arya, saatlerinin çoğunu annesinin mezarında geçirir, onu sık sık ziyaret ederdi. Annesini ziyaret edemediği zamanlarda ise teyzesinin soğuk balkonunda rüzgar, uzun ve kahverengi saçlarının arasında gezinirken geleceğini, hayallerini düşünürdü. Sokaklarda kimsenin bulunmadığı ve sadece rüzgarın uğultusunun kulaklarda duyulduğu zaman ıhlamurunu alır ve kitap okurdu.
Defne Yıldız: Annesi ve babası, ona boşanacaklarını söylediğinde "Ama neden?" diyerek bağırdığı sesi yankılandı genç kızın. Annesi ve babası, umutsuzca bakıştılar. Annesi, "Evli çiftler anlaşamadıkları zaman boşanırlar küçük meleğim." dedi. Defne, başını ellerinin arasına aldı ve sağa sola hareket etmeye başladı. Babası artık ailesine yeterince ilgi göstermiyor ve evde sürekli kavgalar oluyordu. Artık son noktaya gelmişlerdi ve boşanıyorlardı. Defne ne yapacaktı? Sonsuz bir karanlığın ortasında tek başına boğulmayı mı bekleyecekti? Kafasının içinde farklı düşünceler gezinmeye başlamıştı.
Gizem Güneş: Çekirdek bir ailede büyüyen Gizem, kendisini hiçbir zaman o aileye ait hissetmemişti. Bir çocuğun ailesini sevdiği gibi sevemiyordu onları. Her "Anne, baba" sözcükleri dudaklarından döküldüğünde kalbine bir ağrı giriyor, zihninde onlara ait olmadığına dair düşünceler oluşuyordu. Erkek kardeşi Toprak ile her gün kavga ediyor, ikisi de ileri gidiyordu. Yine bir gün ciddi bir tartışma yaşanırken kardeşi sandığı Toprak, her şeyi ağzından kaçırmıştı. Artık Gizem'in aklındaki "o aileye ait olmama" düşüncesi bir ihtimal olmaktan çıkmış, kesinliğe dönüşmüştü. Gizem, 17 yıldır ailesi sandığı kişilerin ona acıyla bakmasına izin veremezdi. Bunun bir çaresi olmalıydı.
Sedef Yıldırım: Annesini kaybedeli 4 yıl olmuştu. Kendisini güvende hissettiği tek yer, her sıkıştığında başını omzuna yaslayabileceği bir kişi yoktu artık. Eskiden evi annesinin güzel kokusu doldururdu. Ama şimdi... Babasının kullandığı ve onun öfkelenmesine neden olan alkol şişelerinin içindeki zehrin kokusu... Evde üvey annesi vardı ama o, saf yürekli kıza hiçbir zaman annelik yapmamıştı. Sedef, her şey kötüye giderken mutlu gözükmekten bıkmıştı. Duvarlar üstüne üstüne geliyordu. Her gece sessizce, gözleri şişinceye kadar ağlamaktan bıkmıştı. Artık bu evde kalmaktan bıkmıştı. Bu ev, onun için bir hapishane gibiydi.