Love before friends

1.2

Ik kom net terug van het hockeyen met Mara en het was kei gezellig! We gaan zo avondeten dus ik ga mijn moeder even helpen met koken. Mijn ouders kunnen allebei super goed koken. Vanavond eten we spaghetti. Dat is het lievelingseten van Dylana dus die is super vrolijk. Tijdens het koken zingen mijn moeder en ik gezellig samen een paar liedjes. Terwijl we het eten op tafel zetten komt mijn vader thuis. Hij heeft een taart meegenomen alleen ik mag niet kijken wat voor taart het is. Het moet blijkbaar een verrassing blijven tot ze vanavond met ons hebben gepraat. Nu ben ik echt mega nieuwschierig geworden. Tijdens het avondeten kletsen we gezellig met zijn allen over wat we allemaal hebben meegemaakt vandaag. Ik vind het avondeten altijd het leukste tijdstip van de dag, omdat we dan altijd met heel het gezin samen zijn en daar hecht ik super veel waarde aan. We zijn klaar met eten en Dylana ruimt de tafel af, terwijl ik nog even wat huiswerk maak voor school. Tijdens het maken van mijn huiswerk voor wiskunde riep mijn moeder mij of ik naar beneden wilde komen. Dit is sowieso het moment dat mijn ouders willen praten dacht ik. Ik was echt super benieuwd wat mijn ouders te vertellen hadden, want ze hebben natuurlijk niet voor niks een taart gekocht. Eenmaal beneden ging ik naast Dylana op de bank zitten. Mijn ouders gingen op de stoelen naast ons zitten. Mijn vader begon met praten. Hij zei: "We moeten jullie iets vertellen Hansje en Dylana." Terwijl mijn vader dat zei gingen er echt duizenden dingen door mijn hoofd over wat hij wel niet zou kunnen gaan vertellen. Negatieve en positieve gedachtes. Mijn moeder ging verder met vertellen "Papa en ik hebben besloten om terug naar Nederland te verhuizen en daar een nieuw restaurant te gaan bouwen." Mama keek erg vrolijk, maar ik was niet zo vrolijk meer. Ik had echt veel leuker nieuws verwacht. Ik was eindelijk een beetje gewend aan alles en dan gaan we nu terug naar Nederland. Papa pakte de taart en liet zien dat op de taart een foto stond van het nieuwe huis waar we in gaan wonen. Het is wel een super mooi huis, maar als dat het enige is wil ik liever in Spanje blijven. Dylana vroeg aan mama wanneer we terug naar Nederland gingen. Mama vertelde dat onze vlucht over 3 weken ging. "3 WEKEN!" schreeuwde ik. Dan kan ik nog maar 3 weken Mara zien. "Pap en mam wat doen jullie me aan. Hadden jullie dit niet eerder kunnen vertellen?" Ik was boos en verdrietig tegelijk. Hoe kunnen ze dat pas nu vertellen tegen ons dan had ik mijzelf er tenminste beter op kunnen voorbereiden. Dylana vindt het niet zo erg. Dat begrijp ik wel, want hier werd ze op school gepest en nu kan ze in Nederland nieuwe vrienden gaan maken. "Ik ga Mara even bellen papa en mama."