Faidin

2. 22 September 1994

Het had de afgelopen nacht hevig gesneeuwd, Pièrre hoefde niet naar zijn werk en Madelain had sneeuwvrij.. Het hele gezin sliep lekker uit.. Maar om 7 uur werd Mathilde gewekt door een geluid op zolder.. Ze stapte uit bed en ging kijken wat het geluid veroorzaakte.

De vlizotrap kwam omlaag en ze klom naar boven, er lag een Fotoalbum open op de houten zoldervloer, Mathilde raapte het album op en keek naar de Foto.. Het was het broertje van haar oma genaamd Ferdinand een jongetje van 10 dat op een onbekende wijze was overleden. Op de pagina na Ferdinand stond een foto, een foto van mist in het bos.. Mathilde herkende het bos.. Het was het bos van Vlargen, 3 straten van haar geboortehuis af.. In dit bos was er iets gruwelijks gebeurd met Ferdinand..

Zij was de enige levende die ervan wist. Haar ouders zijn bezweken onder de pijn van het verlies van mathilde's oma. Haar tante en oom hadden al 25 jaar geen contact meer met de familie en haar opa was overleden bij haar geboorte.. Ze moest het oplossen, ze moest ervoor zorgen dat de moordende mist zou verdwijnen, voor eens en altijd.
Ze pakte het album en ging weer naar beneden, duwde de trap terug en liep naar de slaapkamer van Madelain, ze hoorde haar praten, ze klopte op de deur en ging binnen. "Madelain, ik wil NU weten met wie je praat" zegt Moeder met een harde toon.. "Ik mag het niet zeggen van hem" zegt Madelain herhaaldelijk.. Ik wil het echt weten herhaalt Moeder nog een keer.. Madelain gaat in een gesprek met degene die moeder nu kent als "hem" "oke" zegt ze.. "Hij zegt dat hij familie van ons is" Moeder knikt.. "Wat zegt hij nog meer?" "Niks, hij wilt me niks vertellen, daar ben ik te jong voor zegt hij" "heeft hij je wel verteld hoe oud hij is?" Moeder begint een idee te krijgen wie het jongetje zou kunnen zijn. "Ja, hij is 10 jaar oud" moeder verbleekt en zegt met een piepende stem "ga nog maar even slapen, en niet meer praten.. Je maakt papa wakker" Moeder maakt de deur dicht en gaat naar de slaapkamer waar haar man nog rustig ligt te slapen, ze maakt het nachtkastje open en legt het album erin.. Hierna sluit ze haar ogen en duttelt ze nog even in. Om 10 uur wordt Pièrre wakker, Madelain is tussen haar ouders in gaan liggen.. Ze geeft een knuffel aan haar vader "goedemorgen papa" fluistert ze, "goedemorgen schattebout" fluistert Vader.. "Heb je lekker geslapen?" Voegt hij eraan toe. "Nee, Ferry heeft me bang gemaakt" zegt Madelain beangstigd.. Vader kijkt haar vragend aan.. "Wie is Ferry?" "Dat is mijn beste vriend" antwoordt ze. Vader glimlacht en staat op "ga jij maar even met de Barbies spelen, ik roep je dadelijk wel voor het ontbijt" madelain staat op en loopt naar haar kamer, waar ze 5 bakken vol met barbies uit de rekken haalt. Pièrre leunt naar zijn vrouw en begint haar wakker te kussen in haar nek en toen ze eenmaal wakker was gaf hij haar een dikke smakkerd op haar lippen.. "Goedemorgen schat" "goedemorgen Pièrre" ze staan samen op en lopen naar beneden, pratend over hun dromen beginnen ze aan het ontbijt. Dan begint pièrre over "de beste vriend" van hun dochter.. "Madelain heeft een vriend denk ik, ene Ferry.. Ze vertelde me vanochtend dat hij haar bang heeft gemaakt" "ene Ferry?" Vraagt Mathilde. "Ja, moeten we haar aan het ontbijt eens vragen waarmee hij haar heeft bang gemaakt" Mathilde knikte instemmend en haalde het brood uit de broodrooster. Toen het ontbijt klaar was, riep Pièrre hun dochter aan tafel. Al snel ging het over het gewenste onderwerp "Ferry" "zeg, vertel eens wat die Ferry heeft gezegd om je bang te maken Madelain" zei Vader.. Madelain begon te vertellen met een trilling in haar stem "Hi-j-j-j zij dat we zouden moeten verhuizen naar een oud huis waar het spookt" Moeder keek geschrokken naar Vader.. Ze hadden het erover gehad om te verhuizen naar het geboortehuis van Moeder. Moeder keek naar buiten en zei "de mist is er nog steeds, nu kunnen we niet naar het Kerkhof" "kerkhof?" Madelain keek haar moeder verbaasd aan. "Ja, het is ondertussen 25 jaar geleden dat de zus van mijn oma is overleden" zegt moeder terwijl ze naar haar voeten staart..

Ze waren uitgegeten, moeder deed de afwas en Madelain droogde alles af, moeder mompelde wat in zichzelf. "Wat zeg je mama?" "Oh, ik zei niks.. Ik dacht even hardop.." Er viel een diepe stilte, totdat ze vanalles door de brievenbus hoorden vallen. Vader liep naar de voordeur en raapte alle brieven op, 2 brieven van zijn werk een van het ziekenfonds.. Hij liep zuchtend naar de woonkamer en plofte op de bank neer. Hij scheurde de enveloppen kapot en las de eerste woorden

"Beste meneer Berenbek, Helaas moeten we u mededelen dat u bent ontslagen, het spijt ons zeer. Dit is vanwege...."

Vader zakt in elkaar, met z'n hoofd in zijn handen begon hij zacht te huilen, moeder stuurde Madelain weg en liep naar hem toe. "Wat is er gebeurd pièrre?" Pièrre bleef stil zitten en duwde de brief in Mathilde haar handen.. Ze begon te lezen, na een tijdje riep ze "oh wat erg, en nu?" "Ik ben bang dat we dit huis niet meer kunnen betalen" zuchtte Pièrre
"Ik heb een idee" roept Mathilde terwijl ze opspringt. "We gaan in mijn geboortehuis wonen, moeten we het wel eerst opknappen" pièrre glimlacht "het valt te proberen,we kunnen er dadelijk eens heen"