Gündüzleri hep gözlerden uzakta elle tutulmaz, gözle aranmaz yerlerde dururdu. Rengine pek önem vermez, pahalı boyalarla kendini süslemektense kapısının önünde açan üç beş çiçekle dışını güzelleştirmeyi iyi bilirdi. Dumanı başında kimi zaman akıtan çoğu zaman tuğladan bi damı vardı. Sessizdi öyle Sessizdi ki, çığlık atsa içinde yaşayanlar duymazdı. Çocuklara oyuncaktı kimi zaman, Mavi demirlerle pencerede, gökyüzünü izletir, çiçeklerle kardeş olmayı öğretirdi çocuklara. Dışarının güzelliğini gösterir kimseyi kendine bağlamayı sevmezdi. Özgür çocuklar yetiştirdi. Kapısı hiç çok sağlam olmadı. çoğu kez açık unutuldu. Hiç soyulmadı.
Burun kıvırılan miraslardandı, hani şu hemen satılması gereken, ucuz... az para getiren...
Geceyi severdi.
Gece, acısıyla bağrına gömdüğü fakir sınıfın gizli bir örtüneği gibiydi.
Kendini yirmiye bölmüş, herkese gideri olan kimsenin derdiyle, mutluluğuyla uğraşmayan taştan uzun boylular gibi değildi. İçinde yaşayana adardı kendini.
En değersiz hissettiği anda duvarına sırtının dayandığı oydu. En kızgın anında sert yumruklarla dövülen ama zarar görmeyen, küsmeyen oydu... fakirlikten sıkılınca küfredilen, akla ilk gelen de oydu, alınmazdı... sırf sahibi gün içinde görüp te üzülmesin diye geceye konar. Saf bir bülbül gibi aya anlatırdı. Bulutlara bazen de bağlı olduğu toprağa. İşin garibi topraktan gelen bu toprağın arkadaşını, sırdaşını hiç anlamadı. Plastiğin soğuğunu sevmediğinden dünyaya bakan taraflarını tahta yaptırdı. Gıcırdadı,"Hadi kalk dünyaya bak !" Dedi sesi hiç duyulmadı... O geceye kondu kimse nedenini bilmedi. Adı "gecekondu" kaldı...
