Το Πείσμα Της Αγάπης

23

Φρανς

- Πρόσεξε !! Ακούγετε μια φωνή και όλο μαυρίζουν. Πετάγομαι ιδρωμένος με την ανάσα μου κομμένη, η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή αν και ήταν απλός ένας εφιάλτης ή για να το θέσω καλύτερα μια εφιαλτική μέρα που πίστευα ότι είχα ξεχάσει....Φέρνω τα χέρια πίσω από το κεφάλι μου καθώς ξαπλώνω ξανά πίσω στο κρεβάτι του... Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου μια ποιο καθαρή εικόνα από εκείνη την μέρα, πρέπει να ήταν πριν αρκετά χρόνια όταν εγώ και ο Μπραντ ακόμα έφηβοι αν μπορώ να το θέσω έτσι, εκείνη την εποχή πηγαίναμε συχνά σε μια γνωστή της οικογένειας μας που είχε καθιερώσει να κάνει λίγο πριν την λήξη της καλοκαιρινής σεζόν κάτι σαν μια μικρή γιορτή.

Την τελευταία φορά που πάτησα εγώ το πόδι μου εκεί πρέπει να ήταν όταν ήμουν γύρω στα 15, βέβαια δεν πήγε και πολύ καλά γιατί εξαιτίας μου κατά κάποιο τρόπο, είχε δαγκώσει ένα φίδι, ένα κοριτσάκι με αποτέλεσμα αυτό να ανεβάσει αργότερα πολύ υψηλό πυρετό.

Όσο και να προσπαθώ όμως να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου την ανάμνηση εκείνων των καιρών τόσο περισσότερο θολώνει, δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη την μέρα πάνε και τόσα χρόνια, αλλά αναρωτιέμαι τι να κάνει αυτό το κορίτσι, είχε φοβερό πείσμα αν δεν κάνω λάθος και όλη την ώρα μιλούσε για την αληθινή αγάπη και άλλα πολλά ρομαντικά πράγματα που ονειρεύονται κορίτσια της ηλικίας της. Μάλλον και αυτός ήταν ο λόγος της διαφωνίας μας γιατί της έλεγα ότι θα πάρει το πολύ, πολύ έναν άντρα γιατί θα θέλει τα λεφτά της οικογένειας της και όχι αυτήν.

Όπως ήταν φυσικό για ένα κοριτσάκι περίπου 8 με 9 χρόνων ήταν πολύ σκληρό ίσως και κακό για να πω την αλήθεια αλλά τι περίμενε από ένα αγόρι 17 ετών τι να της έλεγε? Και ευτυχώς που είπα μόνο κάτι τέτοιο και δεν είπα και τίποτα άλλο ποιο ανάρμοστο. .. Το ομολογώ η κλοτσιά που έφαγα στο καλάμι μου άξιζε και με το παραπάνω..

Τα κόκκινα μάγουλα με τις μικρές ξανθές φακίδες, τα πιασμένα σε κοτσίδια μαλλιά της και το πεισματάρικο βλέμμα της σε συνδυασμό με την γκριμάτσα του στόματος της καθώς χτυπούσε επίμονα το πόδι της κάτω οπότε διαφωνούσε μαζί μου.. ήταν αξιολάτρευτη.

Η ανάμνηση της με κάνει να γελάσω μέσα στο σκοτάδι, περί επεξεργάζομαι το χώρο γύρο μου, ακόμα δεν έχει ξημερώσει και το ελάχιστο φως του φεγγαριού που υπάρχει δεν αρκεί ώστε να μπορώ να δω καθαρά κάτι περισσότερο από το γραφείο με τους χάρτες μπροστά από το μεγάλο παράθυρο της καμπίνας μου...