Vol mislukkingen

Hoofdstuk 2

Twintig minuten en een hoop gevloek later sta ik in een ruimte waar de speakers bijna van de muur afknallen. Het gedreun trekt door tot diep in mijn borstkast. Deze harde muziek is niet echt bevorderlijk voor mijn hoofdpijn die ik schijnbaar vrij vlot krijg als ik overdag begin met drinken.

Ik weet ook niet zo goed wat Emily haar idee hierachter was. Ik hou helemaal niet van uitgaan en probeer er altijd onderuit te komen. Helaas had ik veel te laat door wat Emily wilde, alhoewel het misschien vrij duidelijk was met al die make-up en het veel te korte jurkje. Ik ben duidelijk niet zo snel met hints.

Als ik opkijk zie ik dat Emily als een idioot mijn aandacht probeert te trekken.

"Wat?!" schreeuw ik. Ze maakt wat wilde gebaren waaruit ik kan op maken dat ze op zoek gaat naar het toilet. Ineens voel ik mijzelf heel dom. Daar sta ik dan, in mijn sexy jurkje, te dronken om na te denken, in een stampvolle discotheek.

Naast mijn hoofdpijn voel ik mij vrij goed. Normaal gesproken kan ik van de vermoeidheid (ja, ik weet het ik ben bejaard) mijn ogen niet openhouden maar aangezien het pas twee uur in de middag is heb ik daar geen last van.

Emily houdt in tegenstelling tot mij wel van uitgaan en had schijnbaar al wekenlang de uitnodiging voor een dagfeest. Dat ik gedumpt ben op de dag dat ik mijn nieuwe huis zou betrekken met de liefde van mijn leven vond zij schijnbaar een goede reden om mij er heen te slepen.

Nu vraag ik je, in welke situatie is een dagfeest nou wel een goed idee? Het lijkt wel een succes te zijn aan de hoeveelheid mensen te zien. Ik denk niet dat het mogelijk is om nog dichter op elkaar te staan.

Opeens voel ik dat er iemand tegen mijn schouder op botst. Het was niet eens heel hard, maar door de alcohol (en toegegeven, misschien ook door de hakken) sta ik niet zo heel stevig op mijn benen, waardoor ik op de grond beland.

Ik wil een verontwaardigde kreet slaken totdat ik zie dat de dader even beduusd kijkt als ik mij voel. Als ik opkijk stokt mijn adem, want ik kijk in het gezicht van de knapste jongen die ik ooit heb gezien. Hij heeft blond krullend haar en de mooiste blauwe ogen die mij doen denken aan de oceaan. Hij heeft wimpers waar ik jaloers op ben. Zwart, lang, met een mooie krul. Serieus, hoe kan het dat jongens altijd mooiere wimpers hebben dan de meeste meiden? Super oneerlijk, alsof het hen wat kan schelen.

"Eh, hallo?" zijn stem haalt mij uit mijn gedachten.

"Ik ben Liv," zeg ik snel. Shit! Nu gebruik ik nog de sexy bijnaam van Emily ook, dat was niet de bedoeling. Denk ik. Ik denk overigens wel dat ze gelijk heeft over de bijnaam want de jongen kijkt bewonderd naar mijn lichaam en dat doen jongens nooit als ik mij voorstel met Olivia. Of het ligt aan het jurkje, dat kan natuurlijk ook.

"Hoi Liv," herpakt hij zich. "Zullen we dit gesprek maar op normale ooghoogte voeren?". Hij steekt een hand uit.

Plots besef ik mij dat ik nog steeds op de grond zit. Zijn hand negerend probeer ik snel op te staan en ik hoop dat ik nog steeds sexy lijk.

Het opstaan was echter geen goed idee. De ruimte om mij heen begint de draaien en ik zie wazige plekken voor mijn ogen. Opeens proef ik de chips die ik vanochtend met Emily in een bui van zelfmedelijden op heb gegeten. Ik kan mij nog net bedenken dat dat foute boel is als ik het niet meer kan tegenhouden. Ik leeg mijn volledige maaginhoud op de spierwitte schoenen van...

"Luke," zegt hij terwijl hij omdraait en wegloopt.

"Hé, wacht!". Ik probeer hem achterna te lopen maar ik bots alleen maar tegen mensen aan die mij vervolgens boos aankijken. Waarom loopt hij nou weg?

"Hèhè daar ben je. Ik was al bang dat ik je nooit meer kon vinden in deze drukte. Je had gelijk, misschien was dit toch niet zo'n slim plan. Ik ben zeker een kwartier weg geweest en je hebt nog steeds geen jongen aan de haak geslagen. Misschien was het iets te snel voor je. Kom we gaan." Voordat ik in de gaten heb wat er aan de hand is trekt Emily mij al mee.

Als we eenmaal buiten staan knijp ik hard met mijn ogen tegen het felle licht. Waarschijnlijk zie ik er nu uit als een boze kleuter. Een kleuter met een veel te sexy jurk aan weliswaar. "Em! Ik wil nog helemaal niet weg. Ik was net vrienden aan het maken."

Emily kijkt mij verbaasd aan. "Lieverd, je was helemaal alleen," zegt ze meelevend. "En..." begint ze als ze mij verschrikt aankijkt. "Je ziet er belabberd uit. Ik heb een beter plan. We gaan ons vol vreten aan junkfood. Dat zal je goed doen."

Mistroostig laat ik mij opnieuw door haar mee trekken.