Een zacht briesje strijkt langs Pia's gezicht als ze het balkon van haar kamer oploopt en ze voelt hoe haar gele zomerjurkje langs haar benen strijkt. De zon begint al achter de horizon te verdwijnen en de hele tuin baadt in het zachte gouden licht van de avond. De hemel is geverfd in verschillende tinten roze en paars en geeft de toppen van de bomen een sprookjesachtige gloed.
Met een glimlach op haar gezicht leunt Pia met haar ellebogen op de balustrade. De lente breekt aan, wat betekent dat ze hier al langer dan een half jaar is. De tijd is verschrikkelijk snel gegaan, en elke ochtend dat ze wakker wordt moet ze weer in haar arm knijpen om zichzelf ervan te verzekeren dat ze niet droomt. Dat dit nog steeds echt is.
Hoewel de eerste maand nog vrij onwennig was, begon ze zich na een tijdje langzaam thuis te voelen in dit verschrikkelijk grote paleis. De koninklijke familie was altijd aardig en ook al was de rivaliteit met de andere geselecteerden vaak voelbaar, ze wist dat ze met sommige van hen hechte vriendschappen had opgebouwd. Vriendschappen die niet snel zouden verdwijnen.
Ja, ze wendde snel aan het leven hier op het paleis. Misschien wel te snel. Want hoewel ze genoot van alles wat het haar te bieden had, was ze ook bang zich te veel te hechten. Ze wist niet wat de toekomst haar zou brengen, maar ze wist ook dat er een kans was dat ze hier over een paar maanden misschien wel voor goed zou moeten vertrekken.
Pia's gezicht vertrekt. Van heimwee heeft ze de eerste weken verschrikkelijk veel last gehad, zo erg dat ze soms op het punt stond om linea recta haar koffers te pakken en te vertrekken. Maar nu... Inmiddels heeft ze amper nog heimwee, alles blijkt te wennen, maar ze beseft wel dat ze heimwee zal krijgen naar het paleis, mocht ze weg moeten. En niet alleen het paleis...
Met een dromerige zucht laat Pia zich op de stenen van het balkon vallen, die warm aanvoelen onder haar blote armen en benen. Het paleis is zeker niet het enige wat ze zal gaan missen. Ze probeerde het gevoel al weken te onderdrukken, te angstig om een fout of overhaaste beslissingen te maken, maar inmiddels kon ze de vlinders die opdwarrelden in haar binnenste niet meer negeren. Elke keer als ze hem zag lopen, als hij naar haar glimlachte, zelfs als hij een gesprek voerde met iemand anders. Het maakte niet uit, haar hart sloeg er altijd van op hol.
Met blozende wangen trekt Pia haar benen tegen zich aan en leunt ze met gesloten ogen tegen de ijzeren spijlen van de balustrade. Ja, dat ze iets voor Lucas voelt weet ze zeker. Maar hoe ze dat aan hem duidelijk kan maken, en óf ze dat wel aan hem duidelijk durft te maken, weet ze nog niet.
Haaii, mijn stukje! Doe maar alsof het nog van voor de date was haha :')
