Everything happens for a reasons but for me thats bullshit! I don't want this fucking lung cancer I don't deserve this pain. Why me? There's a lot of bad people who are more deserving of this cancer not me.
I was crying hard when I heard the doctor said that I have lung cancer.
"I know at first hindi mo tanggap ang ganitong sitwasyon but I want to remind you that we are here to help you fight this cancer"
Ngumiti si Dr. Dela Vega sa akin habang hinawakan ang kamay ko para patahanin ako sa pag iyak pero hindi ko kaya hindi ko matanggap.
"But doc wala po kaming history ng cancer sa pamilya namin especially lung cancer bakit ganito? Hindi ko maintindihan"
Iyak ni mommy gusto ko siyang patahanin pero kahit sarili ko hindi ko mapatahan
"Sometimes it's really happen pero mostly it's hereditary and we are looking for possibilities kung saan niya nakuha ang lung cancer. Minsan kasi hindi natin alam na sa mga ninuno natin meron palang cancer and hindi nakita sa dugo niyo pero nakita sa dugo ng magiging anak niyo thats possible.
Umalis na kami ng hospital ng mabigat ang loob. Alam kung masakit pero kaylangan kung tanggapin pero ang mas masakit makita si mommy na umiiyak.
"I'm sorry Vee I'm sorry bakit?"
Iyak ni mommy habang naka luhod
"Mom stop please tumayo ka"
Ang sakit na makita ko si mommy na ganun. She always strong and tough but ang nakikita ko ngayon? Isang ina na mahina at nasasaktan. Pinatayo ko si mommy at binuksan ang pintuan ng sasakyan namin.
"I'll drive"
Sabi ko sabay upo pero umiling lang si mommy at hinila ako para paupuin sa drivers seat.
"Ako na hindi mo kaya"
Napailing nalang ako. Nang makarating na kami sa bahay agad kaming sinalubong ni Dad at Vincent, my younger brother. Niyakap ko si daddy at Vincent.
"Ate wanna play? I have new toys!"
Maligayang sabi ni Vincent
"Later baby after we talk Dad okay?"
Nag thumbs up si Vince sabay takbo kay Mommy
Ngayon hinarap ko si Daddy. Gusto kung umalis at pumunta na ng kwarto but I need to tell him and I hope he's strong enough to accept my cancer.
"How's your check up baby girl? I hope it's okay? Siguro asthma lang yun si Vincent nga nahihirapan din huminga minsan pag naglalaro."
Napatingin ako kay mommy. Nakita ko siyang pinipigilan ang luha habang yakap si Vince. I smiled.
"Dad I have lung cancer"
Masaya kong sabi sabay taas ng kamay. Biglang napa upo si Dad habang tulala. Umiyak ako sabay yakap sa kanya.
"No baby girl no! Saan ba kayo ang pa check up? Honey? We need second opinion!"
Iyak ni Daddy habang yakap ako.
"Hindi na po ako baby girl Dad stop calling me that"
Sabay tawa ko pero hindi parin tumigil sa pag iyak si Dad.
Biglang niyakap ako ni Vincent sa likod at ni Mommy.
At this point I want to fight my cancer and be with my family for longest time. Naisip ko kung anong mukha ni mommy at daddy if matanda na sila kung sinong mag aalaga sa kanila kung madami bang magiging girlfriend si Vincent pag naging binata na siya. I want to live and witnessed all of it and be with them. But I realized who I am kidding? Vee this is fucking cancer. Stage two lung cancer may mga treatment na mangyayari merong chemotherapie and medicines. I hate medicine nakakasuka at lalong-lalo na ang hospital at hinding hindi ako titira sa hospital. I prefer to be dead than staying long and live at hospital.
Nasa kwarto ako ngayon at naka higa sa kama habang titig na titig sa glow in the dark stars. Me and Vivienne like stars pati kwarto niya meron din neto. Pag may problema kami or pinapalo nila mommy pumupunta kami agad dito sa kwarto at minsan sa kanya para humiga at titigan ang glow in the dark stars, sinusumbong namin sa mga stars lahat ng problema namin kasi para sa amin ang glow in the dark stars always listening to your rants and drama at ang malupet pa nagtatago ng sekreto mo.
"I hate this life"
Iyak ko sabay yakap ng unan
"No I hate my cancer"
Biglang kumatok si mama.
" Vee? Papasok ako"
Pinunasan ko ang aking luha at biglang tumayo. Pumasok si mama at umupo sa tabi ko. Umupo agad ako sa tabi niya
" Napag usapan na namin to ng Dad mo. I know mahirap to sayo kasi mawawalay ka sa amin ng matagal pero kaylangan anak"
Huminga ako ng malalim at pinag patuloy ni mama ang kanyang sasabihin
"I want you to be confined para mas pagtuunan ka nila ng pansin at magamot ka ng mabuti"
Umiling ako
" Ma alam mo kung bakit ayaw ko nang bumalik sa hospital na yun"
Iyak ko sabay iling. Tumango si mama
"I know masakit anak pero kaylangan hindi ko na kaya mawalan pa ng isang anak"
Napapikit ako. Wala na akong magagawa.
I hope you enjoy this chapter!XOXO
