It was a very long trip for Dawn. As she got off the airport with her luggage she hailed a public vehicle to bring her to her destination.
Dawn: Manong, sa city hall po ng Ormoc ang punta ko.
Driver: Sige po Ma'am.
When she arrived at the City Hall, she doubt of going inside the City Hall so she stayed for a while in the bench near the City Hall.
Dawn: Parang di ko pa yata kayang pumasok sa loob. Paano kung wala naman sya dun? Tsk, edi nag-aksaya lang pala ako ng panahon. Hay naku! Andito kana Dawn, ngayon kapa ba aatras?
She said as she speak to herself. After a while, a man approached her.
Man: Excuse me Miss, do you need help?
Dawn got shock because of the man who is standing infront of her. She doesn't even know what to say to him.
Dawn: Ahm...
He reached out his hand to her.
Man: Don't be afraid. B the way, I'm Richard. And you are?
Dawn: Seriously Richard, you don't remember me? Anong nangyari sayo?
Richard: Hey...
Dawn: I-I'm sorry. It's Dawn, Dawn Zulueta.
He smiled so widely to her. How she missed those smiles, especially this man.
Richard: It's so nice to meet you Dawn. So, turista kaba dito? Do you need any help?
Dawn: Actually, may hinahanap kasi akong tao. Kaya lang, mukhang nakalimutan na nya yata ako.
Napakamot naman si Richard sa ulo.
Richard: Ano bang pangalan nya? Marami akong connections dito, I'm sure makikita mo rin sya.
Dawn: Wag na. Mapapagod ka lang, baka sumuko kapa.
Richard: Hindi ako sumusuko. Anyway, san kana pupunta ngayon? Malapit na rin magdilim.
Dawn: Di ko na nga alam ehh. Sa kanya kasi sana ako makikituloy. Sabi nya kasi dati bago sya umalis, welcome daw naman ako sa bahay nya anytime kapag nagpunta ako dito. But it looks like, wala na akong pupuntahan. Or maybe, I'll just book a room in a hotel.
Richard: Ganun ba? Tara sa bahay...
Nagulat naman si Dawn sa sinabi nito.
Dawn: Ha?
Richard: Tara sa bahay. Sabi mo diba wala ka naman matutuluyan. My house is wide open.
Di pa man nakakasagot si Dawn ay kinuha na nito ang mga gamit ni Dawn at isinakay sa kotse nito. Naguguluhan man ay sumama na si Dawn kay Richard. Di pa rin makapaniwala si Dawn na hindi sya nakilala ni Richard. Sabagay, matagal na rin kasi nang huli silang magkita. Baka naman may nangyari ditong hindi sya nabalitaan o kinalimutan na sya nito ng tuluyan.
Richard: We're here. Welcome to my house.
Dawn: Thank you. Are you sure that I am welcome here?
Richard: Of course. Gutom kana ba? Tara sa kusina, ipagluluto kita.
Nauna na si Richard maglakad patungo sa kusina habang kasunod nito si Dawn at inililibot ang paningin sa bahay ni Richard.
Dawn: You have a very beautiful place.
Iniabot sa kanya ni Richard ang isang plato na puno ng pagkain at isang baso ng orange juice.
