Forget about the past (dramione)

[1]

Ερμιόνη

Ο πόλεμος είχε τελειώσει, όλα πια είχαν αλλάξει . Μετά τον θάνατο του Fred η οικογένεια weasley είναι σε μια πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Φυσικά η κυρία Μόλι προσπαθεί να μην το δείχνει και προσπαθεί να είναι ευχάριστη όπως πάντα. Τέλος πάντων, αυτή την στιγμή εγώ, η Τζίνη, ο Ρόν και ο Χάρι κατευθυνόμασταν στην πλατφόρμα 9 και 3/4 όταν ξαφνικά ακούμε μια φωνή από πίσω μας. Ήταν ο Σίμους και το αγόρι του, ο Ντίν. Ήρθαν κοντά μας. «Γεια παιδιά!». Αμέσως ανεβήκαμε στο τρένο και καθήσαμε στο συνηθισμένο βαγόνι μας.

«Είναι πολύ περίεργο...μετά από όσα συνέβησαν..πάμε πίσω στο hogwarts ξανά..» είπα καθώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο. « λοιπόν δικιά σου ιδέα ήταν να κάνουμε ξανά την έβδομη χρόνια μας..» παρεξηγήθηκε ο Ρόν. Τον άγριοκοίταξα και αμέσως ο Χάρι του έκανε νόημα να σωπάσει.
Ξαφνικά όλοι η προσοχή επικεντρώθηκε στον διάδρομο του τρένου. « πως τολμάει να έρχεται ξανά εδώ?!» Φώναξε ο Ρόν. Φυσικά και ήταν ο ντράκο μάλφοϊ, με δίπλα του τον Τέο Νότ. Όλοι τον κοιτούσαμε σοκαρισμένοι. Είχε αλλάξει....κάτι στο βλέμμα του ήταν ποιο ψυχρό..

«Άθλιε!, πως τολμάς να έρχεσαι εδώ πέρα?!» Ένα παιδί του ravenclaw φώναξε. Με μια κίνηση του ραβδίου του, ο Νότ του έριξε ένα ξόρκι που έκανε το στόμα του φερμουάρ. Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλι του, παρόλα αυτά ο ντράκο δεν έδειξε κανένα συναίσθημα Μέχρι που έφτασαν στο γνωστό βαγόνι που κάθονται οι slytherin.

—————————————————-
«Οι πρωτοετείς από εδώ παρακαλώ!,Ω Χάρι, Ερμιόνη, Ρόν. Χαίρομαι παρά πολύ που σας βλέπω εδώ!»
«Και εμείς χαιρόμαστε Χάγκριντ!» Αφού χαιρετίσαμε τον Χάγκριντ, αφήσανε τα πράγματα μας στο διάδρομο που αφήνουμε τις βαλίτσες και πήγαμε στην τραπεζαρία για να φάμε. Αμέσως η καθηγήτρια Mcgonagall σηκώθηκε από την θέση της.
« από ότι φαίνεται, είναι η καινούργια μας Διευθυντρια...» είπα με αισθήματα ανάμικτα. Κοίταξα προς το τραπέζι των slytherin, ο μάλφοϊ δεν ήταν εκεί.

Όταν τελείωσε το γεύμα ο κοιτώνας gryffindor ακολούθησε τον επιμελητή στο στον κοιτώνα του. Μια και που κανένας δεν είχε όρεξη για ύπνο, καθήσαμε δίπλα στην φωτιά στην αίθουσα αναψυχής μια κούπα ζέση σοκολάτα ο κάθε ένας . Ένα ζεστό συναίσθημα απλώθηκε πάνω μου καθώς έβλεπα τα πρόσωπα που αγαπώ σώα και αβλαβής. « πάντως οι slytherin ήταν πολύ λίγοι..» σχολίασε ο Χάρι. « φυσικά αφού οι περισσότεροι από αυτούς ήταν θανατοφάγοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι δεν είχαν το θράσος να εμφανιστούν όπως ο μάλφοϊ!».

Ρόλλαρα τα μάτια μου με την παιδιάστικη συμπεριφορά του Ρόν. «Ξέρεις Ρόν, πολύ πόνεσαν στην διάρκεια του πολέμου, και ένας από αυτούς ήταν ο και ο μάλφοϊ!» Είπα προσπαθώντας να μην υψώσω την φωνή μου.
« ήταν θανατοφάγος!». « δεν είχε επιλογή Ρόν!» Όλοι με κοίταξαν σοκαρισμένοι, μέχρι και εγώ ήμουν. Ξαφνικά η Τζίνη με πέρνει από το χέρι και με κατευθύνει στα δωμάτια των κοριτσιών. Με κοίταξε σοβαρά στα μάτια.

« έχεις ακόμη αισθήματα για τον ντράκο έτσι?»

~Flashback~

«Έχω αισθήματα για σένα Ερμιόνη, θα γίνεις το κορίτσι μου;»

«Σ' αγαπώ Ερμιόνη...»

«Πως?!, πως μπορείς να με χωρίζεις έτσι, μικρή βρώμικη κατσαρίδα?!»

Ερμιόνη!

Ερμιόνη!

Ερμιόνη!

«Ερμιόνη, κοπέλα μου ακούς?!». « ε,τι αφαιρέθηκα λίγο...» είπα καθώς έπιασα το κεφάλι μου, που ήταν έτοιμο να σπάσει. Η Τζίνη αναστέναξε και άφησε τους όμους μου. « θυμάσαι τι σε ρώτησα Ερμιόνη?» . Αμέσως ένιωσα τα μάγουλα μου να περνούν φωτιά αλλά προσπάθησα να το κρύψω. « φυσικά και δεν έχω αισθήματα για τον μάλφοϊ πλέον Τζίνη!». Αυτή απλώς σήκωσε τα χέρια της ψηλά και έφυγε, αφήνοντας μου επιτέλους μόνη μου. Αναστέναξα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.

«Ελπίζω  τουλάχιστον αυτή η χρόνια να είναι φυσιολογική...»