feelings fade (voltooid)

Ik houd zo veel van je

Opnieuw gebroken, kapot. Er iets niets van me over. Ik houd zo veel van je.

Anderhalve week later is het inmiddels, ik heb genoeg nieuwe keuzes. Het is alsof ze in de rij staan voor me. En het erge is dat er ook vrienden van jou en mij tussen staan, maar het maakt me allemaal niets uit. De enige die ik wil ben jij, maar jou heb ik niet meer. Het doet me zo verdomt veel pijn om je langs te zien komen op de snapchat verhalen van onze vrienden. Het lijkt je niets te doen, het lijkt alsof je vergeten bent dat het uit is, dat je geen pijn hebt. Je zou eens moeten weten hoe het voor mij is, ik huil, ik huil zo enorm veel.

'S nachts denk ik aan je. Overigens niet alleen 's nachts. Dag na dag beleef ik een nieuwe herinnering van ons. De eerste die ik herbeleefde was onze eerste date. We zouden uiteten gaan bij mijn favoriete restaurant, maar je had gereserveerd bij de verkeerde. Je wist niet dat je klunzigheid me je leuker liet vinden. Maar helaas kwam na vier en een halve maand een einde aan ons sprookje, in ieder geval, mijn sprookje. Ons sprookje had geen happy end. Ooit gehoord van 'right person wrong time'? Ik geloof sterk dat wij dit meegemaakt hebben. Voor mij was je genoeg, ik hield van je als je verdrietig was. Of als je je weer als een sukkeltje gedroeg. Mijn verborgen foto's en video's in mijn camera rol zijn zo lief. Foto's dat je slaapt, filmpjes dat je je onhandige en soms rare zelf bent.

Ik kan niet beseffen dat ik nu zonder je verder moet. Hoewel ik het aan zag komen, doet het zo veel meer pijn als ik had verwacht.

Ik had je gewaarschuwd hoe ik was, waar ik mee zit. Je zei dat het je niet uitmaakte waar ik mee zat en dat je me met alles zou helpen omdat je me blij wilde zien. Is dat nou net ff anders gelopen he, toen school weer begon. Begrijp me niet verkeerd, school is belangrijk uiteraard. Maar het doet me zo verdomt veel pijn dat je mij erdoor vergat. Wanneer je me op mijn laagste zag bracht je een leuke herinnering van ons op. Of je zei het zinnetje waardoor ik altijd moest lachen; don't cry, 'cuz that's sad and das ain't good.

Ik denk dat je te snel opgegeven hebt, namelijk een maand voordat het uitging. Je begon minder contact te zoeken, alles kwam vanaf mij. I was doing love with your flaws, saw the signs, missed them all. De 28e, precies twee weken voordat het uitging. Ik vroeg je of je door wilde gaan met onze relatie. Ja zei je, je wil niet weten hoe blij ik was. En hoe verdrietig ik was drie dagen daarna. Je gedrag had niet verandert. Ik had het je voor de derde keer gevraagd. Ik denk dat mensen net als dieren zijn. Als iets te eng of moeilijk wordt vluchten we, en zo doen ook dieren dat.

Je maakte het uit wegens tijdgebrek, fair point. Je bent nou eenmaal super druk met je studie wat ik nogmaals volkomen snap. Je maakte het uit zodat ik me geen zorgen meer om je hoefde te maken, niet hoefde te wachten op een berichtje van je. Je maakte het uit zodat ik op mezelf kon focussen en mezelf weer goed kon voelen. Je dacht voor me, niet voor jezelf. Het enige punt wat echt van jou was, is het tijdgebrek, de rest is voor mij besloten.

Gesprekken met vrienden gaan grotendeels over je, en over mij. Hoe het nu met me gaat, of ik je mis. Ik vind het domme en nutteloze gesprekken. Nu zijn 4,5 maand niet bijzonder lang, maar voelde het als een jaar. Het voelde als een jaar dat geweldig snel ging, en prachtig was. Ik heb zo veel van je geleerd, jij ook iets van mij? Ik zit nog met zoveel vragen maar ik ben te bang om ze te stellen. We hebben geen contact meer. Het laatste wat we besproken hebben is wanneer ik je trui terug zou brengen.

Ik kwam laatst een heel mooi woord tegen: Hiraeth; a homesickness for a home you can't return too. Jij bent mijn hiraeth. Gister kreeg ik een appje van je moeder, ze vroeg hoe het met me ging. Ik heb gelogen, ik heb gezegd dat het prima ging, maar gaat het prima? Vandaag fietste ik door je straat onderweg naar vrienden. Ik kwam je ouders tegen, iets te hard en iets te vrolijk begroette ik ze. Een steek ging door mijn hart, wetende dat hun naar het huis, en de persoon, gingen waar ik naar verlangde.

Mijn oorbel ligt nog bij je, wist je dat? Ik had geen goeie sluiting voor ze, dus ze vielen telkens uit. Hij ligt in de witte kast naast je bed. Dit zul je je vast niet meer herinneren. Stel als je hem wel ziet, ga je dan over tot actie? Je (andere) ex heeft nog een trui van je, houd jij mijn oorbel? Het enige wat ik van jou heb zijn herinneringen en foto's. Ik ben zo bang dat je me vergeet, dat je vergeet wat we hadden en wat je voor me voelde. Ik ben bang mezelf te verliezen, ik mis je echt zo belachelijk veel.

Nooit ruzie gehad, zaten altijd op perfect dezelfde golflengte. Dachten overal hetzelfde over. Schijnbaar trekken tegenpolen elkaar juist meer aan, zou spannender moeten zijn. Ik denk dan dat wij niet spannend genoeg waren, en ik begon te vervelen. Ook wordt deze stelling over tegenpolen in hetzelfde artikel nog ontkracht. Tegenpolen trekken elkaar juist niet aan. Waar vielen wij dan in godsnaam onder? Ik wilde zo dat wij zouden slagen.

This is my goodbye,

i miss you.