Hey sen! Evet sen..
Kaybettiklerini sonsuzluğa uğurlamaya hoş geldin.
Herkes gibiyim bende. Farkım yok sizden aynı şeylere gülerdim, aynı anlarda ağladık belki beraber farkında olmadan. Belki bir sokakta yürürken diğer sokakta siz vardınız bilemem. Düşünüyorum çoktandır acaba bende sizin kadar kötü müyüm diye? Sanki yıllardır boşlukta hissetmem normal mi dedim çoğu kere. Ne zaman kahkahalarla güldüğümü unuttuğumu anımsadım birdenbire. Kötü bir histi bu biliyorum ama izin verdim yine beynimi istila etmesine. Düşüncelere söz geçirememek ne demek bilirim. Kafanı bir türlü toplayamamak nasıl yıpratır anlarım. Diyebilirsin şimdi birileri anlayabiliyorsa eğer neden hala bu halde insanlar var diye? Haklısın. Bende içim acıyana kadar bu soruyu sordum kendime taki cevabını bulana kadar. Şimdi vermeyeceğim cevabını kendin anla, kendine yedirebil cevabı diye. Çünkü bazı şeyler anlatılmıyor. Anlamayacağından değil ama kelimeler eksik kalıyor. Yine kelimelerin eksik kaldığı bir gündeyim bende. İyi misin diye sormuyorum kendime. Değilim biliyorum. Bir şeyler eksik gibi hep. Hani bardağım dolu ama içmeye gücüm eksik, hava güzel ama balkona çıkmaya dermanım eksik. Sanki küçükken saklambaç oynarken beni sobelemeyi unutmuşlar da oyuna devam etmişler gibi. Alıştım bunlara da diyemiyorum ki içim böyle acırken. Birileri sürekli mutlu olsun diye biz hep ağlıyoruz sanırım. Zira başka türlü açıklamak bu durumu kalbe zor geliyor.
Devam etmemi isterseniz devam edeceğim.
Hoşça kalın.. şimdilik.
