Kinakalimutan Kita Pero Bakit Ganyan Ka? [SHORT STORY]

It's almost 5 years I think.

It was really just a crush.

Pero bakit ganito ang mga inaasta ko?

I started crying over him just because he's leaning on to some girl's shoulder he's friends with. Simply looking at him from afar is enough to make me smile and happy at halos ikamatay na ng puso ko sa bilis ng tibok kapag malapit siya o kausap niya ako. Little gestures would send electricity throughout my system. Nalulungkot ako kapag di ko naaaninag ang presensya naーit's like, there's something missing everytime na di ko siya nakita ng isang araw. I'm even defending him when someone's badmouthing him, my friends would also tell me "Lagi ka nalang umiiyak dahil sa kanya, di na yan healthy. Crush lang ba talaga yan?"ーeverytime na tatakbo ako sa kanila para lang umiyak ng walang dahilan and I would nod and say "yes" to them dahil crush nga lang kasi talaga. Ilang beses ko na din inaattempt na kalimutan siya, but I just can't bear it, I'm still not ready to do it kaya hanggang salita lang ako. Marami pang ibang kaabnormalan ang nararamdaman ko tuwing nakikita ko siya o naiisip. At umiiyak ako sa katotohanan na kahit kailan di niya ako mapapansin.

Kaya ngayon, sinusubukan kong kalimutan siya. For real.

____