Julia Lelieveld en het vijfde element [Wattys 2021]

~1~

Ik schrok wakker van een dichtslaande deur van een auto en keek verwilderd om mij heen, de zon scheen fel door de kieren van mijn gordijnen. Ik hoorde zachtjes de radio van mijn wekker, shit ik ben door de wekker heen geslapen.

Ik liep snel naar het raam toe, ik zag dat het de verhuiswagens waren. Ik keek mijn kamer rond die vol stond met verhuisdozen. Ik sliep op een matras op de grond omdat het bed al uit elkaar was gehaald.

Mijn deur ging zachtjes open, het was mijn vader. Hij keek me met zijn bruine ogen aan, zijn donkere haar zat al netjes in de gel. Hij had een spijkerbroek met een verwassen politietrui aan. 'Je bent wakker.'

Ik kreunde. 'Pap, waarom heb je me niet eerder wakker gemaakt?' Ik wreef met mijn handen in mijn gezicht. 'Sorry liefje, maar je sliep nog zo lekker vanochtend en dat is al even geleden.' Daar had hij gelijk in. Ik keek hem dankbaar aan.

'Is goed pap, ik ga me snel aankleden dan kom ik helpen.'

'Je hoeft niet te helpen, doe maar rustig aan.'

Hij pakte een doos en ging naar beneden. Ik weet dat ik er al een poosje naar toe kon leven, een half jaar geleden was papa al akkoord gegaan met zijn nieuwe baan en het nieuwe huis. Maar nu de dag was aangebroken dat we echt gingen verhuizen, was het allemaal zo definitief.

Ik liep naar de badkamer. Ik weet nog dat ik deze badkamer samen met mijn moeder heb ingericht. Ik probeerde alles goed in mijn gedachten op te nemen. Heel dit huis ademde mijn moeder. Aan de ene kant heel prettig, aan de andere kant confronterend. Ik keek in de spiegel, ik zag dat mijn groene ogen verdrietig keken. In mijn donkere haar dat over mijn schouders viel zat een grove krul. Door alle gebeurtenissen was ik wat afgevallen. Ik vond mezelf eigenlijk te dun, al mijn kleren zaten net wat te ruim.

Ik ging snel onder de douche en trok een lekker zittende spijkerbroek en een simpel wit shirtje aan. Het zou vandaag wel veel sjouwen en lopen worden.

Ik pakte de laatste spullen in die met de vrachtauto mee moesten. Met een drukkend gevoel op mijn borst liep ik naar beneden. Jeetje, dat ging snel. De keuken en de halve woonkamer waren al leeg.

'Heb je trek?' Ik keek mijn vader aan, hij deed zo goed zijn best.

'Ik haal wel wat bij de bakker. Ik zal meteen wat voor de verhuismannen meenemen.'

'Dat is lief van je.' Hij kuste me op mijn hoofd.

'Pap?'

'Ja, lieverd?'

Ik keek hem even aan om zijn gezicht te pijlen, ik zag dat hij het er ontzettend moeilijk mee had.

'Ik wil vandaag nog even langs mama, wil je mee?'

Hij keek verdrietig uit zijn ogen. 'Ik heb gisteravond al afscheid genomen, maar ik wil best met je mee als je dat graag wilt.'

Gelukkig mag ik sinds een paar weken weer alleen op stap.

'Nee hoor pap, ik ga wel alleen.' Ik probeerde even te glimlachen. Hij leek opgelucht.

'Je fiets staat voor de garage, dus die kan je nog gebruiken, tot straks.'

'Dank je pap, tot straks.'

Ik liep naar buiten, het was een mooie herfstdag. Het zonnetje scheen en er stond haast geen wind.

Eenmaal op mijn fiets kwam er een golf van emoties over me heen. Ik realiseerde me dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hier zou fietsen. Ik had gister al afscheid genomen van mijn vrienden, dat hielp om alles af te sluiten. Goh, wat zal ik ze missen.

Op de automatische piloot sloeg ik af naar school, ik had het pas door toen ik daadwerkelijk voor de school stond. Wat stom van me, maar ja ik had dat ritje dan ook al 4 jaar gefietst.