"Shh..." my index finger was on my lips. Senyales para manahimik silang lahat.
I looked at them with tearing eyes, some were crying, some were biting their lips to prevent their groans because of pain, some were smiling at me weakly. Ibinalik ko ang aking paningin sa mga teroristang nagroronda para bantayan kaming mga bihag.
I am just a plain jane, I am no soldier and I am no survivor. I am the only daughter of Andrew Rios-- a known business tycoon here in the Philippines. These terrorists only want money that's why they abducted us as their hostages.
Pagkakataon na naming tumakas, sa oras na tawagin ng lalaking nagbabantay sa amin ngayon ang lalaking magbabantay sa amin mamaya ay labas na kami sa kahoy na kulungan na ito. One of us know how to lockpick that's why we have no problem of opening this wooden cell and also the timing of escaping. Ang tanging problema lamang ay ang kooperasyon nila sa pagtakas.
"Kapag lumabas tayo rito, walang mag-iingay. Dapat walang kaluskos na maririnig ang mga dumukot sa atin para makatakas tayo ng maayos. Sana makipagcooperate kayo kung gusto niyong makalaya." Mahinang bulong ko.
They all nodded at me. I looked at the other side and I saw the man entering a small tent a few meters away from us. Tinatawag na nito ang papalit sa kanya.
"Now!" Mahina pero may diing bulong ko.
Maingat na binuksan ko ang pinto ng kulungan at nauna akong lumabas. Hinintay kong makalabas sila at inalalayan silang maglakad. Nang makalayo-layo na kami at hindi na kami maririnig ng mga terorista ay tumakbo kami para mas mabilis kaming makatakas sa lugar na iyon.
Nakarating kami sa pangpang at may nakita kaming dalawang bangka doon. Agad ko silang pinasakay sa bangka.
When it's my turn, I heard a gunshot and I felt a searing pain in my stomach.
"Miranda!" I heard them call my name.
"Subukan niyong tumakas! At lahat kayo mamamatay!" I heard voices of men a few meters away from us.
"Go, tumakas na kayo. If you'll insist of aboarding me. The boat will just slow down due to excess weight at posibleng maabutan nila tayo. Our efforts will be in vain."
I heard them argue, most of them disagreed but some of them agreed. Wala na silang nagawa kundi ang paandarin ang bangka at iwan ako dahil maabutan na sila.
I lost focus on them because of the searing pain in my stomach. When I looked down to it, I saw blood on my clothes. Blood, is in my fringers. My hand trembled then I lost consciousness.
------
Nagising ako na masakit parin ang tiyan, pero hindi naman ganun kasakit. Nakasuot na ako ng damit pambabae, tiningnan ko ang paligid at nasa isang kama ako na may banig. May isang mesa na may palanggana at mga tela na may dugo ang naklagay doon.
Napaungol ako sa sakit ng sinubukan kong tumayo.
"Oh gising ka na pala." A woman with her late twenties appeared.
Hinandaan niya ako ng agahan at kinain ko naman ito.
Nagkwentuhan kami at nalaman kong ama niya ang dumukot sa amin. Akala ko tuluyanna akong nakatakas at nasagip ng isang pamilya ng mangingisda tulad ng mga nababasa at napapanood ko ngunit umasa ako sa wala. Humingi siya ng tawad sakin, wala akong ibang nagawa kundi ang tumango.
"Isabela! Bakit mo pinapakain ang bihag na iyan!" I heard a thunder like voice.
"A-Ama, kailangan niyang kumain. Kung hindi siya makakakain at mamatay sa gutom. Wala kayong makukuhang pera sa kanya." Sabi ni Isabela.
"Siya nalang ang natitirang alas niyo ama." Pagpapatuloy niya pa.
-----
Ilang araw pa akong namalagi sa bahay nila at iba't-ibang karahasan ang nararanasan ko.
I was beaten to death, I starved, and I became their slave. Last night when I was laying on the bed with Isabela. I felt someone caressing my thighs I kicked him and I found out that Isabela's father did that to me. I felt relieved that he didn't raped me but I felt violated.
Iniisip ko kung kailan ako mamatay. Hindi ko na kayang tagalan ang mga ginagawa nilang pambububug-bog at pambababoy nila sakin.
Humiga ako sa tabi ni Isabela. Hindi ako makatulog thinking na baka mas malala pa sa panghihipo ang gawin ng tatay ni Isabela sakin kapag natulog ako. I just cried silently.
"Miranda, pasensya na." I heard Isabela whispered.
"Pasensya na sa mga ginawa ng grupo ni Ama. At pasensya na din sa ginawa ni Ama sayo. Pasenya sa lahat." I heard her sobbed and took a seat.
So I did too.
Tiningnan ko siya ng may mga luha sa mata.
"Alam kong hindi sapat ang pasensyang hinihingi ko. Kaya naman bilangpambawi sumama ka sakin." Bulong niya at maingat na sumampa sa bintana.
Nalilito man ay maingat din akong sumampa sa bintana at bumaba.
Hinigit niya ako sa palapulsuhan at tumakbo. Nakarating kami sa pusod ng gubat.
"Hanggang dito na lamang ako Miranda. Tumakas ka na, pumunta ka sa pangpang at may makikita kang isang bangka doon. Inutusan ko na si mang berto na hintayin ka roon. Mag-iingat ka." Yinakap ko siya ng mahigpit.
"Salamat, salamat sa lahat." Tinulak niya ako ng may marinig kaming mga sigaw.
"Bilisan mo na!" Bulong niya at agad namanakong tumakbo palayo.
"Isabela?! Anong ginagawa mo rito?!" Narinig kong sigaw ng kanyang ama.
"Ama! Nagising ako dahil sa isang kaluskos at namataan kong tumatakas si Miranda! Hinahabol ko siya ngunit natapilok ako, doon siya dumaan." Pahina na ng pahina ang mga boses nila pero patuloy ako sa pagtakbo.
Wala akong narinig na yabag kaya't sa ibang direksyon itinuro ni Isabelle ang daan.
When I saw a boat on the bay, my tears began to fall.
Sumampa na ako sa bangka at pinaandar, na ang makina ng bangkero.
Napaupo ako at natulala sa langit.
From the deep blue color of the sky filled with twinkling stars turned into scarlet colored filled with a flock of freely flying birds.
And with that, a realization popped up on my mind.
I stood and looked up to the sky.
I closed my eyes and felt the sea breeze swayed my long and jet black hair.
A tear rolled down from my cheek.
I am free.
I am finally free...
