CBJJ: 4vrienden, 4verhalen, 1oplossing

Intro

Heey mijn naam is Charlotte ik ben 15 en ga sinds 2 jaar naar een speciale kostschool in Australie. Mijn vrienden en familie liet ik achter in Londen, waarom? Wel daar praat ik liever niet over, nu nog niet in ieder geval. Ik werd door een leerprogramma geselecteerd om naar een speciale kostschool in Australie te gaan voor echte slimmerikken. Mijn moeder deed eerst moeilijk (wat raar was) maar uiteindelijk mocht ik toch gaan. Ik werd hier opgevangen door een gastfamilie waarvan hun dochter die even oud is ook naar mijn school gaat. Ze zijn erg lief en het eerste 2 jaar hier zat ik bij derest van de leerlingen die hier nieuw waren. Ik heb / had niet veel vrienden ik had er eigelijk maar twee Joe en Eve, Eve is mn opvangzusje of hoe je het ook noemt. Dit jaar mag ik eindelijk naar de normale school, waar Eve zit, Joe is ook afkomstig uit Engeland Londen ook al kende ik hem niet voor ik naar hier kwam. Hij is echt super cool en dankzij hem voel ik mij echt een stuk beter in m'n vel. Gewoon iemand die me begrijpt en naar me luisterd, en hetzelfde rare accent heeft ;) hebben kan veel betekenen. Morgen is m'n eerste dag en om eerlijk te zijn ben ik echt wel nerveus want tenslotte ben ik hier alleen zonder familie die je steunen. Al is dat in mijn geval nooit echt een grote steun geweest. Oke ik zal het dan maar zeggen, toen ik 5 was is mijn vader verongelukt. Mijn ouders waren net gescheiden en op de dag van het ongeluk had mijn vader gedronken, wat zeg ik gezopen. Mijn zusje Rose was van het klimrek gevallen en was met spoed naar het ziekenhuis overgebracht. Mijn grote broer van 8 moest van mama naar papa bellen om het te zeggen want zelf was ze aan het rijden en ze wou geen ongelukken. Best wel ironisch maar ja, papa schrok en reed van het cafe waar hij zat via een smal baantje naar het ziekenhuis, te snel natuurlijk, hij lette niet goed op en plots was het gedaan. In het ziekenhuis kwamen ineens verplegers met een brancart binnen er lag een man op. Ik dacht hem te herkennen. 1 van de verplegers kwam naar ons, hij vertelde mama wat er was gebeurd en dat dat papa was die daar lag. Mama gaf me de schuld van het hele gebeuren want ik had beter op Rose moeten letten terwijl zij Nicholas z'n voetbal blessure verzorgde. Als resultaat gaf ik mezelf de schuld, jaar in jaar uit kreeg ik dezelfde verwijten naar m'n hoofd. Toen ik 11 was bleek ik mentaal 3 jaar ouder dus ik skipte een klas. Ik begon toen ook met zelfverwonding omdat we verhuisden en ik gepest werd. Nadien ging het enkel slechter met me ik wou zelfmoord plegen begon rond mn 13 met roken (geen drugs) en dronk. Mijn moeder behandelde me naar m'n mentale leeftijd al had ik soms nood aan nog is kind te kunnen zijn. Ik kreeg ook 'slechte' vrienden al vind ik ze zo slecht niet. Het zijn gewoon lotgenoten, afgestoten en gebroken mensen. Maar natuurlijk zijn zij dan de slechte omdat ze zich anders gedragen dan onze perfecte maatschappij zou willen. Wel nu perfecte maatschappij? Alles is mega duur voor gezinnen als de mijne, we leven in een appartements gebouw in een buurt van Londen waar je liever niet komt. Ik en Nicholas moeten voor Rose zorgen die door die klap niet goed meer kan stappen en 2 klassen moest herdoen. Ze zit dus in plaats van in het eerste middelbaar in het 5de leerjaar in speciaal onderwijs. Mama was blij met mijn beurs als je het zo kunt noemen, 1 lastbak minder om voor te zorgen, toch twijfelde ze en ik heb geen idee waarom. Mijn broer is net als ik maar dan erger. Hij rookt (wel drugs soms) heeft tatoos en piercings (die ik mega cool vind) en wel ja drinkt maar vooral de drugs vormen een probleem voor mijn moeder. Ik hen sinds kort 2 tatoos en een piercing waar ik enorm trots op ben. Laten zetten door een vriend van mijn broer voor ik vertrok. Een infinity teken gevormt door kleine roosjes op mn bovenarm want dat staat symbool voor wel mijn verleden en dan nog het logo van m'n favoriete band op mijn pols, wel 1 plaats minder waar ik kan snijden... Ach ja in ieder geval morgen wordt hoop ik super.