Yine inanmam gerekenlere inandım elimde kalan kalbimin son parçaları, gözlerimden durmak bilmeden akan damlalar...
Gece giderek aydınlanıyor ama benim ruhum gittikçe kararıyor. Elimdeki kan bana şeytanın hediyesiymiş gibi yakıyordu ruhumu, karşımdaki bedenin ruhu çoktan dünyadan göçmüştü. Kimsem yok elimden tutup kaldıranım yok, dudaklarımın arasından acı bir hıckırık çıktı istemsizce. Belki biri duydu ama kim önemser? Kanayan bacağıma ve karnıma sıkıca bağlanmış onun kazağının parçası. Yanımdaki demire tutunarak ayağa kalktım. Etrafı görmek gittikçe zorlaştı belki kan kaybetmemden belki gözyaşlarımdan. Yüzü yere çevrili bedene baktım son kez o sevdiğim yüzüne bakmak artık bende anlamsız, hüzün dolu bir resim gibi. Yavaşça diz çöktüm bacağım ne kadar acırsa da acısın. Zorla yana çevirdim dudaklarından dökülen her söze aşık olduğum adamı. Yüzü geçip giden saatlere rağmen hala aynı beyazlık, hala aynı pembe dudakları hala aynı çatık kaşları. Kalbimden geriye kalan son parçalar benim vücuduma saplandılar. Yaklaştım. Kokusu her ne kadar bu kirliliğin içinde azalsa da hala o kendine has bir şekilde duruyordu. Onun kanıyla kutsanmış ellerim ile yüzüne dokundum. Gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı ama hala dökülen yaşlar ile onun benden gidişine haykırarak ağıt yaktım. Nefes almak zorlaşıyordu içimdeki baskın acıdan. Elim onun soğuk elini buldu. Sıkıca kenetledim. Anlımı anlına yasladım. Yanağında olan elim orayı kızıla boyuyordu. Dudaklarına ılık bir nefes verdim son dakikalarımda. Son kez öptüm bu karanlık ortasında onu, son kez dudaklarımızı bir ettim bu dünyada o aydınlanırken biz kararmaya...
Işıklar soluklaştı, insanlar hızla ayağa kalkıp alkışlamaya başladılar. Kimi gözyaşları içerisinde kimi gurur duyan bir ifadeyle mest olmuş kimi ise hiç bir şey anlamamış şekilde. Ayağa kalktım yerde oturan hayatımın elinden tutup çekiştirdim. Gülerek ayağa kalktı, elini elime kenetledi. Gülümsedim. Son perde bitişi bizim gülümsememizdi dünyaya. Rahat bir şekilde son kez seyircileri selamladık. Yüzümde o acıyı hissederken döktüğüm gözyaşları yavaşça kurumaya başladı. O ise bana döndü boya olmayan eliyle gözlerimi sildi gözlerime bakarken. Sahne ışıkları söndü ama bizim hikayemiz bitmedi.
Öhm açıkçası güzel olduğunu sanmıyorum içimden geldi ve yazdım. Bazı eski okuyucularım vardır belki aranızda, diyorlardır kesin neden yayından kaldırdığın kitapları yeniden yüklemedin? Artık o kız değilim, artık o eski ben kadar neşeli değilim. Ah ama öyle yazabilirim elbette ama içimden gelmiyor o hikayeler benim için son buldu sizin için de son bulsun. Her neyse şimdi kesin bunu beğenmeyenleriniz olur ama napayım ben içimden geldiği için yazdım yani çokta takmıyorum ne saçma falan diye yazmanıza gerek yok bebeklerim.
Ehm kısacası geri döndüm ama eski ben olarak dönmedim.
