LIBANGAN

Di Namamatay Na Pag-Ibig

I'm checking my social media accounts when my phone ring.

An unknown number. I know this is something important cause my manager wouldn't give my number unless it's not about bussiness.

"Hello, this is Sophia Andress the model of MSC, who's this?"

"Your lover."

Before i could answer it, the cold wind quickly embrace my body. Kasalukuyan akong naka upo ngayon sa isang bench ng isang lumang school. Lumang school?

"Asan ako?" Bago pa ako makatayo ay may grupo nang mga lalaki na lumapit at umupo sa aking tabi.

"What the hell?!" Agad akong tumayo at handa na silang sigawan ng biglang may umakbay saakin. He slowly kiss my hair that make me calm.

"At kailan ka pa natutong magmura aking binibini? Also, shouting is not your thing." Agad akong lumingon sa kanya. From his mysterious eyes to his pinkish lips it's looks so damn perfect. Para siyang ginawa para pagsilbihan ng mga tao. You can see elegance in his every move.

Is he into showbiz? I've never seen him. And for sure, mas guwapo pa to sa mga kasabayan kong modelo.

Binibini? Tats a rare endearment.

Lalo akong nagtaka ng hayaan ko siyang iupo ako sa tabi ng mga di pamilyar na kalalakihan. This feeling is different. For the first time in my scary showbiz life, i feel comfortable and safe with a damn stranger.

"At kayo naman, sino nagsabi sa inyong lapitan niyo si Sophia?" Singhal niya sa mga lalaki na sa tingin ko ay kaibigan niya. Tumawa ang mga lalaki na lalong nakapagpainis sa kanya. At paanong nalaman niya ang pangalan ko?

This event is strange. He said those words like she known me for years!

Akmang susuntukin niya ang mga ito ng biglang may isang binata na lumapit sa amin at balingan siya ng tingin.

"Paulo, tinatawag ka ng mga guro para sa isang importanteng pagpupulong. Inaasahan ka doon lalo na't ikaw ang may pinaka importanteng ganap sa mga pangyayari." Agad nabaling ang tingin niya at ng kanyang mga kaibigan sa lalaki.

"Ganon ba, sige susunod na ko. Iwan muna kita dito Sophia. At kayo mga lalaki, bantayan niyo si Sophia ha. Alagaan niyo yan habang wala ako." Utas niya bago umalis sa harapan namin.

His friend's just laugh at him as an answer. I feel comfortable with them which is really strange. I never talk to anyone, even with my family. And most specially, i never smile and laugh with anyone like this.

I thought i will be happier with next days with that group of men specially with the guy named Paulo.

But unfortuenately, he never comeback that day. Even on other days.

Until i heard the news that Paulo is dead. The police said that his been shot in his heart. Ang sabi pa daw ay suicide iyon. And i know it's not true. I know that his friends know that. Pero nagulat nalang ako nang di ko na mahanap ang mga kaibigan niya. Did they just betrayed their bestfriend?

Paulo was such a positive person. Wala nga siyang ka proble-problema sa buhay niya ayon sa alam ko, kaya napaka imposible na mag suicide siya. Also he is not an idiot to shoot his self. He love me, i know that. The first time i laid my eyes on him, i know that we have something. I also know that he never want to leave me.

This is not a damn suicide it's a murder.

Paulo Rodriguez lll
January 17 1960 - September 13, 1985

I'll promise to find you and get our happy ending.

Agad akong nagising nang hawak hawak ang puso ko at tila may mga luha sa aking mata. Is it just because I'm stress? Or because I just want a person to talk to.

But i swear, it looks so real. It's like it happen years ago. Should i find him? But he's dead right? Ano pang mapapala ko? Paulo Rodriguez who really are you? My first love? My husband, friend?

I shouldn't find him. It will be hard. Plus, the place was not even familiar with me.

But i promise right? I promise to find him and get our happy ending. And wala naman sigurong mawawala kung hanapin ko siya. Wala naman akong appointment o shoot's ngayon.

Agad akong sumakay sa sasakyan ko at sinearch ang posibleng lugar kung nasaan ang paaralang iyon. At siguro sinuswerte ako ng mga araw na yon dahil, nahanap ko nga. Nakakapagtaka at agad kong nahanap iyon. It's like I'm really destined to go at that place. Parang may tumutulak sa akin na puntahan iyon.

As i see the school i quickly go down to my car and search for posible persons na makakatulong sa akin sa paghahanap kay Paulo.

When i saw a woman at who dress so old i quickly run to her and ask questions.

She quickly smile at me and lend her arm at me for a handshake. Pero imbis na pakikipagkamay ang ibigay ko sa kanya, binigyan ko siya ng isang mano.

"Uhm hi, this is LANHS right? Can i ask something. Do you know Mr. Paulo Rodriguez?"

Her smile faded as i asked those questions. It's like she's gonna cry on that question which give me chills. Do i ask something wrong?

"Oo naman iha. Kilala ko si Paulo. Naging kaibigan ko siya noong araw. Halika maupo muna tayo sa loob ng silid para mas makapag usap ng maayos." She smiled at me once again. Agad naman niya akong iginaya sa loob at naglahad ng upuan. Pagkatapos kung umupo ay umupo rin siya katapat ng aking inuupuan.

And when she's about to talk to me, she held my hand and squeeze it. Guilt was evidence in her eyes.

"I was a close friend of Paulo. At yung tungkol sa nangyari sa kanya years ago, it was not a suicide, its a murder. Si Paulo ang tanging saksi sa krimen na ginawa noong Mayor noon sa isang dalaga. Pinipilit siyang patahimikin noon. Tinanggalan ng scholarship. Pinalayas sa kanilang tirahan at tinanggalan ng trabaho. Pero dahil sa mabuting puso ni Paulo, nagsabi siya ng totoo. Natanggal ang Mayor sa puwesto at nakulong. Grabe grabe ang paghihirap niya noong mga araw na iyon. Si Sophia, ang kanyang kasintahan ay walang kaalam alam sa mga nangyari sa kanya noon. At wala siyang balak na ipaalam iyon. Ganon niya kamahal si Sophia. Bago mamatay si Paulo sinabi niya sa akin na palabasin na suicide ang nangyari sa kanya kahit alam niyang nung araw na yon ay mawawala na siya. Hanggang ngayon iha, hindi parin nahahanapan ng hustisya si Paulo. Napaka swerte ni Sophia. Alam kong nasaktan si Sophia nung mga araw na iyon pero hindi kasing sakit ng naranasan ni Paulo. Nagsakripisyo siya at mas piniling isikreto ang totoong nangyari para lang maprotektahan niya si Sophia, dahil alam niyang kung alam ni Sophia na murder ang nangyari, gagawa at gagawa siya ng paraan para lang makuha ang hustisya ng kanyang kasintahan na pwedeng makapag pahamak sa kanya." Ngumiti siya sa akin pagkatapos sabihin ang mga iyon. Tuloy tuloy na bumabagsak ang aking mga luha sa aking mata. So that was my love story years ago huh.

After that story, i say thank you and leave. This is so much for today. I know that i can't go home so i just stay in the bench near that school and cry.

"Nung huling nakita kitang nakaupo ang saya mo, pero ngayon naman umiiyak ka. Kung dati ay hindi na kita nabalikan pagkatapos noon, ngayon sisiguraduhin kong hinding hindi na kita papaakawalan pa." Agad akong napatingin sa aking harapan ng marinig ang boses na iyon.

Walang nagbago. Kasing lambot parin ng mga ulap ang prisensya niya. Nagmistulan siyang bituin sa madilim kong mundo. Siya ang siyang nais ko. At walang sino man ang makakapigil soon.

"Paulo!" I quickly hug him and cry on his shoulders.

"Ako nga aking binibini. At ngayon sisiguraduhin kong sakin ang magiging bagsak mo."