Anlamsız Geceler

Öncelikle okuyan arkadaşlara merhaba,yorumlarınızın önemli oldugunu bilin. O yüzden herkes yeni basladıgım calısma hakkında düsüncelerini yazar ise cok mutlu olurum ☺ Evde tek kalışımın 5.günündeyim. Daha sessizliğe tam anlamıyla alısmış degilim.Beynim,dusuncelerim adeta bana oyunlar oynuyor.Yalnızlığı iliklerime kadar yasadim bu kadar gunde.Aileye verilen degerin ne kadar onemli oldugunu anladim. Neden ben,neden biz!? diye sormaktan alıkoyamaz oldum kendimi.

Annem, babam,ablam hepsini kaybettim. Yalnız kalmak istiyorum derken bunu kasdetmiyordum ki.

7 Aralık sabahiydi,hepimiz gayet mutlu bir sekilde uyandıktan sonra kahvaltiya oturduk. Masada anlamı olmayan bi sessizlik vardı hic birimiz konusmadan onümüzde ki kahvaltiliklara odaklanmistik. Sessizligi ben bozdum,bir daha bozamayacagim sessizligi iyikide bozmusum. Ne yapacagimizi evde oturmak istemedigimi soyledim. Benim haberim olmadan zaten hepsi önceden planlarini yapmisti. Babam ile annem akraba ziyaretine gideceklerini, ablam ise artik hic cekinmeden erkek arkadasi ile goruscegini dile getirmisti. Herkes planini yaptigi icin kimsenin huzurunu kacirmamak icin huysuzluk yapmadım. Arkadaşim Ezgiyi aramayı birseyler yapmak icin plan kurmayi dusundum fakat bir anda vazgectim evde oturmam gerektigi hissine kapildim. Herkes evden cikmak icin hazirlanmaya odasina cekildiginde tek basima salonda kalıp degisik seyler yapmayı dusundum. Ama neydi bu degisik seyler? onu bulmakta zorluk cektim. Ne dısarı cıkmak nede evde oturmak istiyordum. Neden beynim bana o gun oyunlar oynuyordu? Anlam veremiyorum!

İlk basta annem geldi yanıma 'istersen sende bizimle gel kızım' demekle yetindi sadece. Kabul etmiyecegimi biliyordu zaten sadece konusmak icin sordugu o kadar belliydi ki. Ne yapacaksın peki diye sormadan duramadı. Soruları o an beni bunaltsa da tepki vermeden evde oturup film izleyecegimi yeni kitaplar kesfedecegimi soyledim. Ablam suslenmis bir sekilde cıktı odasından yüzünde gülücükler acıyordu. Hepsi hazır olduguna göre evden cıkmalarının vakti gelmisti,kapıya dogru yöneldilee ve ayakkabılarını giymeye koyuldular. O sırada ne yapcagıma karar veremedigim icin sinirden delirmek uzereydim ama hic birine belli etmedim. Hepsini öptükten sonra kapıyı kapattım. Hemen televizyon izlemek icin odama kostum ama odama girdigim anda televizyon izleme istegim kactı. Üstümde ki pembe pijamaları hemen cıkartıp duzgun biseyler giyinip sacımı guzel bir sekilde topladıktan sonra hızlı bir sekilde kendimi dısarıya attım. Kararsızlıgım beni bile sinirlendirmis duruma geldi. Caddenin sonuna yaklasmıstım cok kalabalıktı herkeste bir telas icindeydi ama o anda telefonumu evde unuttugumu farkedip eve döndüm. "15 cevapsız arama" ile karsılastim. Arayan annemdi telaslandım, ne olursa olsun beni o kadar cok aramazdı aradım ama telefonunu acmadı. Evde birsey unuttugunu dusunup cıktım disari. Sokagın sonuna yaklastigim da hala kalabalik dagilmamisti. Kesin bir kavga oldugunu bunun ustune herkesin meraklanıp izlemeye gittigini dusundum. Kalabalıga yaklasinca bi arabanın üstüne cok korkunc bir sekilde kamyonun devrildigini gördüm. Bir an merak edip yaklaştım araba tanınmıcak hale gelmisti ama bizim arabamıza cok benziyordu. O anda karşı komsumuz Enver amca beni kolumdan kaptığı gibi cevirdi. Neye ugradıgımı sasirdim. Ne oldu Enver amca diye sormama izin vermeden aglamaya basladı. Kızım sakin ol sadece dedigi anda anladım. Kolumu cektigim gibi kostum,kalabalık bir anda bana döndü acıyan gözlerle. Kelimelerim kilitlendi agzımdan bir tek söz cıkamadı o anda. Herkes beni sakinlestirmek icin ugrassa da o an hic kimseyi duymuyor hic kimsenin bana karismasina izin vermiyordum. Sonrasın da cok fenalasıp bayılmısım,gozumu actıgım da bombos bir oda da tek basınaydım. Sarhoş gibiydim adeta konusmakta zorluk cekiyordum. Hemsire hanımın sesi ile irkildim.

-İyi misiniz Rüya hanım? diye soruyordu bana. Saka mıydı? 1 nisan falandıda benim mi haberim yoktu?

Hemen elimdeki serumu cıkarmasını soyledim. Doktorun izni olmadigi muddetce beni gonderemeyecegini soylemesi ile birlikte serumu ignesi oldugu yerden canımın acısını dusunmeden cektim. Tepki dahi gostermesine izin vermeden fırladım yataktan. 15 Dakika boyunca durmadan eve kostum. Aklima o anda bir taksiye binmek dahi gelmedi.Eve geldigim de polisler kapının önündeydi hic biri ile göz teması bile kurmadan eve girdim. Teyzem,dayılarım,amcam hepsi bizdeydi.Nefes nefese Enver amca girdi kapıdan kimse benimle konusamıyordu sessizligi bozdu hemen. Neredesin kızım cok korkuttun beni diyebildi sadece. Hastane de yanıma o gelmis ama ben o an onu ne gordum nede arkamdan bagırdıgını duydum.

Polislerden birisi girdi iceriye, hic sevmedigim bi ses tonlarından biri ile;

-Rüya Hanım konusmak icin karakola gitmemiz gerekiyor dedi.

Kafamı salladım sadece.Karakola gittigim de Kamyon söforu karsımdaydı.Neden o karsimdaydi da Annem,Babam,Ablam karsımda degildi!!

İyi misin kardesim dedi bana o anda. Sesinden üzgün olduğu belliydi ama umrumda degildi. O an kimse benim kadar üzgün olamazdı,ben herseyimi kaybetmistim daha ne olabilirdi ki?
Cevap vermedim. Kafasını kaldıramadı bir daha dikkatsizligi ile 5 kisini hayatını bitirmisti. Benim,Annemin,Babamın,Ablamın ve artık kendisinin de katiliydi. Dikkatsizligi ile hem öldürdü hem öldü.

Sonra mı ne oldu?

28 Yıl ceza verdiler.

Bana ne oldu sorusuna gelirsek,ilk 1 hafta akrabalar evden ayrılmadı. Teyzem onlara taşınmamı teklif etti,tabiki kabul etmedim. Evimiz bize aitti babamın ise kira aldığı başka evimiz vardı gecimimi onunla sürdürdüm. Yalnızlık,Ailesizlik zamanla beni tüketmeye başladı. Uyusturucuya basladım. Yavas yavas ölüyorum artık,hissediyorum.. Vucudum kaldıracak durumda degildi zaten. Tedaviye baslamak icin hastaneye gittigim de filmlerde ki gibi bir sözle karsilastim;

"Çok üzgünüm ama söylemek zorundayım Rüya hanım, en fazla 3 ay ömrünüz var ameliyat olmanız daha riskli"

İste benimde hayatım bitiyor. Bu kadarmıs,sadece 3 ay..