Z cukru był król

Rozdział 1.

Zwykle, kiedy zdamy test na sto procent, jesteśmy wniebowzięci. Chyba że to jest test ciążowy w wieku siedemnastu lat – wtedy raczej modlimy się, by wynik okazał się możliwe najbardziej negatywny.

Jaka była moja reakcja? Podniosłam głowę, spojrzałam na płytki na ścianie, wykrzywiłam usta w geście zrozumienia i wstałam, by podzielić się nowiną z chłopakiem. Na początku nie czułam nic. Dopiero chwilę przed wyjściem z łazienki uśmiechnęłam się lekko, gdy dotarło do mnie, co zobaczyłam, ale gdy zrozumiałam powagę sytuacji, w jakiej właśnie się znalazłam, uśmiech momentalnie zszedł mi z twarzy i zaczęłam myśleć w miarę racjonalnie. Oczywiście na tyle na ile byłam w stanie, będąc pod ogromnym wpływem stresu i emocji.

Ale zacznijmy od początku.

Siedząc na brzegu wanny, patrzyłam w zegarek nieprzerwanie od dziesięciu minut. Moje zdenerwowanie właśnie sięgało szczytu, gdy ustawiony w telefonie z dokładnością co do sekundy minutnik oznajmił, że to już czas. Dwie kreski na teście ukazały się praktycznie od razu, jednak dla pewności odczekałam wyznaczony czas. Może to przejściowe, możliwe, że wynik się jeszcze zmieni, myślałam. Ale cóż, nie zmienił się. Od stałego napięcia bolały mnie już policzki i nieustannie zaciskana szczęka, ale nie potrafiłam tego powstrzymać. Chwili dezorientacji towarzyszyło zdenerwowanie. Spodziewałam się tego – no dobra, nawet nie tyle co się spodziewałam, a byłam przekonana rezultatu, a chciałam jedynie potwierdzenia – ale mimo wszystko liczyłam, że to jednak nie będzie prawdą; dlatego też zwlekałam z testem tak długo, dopóki nie zaczęłam o nim myśleć, budząc się w nocy i nie pomagało odpędzanie myśli i wmawianie sobie, że na pewno wszystko nadal jest w porządku. Ale co będzie teraz, dalej? Niezbyt wiele opcji przychodziło mi do głowy, a każde rozwiązanie nie dość, że nie było łatwe, to jeszcze niosło za sobą wiele innych rzeczy.

Ale póki co, najgorszym momentem było wyjście z łazienki i pokazanie testu Patrykowi. Nie wiedziałam jaka będzie jego reakcja. Nie spodziewałam się niczego, a niewiedza została spotęgowana przez uczucie zagubienia i szoku. Być może był przygotowany na moją wiadomość; przecież to on, gdy tylko powiedziałam mu, że podejrzewam ciążę, zaproponował zrobienie testu. Gdy tylko wyściubiłam głowę zza drzwi, zauważyłam go. Spacerował nerwowo po salonie, na przemian zerkając na swoją matkę w kuchni i na łazienkę. Gdy mnie zauważył, przyszedł pod drzwi i nie zwracając większej uwagi na moją osobę, spojrzał na test.

— Łucja? – usłyszałam z oddali głos matki mojego chłopaka. Jej wołanie wytrąciło mnie z zamyślenia, dlatego też nie zwróciłam uwagi na reakcję chłopaka, bo od razu odwróciłam głowę w stronę jego matki, przez co na moment umknęłą mi twarz na przeciwko. – Nie wiedziałam, że jesteś. Chodźcie dzieciaki, zaraz wam zrobię coś dobrego.

Mama Patryka wróciła do domu podczas gdy ja czekałam na wynik. Nie wiedziała o mojej obecności, a nerwowe łażenie syna po pokoju prawdopodobnie uznała za jakiś objaw czekania na telefon ode mnie lub jakiegoś znajomego. Lubiłam ją odkąd pamiętam, od zawsze uważałam ją za cudowną matkę, bo mimo odejścia męża potrafiła idealnie wychować dzieci i dać im odpowiednią porcję miłości.

Nie zastanawiając się zbyt długo, schowałam test do tylnej kieszeni spodni. Postanowiłam porozmawiać z chłopakiem o tym później, gdy tylko zostanę z nim sam na sam. Jego mina nie zdradzała nic, przez co przeszło mi przez myśl, że może jednak on wcale nie myśli o tym za dużo i jest gotowy przyjąć na spokojnie cokolwiek, co tylko ma być dalej. Gdy tylko znalazłam się w kuchni, usiadłam na krześle przy ścianie, które zawsze zajmowałam, i oparłam podbródek o dłoń. Wyglądając za okno, z radością zauważyłam, że pogoda tego dnia była naprawdę piękna. Z dnia na dzień robiło się coraz cieplej i byłam pewna, że już za dwa tygodnie, kiedy będzie kwiecień, będę mogła wreszcie wyjść na spacer bez żadnej ciężkiej kurtki.