“Psikolojik sorunları olan insanlar deli değil,
depresyonda olan insanlar sorumluluklarından kaçan tembeller değil”
Her gün farklı hikayelere uyanıyor farklı acılarla uyuyoruz. Kimi acılara şahitlik ediyor, kimilerini duyuyoruz. Bir çok insanın acısına şahit oluyoruz.
Oluyoruz da ne kadar oluyoruz acaba?
Elimizden geldiği kadar ya da rol yapabildiğimiz kadar.
Hırsım ve öfkem savaştığı zamanlarda korkardım kendimden
Kırmaktan, incitmekten
Nefes alış verişlerimin şiddetini hissederdim vücudum da
Sessizce haykırışlarımın her zerresini içime atışımdaki acizliği hissediyordum.
Öyle bir gündü işte öfke nöbetleri damarlarımdaki kana kadar esir almıştı beni bu sefer bu diğerlerinden farklıydı. Ölüm hiç bu kadar yakın gelmemişti bana . Parmak uçlarım titriyordu yavaşça dokundum onlara buz gibilerdi ayaklarım çıplaktı. Kendime vuruyordum.
Aptal! Aptaaal!
Kızıyordum, ağlıyordum.
Fayda vermiyordu . Acizliğim karşısında ki direnişim beni daha da güçsüzleştiriyordu . Hayatta her şeye karşı direndim ; bir yerde adaletsizlik gördüm adalet için direndim başka bir yerde eşitsizlik gördüm yine direndim . Sahi sizler doğru bildikleriniz için ne zaman direndiniz ?
Farklı hikayeler de farklı açıları görüyorum her uyandığım da . Bazen görmeyen gözlerinize duymayan kulaklarınıza sızlamayan vicdanınıza hayranlık duyuyorum ...
Telefonumdan , bilgisayarlardan, televizyonlardan, gazetelerden, dergilerden çok korkuyordum
çok korkutucu gelmeye başlıyordu herşey ilk kez yaşadığım devirden nefret ediyordum. Kitaplara sığınıyordum. Şiirlerde canlanıyordum.
Nereye kadar sığınabilirdim.
Dışarı çıkmak istemiyordum, insan görmek istemiyordum!
Biliyor musunuz önceden sokakların altına üstüne getirirdim. Annem eve girmem için neler yapmazdı ki
Şimdi büyüdüm ve evden çıkamıyorum
Doğru dimi büyüseniz de korkuyorsunuz.
Bu korkular nereye kadar sürecek nereye kadar direneceğiz nereye kadar nefessiz kalacağız dört duvarlar arasında
Çok fazla hayalim de yok aslında.
Hayat bir bakıma sadece yaşamaktan yani yaşabilmekten ibarettir. Eskiden kocaman gelen sokakların artık daracık gelmesi yaşanacak hayatımızın artık ilgi çekiçi hiç bir tarafı kalmadığındandır . Hayaller demiştim aslında eskiden hep hayal kurardım gökyüzüne baktığımda , sevdiğim insanı düşündüğüm de hep hayal kurardım bir şey farkettim sonra , neden bizler hep güzel şeyleri düşleriz gerçek hayatta hiç de güzel şeyler olmuyor , o yüzden , fazda da hayalım yok aslında .
Lakin geçmişe olan nefretim yarınlara olan umutumu yenmiş değil .
