Tesoro mio - Ο κρυφός μου πόθος

Επεισόδιο 1

Ξυπνάω από τον ενοχλητικό ηχο του ξυπνητηριού μου, είναι το νεότερο μοντέλο που έχει βγάλει η αγορά τώρα τελευταία αλλά εντάξει, τι να το κάνω το ξυπνητήρι αν δεν το ακούω μαζί με τον έρωτα μου; Αν ξυπνάω μόνος μου και νιώθω να με πνίγουν τα ακριβά μου σεντόνια; Ο καιρός μελαγχολησε, το ίδιο και εγώ... 

Μεσημέρι 14:00

Βγήκα για καφέ με τον Πάνο. Είναι ο κολλητός μου και ο μόνος μου φίλος από μικρή ηλικία. Τελευταία βέβαια υπάρχει μια σκοτεινή σκέψη που διαπερνά το μυαλό μου. Ο έρωτας. Τι συμβαίνει με μένα; Οποτε τον βλέπω νιώθω τη κοιλιά μου να πονάει, το μυαλό μου να τρελαίνεται και τη καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά, έτοιμη να σκίσει το δέρμα μου και να φύγει. Δεν ξέρω αν ήρθε τώρα η σκέψη ή αν απλώς τόσα χρόνια προσπαθούσα να την θάψω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Τον θελω. Είμαι τρέλα ερωτευμένος μαζί του, τι θα κάνω Θεέ μου; Εγώ; Ο Τζον Γκούντμαν; Καθόμαστε δίπλα δίπλα. Μιλάμε για διάφορα. Εγώ δηλαδή, γιατί ο Πάνο είναι γενικότερα ένας τόσο μυστήριος άνθρωπος. Δεν μιλάει πολύ, ορισμένες φορές με κοιταει με ένα βλέμμα μουλαριου, όμως ακριβώς αυτό μου αρέσει. Στις σκοτεινότερες φαντασίες μου τον σκέφτομαι κολλημένο στο κρεβάτι μου, αυτός που θα έχει τον έλεγχο θα είμαι εγώ. Δεν θα μιλάει (ως συνήθως) απλά θα με κοιταει. Καθως καθόμαστε ατενίζοντας τις ηλιαχτίδες του μεσημεριού και πίνοντας το φρέντο εσπρέσσο μας, τον κοιτάω σιωπηλά με τη μόνιμη σκέψη να τον αρπάξω και να τον φιλήσω. Μιλάμε για τις μάρκες των μεγαλύτερων επιχειρήσεων αναλύοντας τες, ποσο λατρεύω τον καπιταλισμό. 

 15:35 

 Μετά από ατέλειωτες συζητήσεις περί των κομμάτων και των πολιτικών μας ενδιαφερόντων, καθως έχουμε προφανώς τις ίδιες ιδεολογίες, ζητάμε τον λογαριασμό. Εννοείται πως εγώ πληρώνω γιατί δεν δέχομαι να μην ανοιγω το πορτοφόλι μου όταν είμαι έξω. Ξαφνικά ο Πάνο πάει να αρπάξει το λογαριασμό και ακουμπάει το χέρι μου με το δικό του. Τρελαίνομαι. Νιώθω ένα γλυκό ρίγος να διαπερνάει κάθε μου κύτταρο. Βαριανασαίνω. Σκέφτομαι ήδη πως αν δεν κάνω κάτι άμεσα θα ολοκληρώσω στο παντελόνι μου. Τον κοιτάω με ένα σχεδόν δολοφονικό βλέμμα και αρχίζω να τρέχω προς το μπάνιο. Στις τουαλέτες χαϊδεύω τον εαυτό μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Τελειώνω με τη σκέψη μου σε αυτόν και στο άγγιγμα των χεριών μας. Πλένω (σαφώς) τα χέρια μου, χωρίς βέβαια να βρεξω το ακριβό μου ρολόι. Ανεβαίνω τις σκάλες έτοιμος να λιποθυμήσω από το σκηνικό που έγινε μόλις τώρα. «Τι έγινε, Τζον; Όλα καλά;» με ρωτάει απεγνωσμένα ο Πάνο. Τι να του πω; Πως έχυσα στη σκέψη σου; Πως σε γουστάρω αδυσώπητα; «Τίποτα, τίποτα, Πάνο μου. ΌλαΚαλά. Με έπιασε χέσιμο και έφυγα τρέχοντας.» Του απάντησα με σιγουριά. Μαζέψαμε τα πράγματα μας, άρπαξα τα ακριβά μου γυάλα και την ακόμα πιο ακριβή μου τσάντα και φύγαμε. Δεν ξέρω μέχρι που θα καταντήσει όλο αυτό...