Bir şey biliyorum ki yalnızlık tek olmak değildi hiçbir zaman.Biraz da yalnızlığın hakkını vermek miydi bu? Bunun ne olduğunu bilmiyorum ama dolu dolu yalnızım.Yanında olmak istediğim insanın yanında başkaları var.Bu,yalnızlığın dopdolu olanı.
Boş yalnızlık nasıl? Yanımda istediklerimi yanımda gördüğüm an yalnızlığım bir son bulacak mı? Yalnızlık belki içinden konuşması insanın.Iç sesini kimsenin duymaması.Belki de huzur bu? Peki bunca insan,her kafadan ayrı ses,bu ne? Çok konuşan insanlar yalnız değil mi? Dopdolu kalabalık mı onlar da? Yoksa yalnızlıklarını unutmak için mi bunca gürültü? Bir insan yalnızlığını konuşarak unutabilir mi ki? Eğer öyleyse benim de durmadan konuşmam gerekmez mi? Hayır,ben yine susardım.
Susmakta yalnızlığın bir bölümü mü? Öyle.Susan yalnız kalır.Belki bunca gürültü içinde asıl yetenek susmak.Dolu dolu susuyorum.Boş susmak nasıl peki? Yanımda olsaydın konuşur muyum? Yoksa beraber mi susarız? Beraber susmanın güzelliğini yaşarız belki.
Gel beraber susalım.Susalım mı? Susalım,konuşmayalım.Beraber yalnız kalalım.Kalalım mı?
Bu satırları okurken göz yaşlarımı tutamadım.Benliğimi buldum sanki.Yalnızlık bu kadar güzel anlatılamazdı.
Sahi ben de bu kadar yalnız mıyım? Kimi kandırıyorum ki..Tabi ki yalnızım.Eşyasız,bomboş bir evde gibiyim.Belki de hiçbir şeyi hissetmediğimden böyle.Ama ne yaşadığımı biliyorum,hissediyorum.
Bu satırları okurken bile çıkmadın aklımdan.Hiç çıkmıyorsun.Bazen sırf seni düşünmemek için elimden geldiğince bağırıyorum evde.Beynimin içindekileri duymayayım diye.Bir saniyeliğine olsun benden uzaklaş diye.Arada işe yarıyor bu.Sonsuza kadar bağıramam ya! Susunca yine sen.Yine hayaller.O hiçbir zaman yaşanmayacak,imkansız olan kahrolasıca hayaller.
Belki de her şeyin başı o hayal dünyamız.Bir durdurabilsek kendimizi her şey düzelecek gibi.Peki düzelir mi her şey? Buna hiçbirimiz inanmıyoruz,inanamıyoruz.Çünkü çoğumuz inancını yitirmiş insanlarız.Küçük yaşta çok şey yaşamış hayatı simsiyah gören insanlarız.En azından ben böyleyim.Belki daha fazlası.Daha 15 yaşındayım be! Ne bunlar böyle?
Bazen oturup kendime hayret ediyorum.Nasıl oluyor da bu kadar acı yaşamış olabiliyorum? Bir insan hep mi kaybeder diye düşünüyorum.Ben hep kaybettim.Daha doğrusu sahip olmadığım,olamadığım şeyleri kaybettim.
Bir insan sahip olamadığı şeyi nasıl kaybedebilir? Düşündüğüm şeylerden biri de bu cümle.
Ben seni sahip olmadan kaybettim.En başından.Seninle konuşamadan,sana sarılamadan,kokunu içime çekemeden,yanına bile gelemeden,dokunamadan kaybettim.Gelmek istedim.Kim istemez ki? Hepimiz sevdiğimiz insanın yanında olmak isteriz.Ben gelemedim yanına,yapamadım,Korkaklığım tutuyor işte naparsın.Aslında cesur bir insanım ama konu sen olunca biliyorsun ki işler değişiyor.
Yatıyorum sevdiceğim.Biraz uyumaya çalışayım.Yoksa beynimdeki loblar birbirine geçicek.
O güzel boynundan öpüyorum.Aman dikkat et,üstün açık yatma! Nasıl uyuduğunu dahi bilmiyorum ama yine de üzerini sıkı ört.Hava soğuk.Zaten hastasın..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aşk Olmadan
Romance"Gerçek yalnızlık;etrafında onlarca insan varken hissettiğin duygunun adı mıydı? Yoksa kim yanında olursa olsun istediğin kişinin yanında olmaması mıydı?"
