Lost university {L,U}

Memories.

Cristine POV

Kasalukuyan nandito ako sa may bahay nila lolo at lola ng pasamantala lamang, kahit na abandon na 'tong bahay dahil pinasara nila papa at mama.

Papa and mama? Funny...

May hawak akong baril at pinuputok sa bawat gitna ng malaking bilog medyo kalayuan kahit mahusay na ako sa pag-gamit nito, ginagawa ko pa din pang patay ng bored, gusto ko lang mag muni muni dahil badmood din ako, this mood swing I have..

I can't deny I want to kill someone, I want to see some blood, I'm very thirsty for blood...

Buti nga may nagnakaw sa akin masarap lang sa feeling talagang gan'to na ako, gan'to ako lumaki na walang nagmamahal liban kay lolo at lola at sa mga kaibigan ko.

You can't blame me for growing like this.

After ko sa mga larong ginawa ko dito, at nag desisyong umuwi. I'm very satisfied that I can rant using my favorite gun.

"Where have you been." sulpot ni papa nung naka apak nako sa loob ng mansion.

I just glance at him for a second and widrew my gaze, he doesn't deserve my attention at all.

"Sumagot ka while I'm talking to you!" Sigaw ni papa kita ko rin ang pagkairita nya.

Hindi ko pa din ito pinasin at umakyat at kinuha ang unting gamit, mga damit or what bukas na kase ang enrollment. Mas maganda do'n nalang ako tumira alam kong gabi na ngayon don muna ako sa grand house mag stay-in.

Sa pag baba ko, kita ko ang pagkalaki ng mata nila at gulat, nag iba ang expression ni crystal sa dahil sa mga hawak ko. So what?

"Where are you going!?" Gulat na sambit ni mama.

"Do I really need to tell you that? You don't care what I do remember, mind your own business." I coldy said and glared at them before I leave.

"Cristine come back here! cristine."

"Once you step out of this house, we won't see you as my daughter!" napatigil ako sa narinig ko dahil sa mga nagbabantang boses ni papa, papa? Or should I say...no one's really care about him, it's no worth it to say his name.

Still it's hurt, they already abandon me, and they're telling me this? Fuck why did I even born to this family!

Nakatalikod ako at saka tumulo ang luha ko, hindi ko kinaya mabuhay sa hell mansion na 'yan, I dare to walk and step forward without hesitation.

Blag*

Narinig ko mula sa pinto at alam kong nakasarado na 'yon and its fine hindi na bago 'yon sa akin, matagal na nila akong inabando ngayon lang nila nalaman? Dumbo.

Tinignan ko ang kabuoan ng bahay namin at talagang napakalaki mamimiss ko lahat ng nandito mga masasayahing alaala na tawa at laro na ginawa namin ni crystal at family reunion.

At magiging memory ko nalang lahat ng 'to kase hindi na ako babalik at aasahan nila yan...