"Talagang naging sandalan lang namin isa't isa"
"Can't be more thankful for that time in our lives"
"Tingin ka sa mata"
"Kung naniniwala ka sa sarili mong meron, meron yan"
"Hayaan kita basta masaya ka"
I finished watching for the nth time. Those words, those lines have been in my mind for the longest time.
"Argh! Ang tanga ang tanga ang tanga talaga!" I cursed myself while shaking my head. "Bakit mo kasi pinakawalan?" I wiped a tear that escaped my eye.
"Masyado ka nakampante. Akala mo di ka iiwan diba? Akala mo di ka kaya pakawalan. Oh ayan. Ang manhid mo din naman kasi at ang tagal pa bago mo inamin sa sarili mong mahal mo din naman. Mahal na mahal, higit pa sa magkaibigan lang." I chugged a bottle of beer.
"Akalain mo yun. Andun ako mismo nung sinabi niya yang mga yan. Tinignan ko naman sa mata. Ako mismo, nakita ko sa mga mata niya na meron. Pero bakit ba ko hindi naniwala sa sinabi niya na kapag naniniwala ka sa sarili mong meron, meron? Ah kasi in denial ako. Oh ngayon narinig mo yung huling sinabi? Hayaan daw basta masaya. Ang gaga pinagpilitan ko pa sakanya na masaya ko sakanya pero mas masaya ko sa iba tapos marerealize ko na tangina hindi pala. Sayo at sayo lang ako sasaya. Ngayon sabihin niyo sakin sinong tanga? Ako? Sino nagsabing ako? Kasi oo alam ko ako!" I talked to myself and drowned in my tears once again.
I'm drunk, again, and alone, still. I'm not sure kung nakailang bottles of beer na ko and I don't care. This is the only way para makatulog ako. After the day na nag livestream kami nila Bea hindi na tumahimik 'tong utak ko. Puro pagsisisi nanaman naiisip ko.
~flashback~
Nauna kasi si Bea sakin mag join dun sa live dahil yung solo entry nya muna ang ira-raffle. Siyempre nanood nalang ako habang naghihintay. I missed her. Kung alam niya lang kung gaano ko siya namimiss at kung gaano ko kagusto ibalik ang lahat sa nakaraan.
I was put back into my senses when I heard Tyang Aby say my name. Shocks hinihintay na pala ko. I thought. I was about to join the call already when I realized that Bea was talking about us. Our friendship lang pala kasi walang, us. I decided to listen first before joining the call. I wanted to hear kung ano sasabihin niya, kung ano yung mga best memories niya with me. I miss those times so much. If it weren't for me baka hindi na ko kelangan hanapin ng family mo, kasi kasama mo na talaga ko. I shrugged off my final thoughts and conditioned myself to act normal before joining the call.
~end of flashback~
Tangina, naalala ko nanaman kung pano ko magmukang tanga na kinikilig after ng call na yun. Kinagabihan, hanggang ngayon, di na kilig naramdaman ko. Puro sakit at pagsisisi nanaman. "I'm sorry if I was too late" I said. I checked the time mga 10 pm palang pero dahil nga lasing na ko hilo na ko. Pwede na siguro 'to kaya ko na itulog 'to.
*ring* *ring* *ring*
"Argh! Sinong nasa tamang pagiisip ang tatawag ng ganitong oras!" It's freaking 2AM! at alam ng lahat ng kilala ko how important calls are for me. Lahat ng calls sinasagot ko kasi pano kung importante diba?
"B-bea?" Huh anong oras na at bakit tumatawag 'tong si Bea? bigla akong kinabahan? Ano ba ginawa ko kanina baka natext ko siya ng hindi sinasadya?? Sasagutin ko ba?
*ring* *ring* *ring* eto na nga sasagutin na nga.
J: "H-hello? Bei?" Wala naman sumasagot.
