Eveeeet tek bölümlük ilk ve son hikayeme hoşgeldiniz! Kendi hayatımdan esinlenerek ve bir kaç şeyi umut ederek yazıyorum bu hikayeyi. Başka bölüm yok tabii ki bu ilk ve son bölüm. Geçelim, umarım beğenirsiniz...
Dolunay
"Artık Dolunay'ı birlikte izleyeceğiz..."
Ve maalesef yine Güneş ışınları gözüme vuruyordu. Ben Leyal. Leyla değil Leyal. İsmimi garip ve kötü buluyorlar, ama bence çok hoş. Umrumda değil diğerleri. Çok arkadaşım var, ama sadece 2 tane gerçek arkadaşım, kankam var. Neris ve Merve. Onlar gerçekten çok iyiler, ve gerçek arkadaşlar. Herneyse, şuan okul için güzelim yatağımdan kalktım. Rutin işlerimi hallettim ve kahvaltı yaptım. Dişerimi fırçaladım, formamı giyindim ve yola çıktım okul için. Lise 1'e gidiyorum. Herneyse yola devam ediyorum...
Okula geldim. Biraz Neris ve Merve ile sohbet ettim. Rahatladım resmen. Ama maalesef şimdi ders başlıyor...
Ooohhhh sonunda okul bitti. Eve geldim. Keşke gelmeseydim. Annem:"Bir hafta sonra taşınıyoruz, arkadaşlarına veda et." Dedikten sonra Dünya benim için durmuştu... "Ne?!" Dediğimi hatırlıyorum. Olamazdı...
Bir hafta sonra...
Bir hafta önce taşınmaya karar verilmişti, şimdi gerçekleştiriliyor... Arkadaşlarımla vedalaştım, yeni evimize gidiyorum. Bu evimiz biraz küçüktü yeni evimiz büyükmüş, çok umrumda!
Yeni evimize geldik. Maalesef yeni okuluma kayıt ta oldum. Yarın okula başlayacağım, aslında zeki biriyimdir, ama moral düşüklüğüne istemeden boyun eğiyorum bazen. Umarım yarın zekiliğimi korurum okulda...
Yeni okuluma geldim. Kapıyı tıklatıp girdim. Kendimi tanıttıktan sonra yerime geçtim aslında eğlenceliydi. Ama moralim düşüktü, çünkü her ne kadar eğlenceli olursa olsun benim umrumda değil!...
Okul bitti eve geldim. Ödevlerimi yapıp müzik dinledim. Evimiz orman gibi bir yerdeydi. Sessiz ve orman gibi bir yer... Akşam oluyordu, dışarı çıkıp yeşilliklere gittim. Müzik dinleyerek geziyordum. Ama Ay'ı gördüm. Benim Ay'a zaafım vardı. Hemen onu izleyebileceğim bir alana geldim. Yeşilliklere sırt üstü yattım ve Ay'ı izledim. Eskiden Ay'ı eski evimizde izlerdim, bu yeni evimizde ilk Ay'ı izleyişimdi. Bunları düşünürken ağladığımı farkettim, eski evimi gerçekten özlemiştim, kim özlemez ki? Orda bunları düşünerek bir iki saat ağlamıştım. İçimi dökecek kimsem yoktu ama Ay vardı. İçimi o na döktüm bağıra bağıra ağlayarak. Rahatlamıştım... Annemin aramasıyla eve gittim. Yarın okul vardı. Duş alıp uyudum...
Uyandım yine Güneş ışınları sayesinde. Rutin işlerimi halledip kahvaltı yaptım. Dişerimi fırçaladım ve formamı giydim. Okul için yola çıktım...
Okula gelmiştim, kimse arkadaşım değildi. Ben olmak istememiştim. O yüzden kimseyle konuşmuyordum. Bazı söylentiler duydum, okula yeni birisi gelicekmiş. Bir an eski okulumu hatırladım ve gözümden yaş geldi. Kim bilir şimdi okula gelecek yeni kişi de belki isteyerek gelmemiştir. Bilmiyorum...
Gözümden yaş geldiğini anladım ve kimse görmesin diye sildim gizlice. Ama devamı geliyordu gözyaşlarımın, durmuyorlardı. Hemen koşarak arka bahçeye gittim. Yere çöktüm ve yüzümü kapatarak ağladım, biraz sesliydi kabul. Kimse yoktu. Ama adım sesleri duymaya başlamıştım. Kim olduğunu bilmiyordum ama umrumda da değildi. Yüzümü kapatarak ağlamaya devam ediyordum. Kim olduğuna bakmamıştım, umrumda değildi söylediğim gibi. Adım sesleri iyice yaklaşmıştı, hâlâ bakmamıştım. Tahmin ediyorum ki, yanıma çökmüştü. "Neden ağlıyorsun, bir sorun olduysa halledelim." Diyen kişinin sesi... O-olamazdı değil mi?! Hemen umutla başımı kaldırıp yüzüne baktığımda bu oydu! Neris!..
Çok sevinmiştim. Demek yeni nakil öğrenci oydu. "K-kanka?!" Dediğimi hatırlıyorum. "Ne o, beni gördüğüne sevinmedin mi?" Dediğinde ona sarıldım. İkimizde birbirimize sarılıyorduk. Ama ders başlayacaktı. "Hadi ama, derse geç kalmayalım demi?" Dediğinde gülerek omzuna vurdum. Ikimizde gülerek sınıfa çıktık, kapıyı tıklatıp girdik. Hoca en sevdiğim hocaydı. Kızmamıştı. Neris kendini tanıttı ve yan yana oturduk. Moralim düzelmişti, eski zekiliğim gelmişti âdeta. Neris ve ben bütün soruları doğru bilerek hocanın gözüne girmiştik...
Okul bittiğinde beraber yürüyerek eve gidiyorduk. Neris in ailesi de bizim evin yanındaki eve taşınmış. Çok sevinmiştim. Eve doğru yürümeye deva ettik... Eve gelmiştik. Kendi evlerimize ve odalarımıza çıkıp buluşmak için rahat şeyler giyindik. Tabii o nu nerden biliyorsun derseniz ormana gidecektik. Aşağıda buluşup ormana yürümeye başladık... Çok güzel geçmişti zamanımız, ormandaydık hâlâ. Akşam oluyordu. Ay doğmaya başlamıştı, Ay'a zaafı olan iki kişi olarak bunu izlemeden gidemezdik. Ay'ı izlemek için çimene yattık. Yan yana Ay'ı, Dolunay'ı izliyorduk. Bir an ikimizde aynı anda:"Artık Dolunay'ı birlikte izleyeceğiz..."
~♡~
Eveeeet umarım güzeldir. Umarım sevmişsinizdir. Gerçek bir hayat hikayesi ve umudun birleşimi öxöcvöxöxlxlxöxdögöd. Neyse, görüşürüz...
