İnsan hayatı boyunca diretilmiş kurallı sisteme ayak uydurmuştur.Ve kaçış hiçbir zaman yoktur.Kurallar vardır ve o kurallar ne olursa olsun kabul edilmek zorunluluğu içerisindedir.Peki ya siz onlardan biri değilseniz...
Tozlu kalabalığın arasından geçerken gördüğün belirsizlik sadece bu hayatın yalanlarıysa.
AREV=ESİN PERİSİ
.
Nefes alırsam yakalanacağımı bildiğim zifiri karanlık koridorda yürümek dengemi bozuyordu.İlerideki ışık yayan aydınlatmadan gelen boğuk sesler tahrik edici bir şekilde beynimde uğuldayıp duruyor Sol elimi belimdeki kanayan yaraya bastırmaktan parmaklarım uyuşmuş duruma gelmiş,biraz sonra düşüp bayılacak gibi hissediyordum.
Gözleri bir hiçlikten başka hiçbir şeyi görmeyen,yaşam ile ölüm arasındaki çizgide sıkışıp kaldım,
Derinlerde her zaman biliyordum,kendimi ispat etmemin ve ruhumu taşımamın kaçınılmaz olduğunu, ben ölmeyi ve bir anlamsızlıktan ibaret olmayı seçen bir kadın.
Vücudu yaşına meydan okurca hür ve bağımsız,kumrala çalan saçlarım ve siyaha yakın gözlerim ile kalan insanlığın betimlediği bir falcı..
Kaçıncı kuşak olduğum hala çözülemeyen genlerimin bağdaştığı ve mitolojik olarak torunu saydıkları yunan tanrıçası Phoibe'ye benzediğim söyleniyor.Zamanın fazlası ile ilerisindeyim.
Yaşımı bilmem sayılarla aram pek yoktur. Özel yaş numaraları değil midir zaten değişen...
Ben bir mantık oyununda kazanan tarafım yada bilemiyorum.
Eğer bu kuralsız oyunda ben aklımı kaybedersem üzgünüm sizin kendinizden şüphe etmeniz lazım,eğer ben bu kurallarını kendim yazdığım oyunda kendimden şüphe duyarsam üzgünüm sizin aklınızı kaybetmeniz lazım.
...
Tutunamadığım duvarlara sırtımı süre süre yürürken;gözlerimin belirsizliğe baktığı, zorlu mücadelemin hırsla bezendiği, ölmek isteyipte ölemediğim her yıl için gülümsüyordum.Kaçıyordum kendimden, ışığa doğru kaçmaktan bahsediyorum...
"Sonu olan sonsuzluğa" beynimin tüm hücrelerinde yayılan bir ses bana doğruyu gösteriyor ama her hatırlayışımda bütün dengemi tepe taklak ediyordu.
Etrafıma usulca göz gezdirip önümde duran kapıya baktım üst penceresinden gördüğüm üzere içeride birileri vardı ve ışık kaynağım burdan geliyordu.Kapının kulpuna her defasında elim gidiyor ama açmak istemiyordu, içeriden haykırırca küfürler uçuşuyor ve baģrıltıların ardı arkası kesilmiyordu.Cesaretimi belimdeki bana ben senin yaranım diye hatırlatan bıçak kesiğinden alarak kulpu aşağı doğru indirdim ileri doğru itmeye gücüm bir an olsun yetmedi sandım ama başararak gürültü ile ittim diğer elimde kapıya dayanınca bütün ağırlığımı verdiğim için hızla yere düştüm.Başıma seslerin bir anda koşa koşa yetişdiğini.Ve Son bir kişinin figanını.
"Arev"
Bu o sesti yada beynimin yanılsaması...
Derman bulduğun hayatın yarısında bırakılmak.
O seste ailemden birine rastladım.Aylardır Kafamın içinde dönüp tüm ihtirasımı kaybettiğim o ses "Sonu olan sonsuzluğa" diye gürleyen...
Tüm Bedenim acıyla sarsılırken bilincim yerinden kımıldamıyordu.Hiçbir zaman ölmeyecektim, ölemeyecektim bu bile akli dengemi bozuyordu.
