Een twist op Romeo en julia

Romeo leeft!

Diep in de donkere en kille graftombe van de capuletti's ligt Julia met haar Romeo van het leven beroofd. Geen enkele sprank van leven meer te zien in hun levenloze lichamen. Er viel een stilte doorheen de graftombe enkel het geruis van de kille wind was nog te horen. Opeens hoorde je het gekraak van een zware houten deur die openging, daar stond broeder Lorenzo met zijn gezicht vol tranen. Hij kon niet geloven wat voor tragische gebeurtenis hij aantrof. Zijn hart zakte tot in zijn schoenen en zijn benen voelden aan als lood. Voorzichtig nadere hij de levensmoeë lichamen van Romeo en Julia. Een eenzame traan rolde over zijn wang naar beneden en bij het raken van de grond hoorde je doorheen de graftombe de druppel weergalmen. Voor Julia was het al te laat, haar hard doorboord met een mes. Lorenzo zag opeens de romp van Romeo op en neer gaan. Het gebonk van een kloppend hart was weer te horen. Doorheen het eerst witte gezicht van Romeo stroomde weer bloed. Langzaam opende Romeo zijn ogen weer. Broeder Lorenzo knielde naast het nu levende lichaam van Romeo. " o Romeo, o Romeo het was nog niet God zijn wil om u te laten gaan". " broeder als ik niet kan leven zonder mijn Julia kan ik niet anders dan mijzelf van het leven te beroven." " mijn jongen, je kan met de gedachten van haar in je hart leven". "Broeder ik denk dat je het niet begrijpt, voor mij was Julia mijn wereld mijn alles en nu is dat er niet meer. Hoe kan ik nu verder leven zonder mijn alles?". Romeo keerde zich naar Julia "kijk haar nu zo liggen, haar normaal zacht en fel rozen lippen koud en blauw." " haar levende kleur vergaan, geen lach zal er meer verschijnen op haar gezicht, haar ogen nooit meer opengaan." " nu heb ik enkel haar lach nog in gedachten die me zal achtervolgen in dromen." " wat zou ik toch geven voor jouw lichaam tegen het mijne". Broeder Lorenzo werd stil van zijn woorden. Als hij de woorden had om het te troosten zou hij ze geven maar hij bleef achter met de pakkende woorden van Romeo. " broeder Lorenzo wat is het leven toch zwaar en oneerlijk,waarom moet ik dit toch allemaal meemaken?". " mijn jonge, Julia is misschien niet bij je in het leven maar zal voor altijd in je hart zitten." " dat is de enige troost die ik je nu kan geven op deze sombere dag." " laten we haar een eeuwige rustplaats geven, waar niet enkel zij kan rusten maar ook haar naasten." " waar geliefden over de hele wereld Julie treurend verhaal kan aanschouwen". Romeo Basten in tranen uit "ik ga haar de prachtigste rustplaats geven die iemand zich kan in beelden met tuinen, rozen, fonteinen en een reeks aan ontelbare soorten zangvogels" " zodat er nooit een dag mag zijn zonder gezang, haar leven zal gevierd worden!". Maanden gingen voorbij waar hij bleef bouwen aan haar rustplaats, zelfs de bewoners van het dorp die alles gehoord hadden maakten zich zorgen. Hij at haast niets en dronk geen druppel water, zelfs tot in de nacht was er getimmer hoorbaar. De twee families kwamen na eeuwen van ruzie samen, ze zagen hoeveel moeite Romeo deed voor hun Julia en hoe bezeten Romeo was van zijn Julia. Enkele seizoenen verstreken maar uiteindelijk was de tuin klaar. Hij stond in volle bloei. Mensen kwamen over heel de wereld om deze prachtige tuin te aanschouwen. Maanden bleven voorbij gaan, reeds kende heel de wereld al over hun verhaal. Maar s'nachts bleef Romeo denken aan Julia, hij had het nog steeds enorm moeilijk. Elke ochtend deed meer pijn, als de zon opkwam dacht hij aan zijn Julia. Nooit zou hij meer naast haar kunnen wakker worden. Broeder Lorenzo ging elke dag hem bezoeken hoe hij was, maar nooit zag hij hem lachen. Romeo was nooit meer dezelfde, enkel een schim van wat hij ooit was bleef over. Elke dag ging Romeo naar de kerk om advies te vragen aan zijn Julia " o Julia als toen die avond op het balkon wil ik nog steeds jouw helemaal maar nu blijf ik over met minder dan ik eerst had." " wat verlang ik toch naar jouw blik, van jouw handen in de mijnen." " het doet me denken aan de eerste keer dat we elkaar ontmoet." " je zij tegen mij,is het niet zo dat pelgrims de handen van heilige beelden aanraken, twee handpalmen tegen elkaar kun je misschien al vergelijken met een kus."