Een twist op Romeo en julia

Het einde

Nu was de tijd aangebroken alles wat hij wou doen had hij gedaan behalve naar Broeder Lorenzo gaan. Hij ging naar de kapel waar hij altijd zat en vertelde hem " mijn vriend, vandaag bij dagen raad zal ik niet meer lopen tussen de levende maar dansen tussen de engelen met Julia." " ik wou niet gaan zonder jou nog een te spreken". Broeder Lorenzo's adem stopte zijn hart voelde zwaar, geen woord kon hij meer vinden " mijn jongen ik dacht dat het beter met jou ging, ik zag je lopen en dansen deze voorbije dagen". "ik wou het beste maken van mijn laatste dagen, maar ik kan niet langer verder en bovendien staat alles al gepland." " mijn hart is al gestopt met slagen sinds die dag dat die van Julia ook is gestopt". Broeder Lorenzo was verbaasd en kwaad maar eigenlijk wist hij zich niet hoe te voelen, hij kon niets meer veranderen nu. Hij legde zijn hand op de schouder van Romeo " veranderen kan ik nu niets meer ook al sta ik er niet achter." " maar dan wens ik er bij jou te zijn als het gebeurd". Samen liepen ze naar de tuin waar Julia was begraven, veel werd niet gesproken op die weg naar daar. Als ze aankwamen zetten ze zich op een bankje met uitzicht op de zonsondergang. Romeo zij " je was een goede vriend Broeder, beloof dat mensen ons aanschouwen als een mooi verhaal". Broeder Lorenzo keen in zijn ogen en knikte " elke mens voor eeuwen die nog komen zal jullie liefdes verhaal kennen". Er viel een stilte over de tuin enkel het zacht gezang van vogels was in de verte te horen. Een traan rolde over Romeo zijn gezicht en ademde diep in, en nam een flesje tevoorschijn. Lorenzo lachte naar hem met een pijnlijke glimlach en knikte en legde een hand op zijn schouder. "o ga ik het missen, de wonderen van de wereld en toch is dit het waard voor haar, mijn Julia", En nam een slok van het drankje. Hij keek naar Lorenzo, die opstond wetend dat hij even alleen wou zijn. Alles werd stil, geen enkel geluid meer te horen dan een kloppend hart. Stilaan werd het geluid zachter en zachter tot er niets meer te horen was. Een traan rolde over zijn wang wanneer de laatste balk van licht weg zakte achter de aarde. Daar lag hij dan in het donker op een eenzaam bankje tussen een rozen struik. Geen beweging was er meer te bespeuren. Voorzichtig naderde Lorenzo het lichaam van Romeo en ging naast hem zitten kijkend naar de open plek waar zij enkele minuten geleden nog samen zaten. Daar zat hij tot in het diepste van de nacht tot Benvolio hem kwam halen. Slapen werd er die avond niet gedaan, maar Romeo lag nu bij zijn Julia voor eeuwig te rusten. Voor altijd zullen ze nu bij elkaar zijn, "mogen ze samen gelukkig zijn in de hemel." Zij Broeder Lorenzo. Die ochtend ging Benvolio de brief afgeven aan zijn ouders en vertelde het verhaal voor heel het dorp. Iedereen was diep bedroefd. Want nog nooit was er zo'n mooi verhaal als dat van Julia met haar Romeo.