Το δικό του καλοκαίρι.

Η ΜΕΤΑΚΌΜΙΣΗ

    Το να μετακομίζεις μου ήταν πάντα πολύ δύσκολο. Η δουλεία των γονέων μου ωστόσο το απαιτούσε, και οι δυο καθηγητές έτσι για μένα η αλλαγή περιβάλλοντος κάθε λίγο είναι κάτι που έχω πια συνηθίσει. Αυτή τη φορά ωστόσο ήταν παραπάνω επώδυνο για μένα καθώς είχα αποκτήσει πλέον φίλους και στέκια στην Αθήνα, είχα βρει το μέρος που έκανε τον πιο ωραίο καφέ που έχω δοκιμάσει ποτέ, είχα συνηθίσει τα πάντα στην Αθήνα, είχε αρχίσει να μου αρέσει η πολυκοσμία και οι γρήγοροι ρυθμοί. Δυστυχώς όμως για μένα έπρεπε να αφήσω τα πάντα πίσω μου αυτό το καλοκαίρι και να μετακομίσω στην Ρόδο, εκεί είχαν διοριστεί οι γονείς μου, έτσι η Αθήνα θα γινόταν για μένα παρελθόν. Παρελθόν θα έπρεπε να γίνει και η σχέση μου επίσης, κάτι που ακόμα δεν αντέχω να ξεστομίσω. 

  Ο Άρης για μένα δεν είναι απλά το αγόρι μου, είναι και ο καλύτερος μου φίλος και το στήριγμα μου. Τον γνώρισα τυχαία σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μου, μόλις είχα πρώτο-έρθει στην Αθήνα και όλα έμοιαζαν ξένα και περίεργα, έτσι περνούσα αρκετό χρόνο στο πάρκο εκείνο όπου σύχναζε και ο Άρης καθώς ήταν επίσης κοντά στο σπίτι του και εκεί έβγαζε βόλτα τον Πατρικ, τον σκύλο του. Για όσους με γνωρίζουν, είναι γνωστό πως η αδυναμία μου στα σκυλιά είναι αδύνατο να κρυφτεί και μάλλον αυτό ήταν και η αφορμή να γνωρίσω τον Άρη. Μια μέρα καθώς περπατούσα αμέριμνη στο πάρκο, ακούγοντας φυσικά μουσική ένιωσα πως κάποιος ήταν πίσω μου και μόλις γύρισα αντίκρισα ένα πανέμορφο κουτάβι να με κοιτάει παιχνιδιάρικα. Αμέσως το χάιδεψα και ξεκίνησα να παίζω με το αξιολάτρευτο κουτάβι. Δεν τελείωσε όμως εκεί η ιστορία, καθώς περνούσα το χρόνο μου με το μικρό σκυλάκι άκουσα απο το βάθος κάποιον με φανερά απελπισμένη φωνή να φωνάζει "Πατρικ!". Το κουτάβι αμέσως έτρεξε προς το μέρος του και μόλις γύρισα και εγώ το βλέμμα ώστε να δω ποιος είναι ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. Ένα ψηλό αγόρι με ξανθά μαλλιά πιασμένα σε έναν ατημέλητο κότσο, φανερά καλύτερο από τον δικό μου, και ενδυμασία που θα ταίριαζε σε κάποιον καλλιτέχνη , καθώς φορούσε ένα απλό λευκό μπλουζάκι που διέγραφε άψογα το σώμα του ένα τζιν φαρδύ συνδυασμένο με λευκά all star παπούτσια, πλησίαζε προς το μέρος μου. Δεν κρύβω πως ήθελα να ο βάλω στα πόδια διότι ειλικρινά απ' όσο μπορώ να θυμηθώ εκείνη την ημέρα έμοιαζα στα αλήθεια απαίσια! Δεν το έκανα όμως, εκείνος πλησίαζε όλο και περισσότερο και καθώς πήγε να πάρει στην αγκαλιά του τον παιχνιδιάρη φίλο μου, που φανερά έψαχνε πολύ ώρα καθώς ο ιδρώτας κυλούσε σε όλο του το πρόσωπο, το μικρό κουτάβι τρέχει προς το μέρος μου. Για καλή τύχη και των δυο μας κατάφερα να τον πάρω στην αγκαλιά μου.