Take me to church | Vsoo

0.0

                  
Bazı insanlar, olmaları gerektiği gibi doğduklarını söylerler. Bazıları ise yetiştirilme şeklinizden dolayı olduğunu söylerler.
Bu teorideki sorun herkesin istediği gibi iyi ve normal bir ailemin olmasıydı. Mutlu bir çocuk olarak büyüdüm. Tam anlamıyla mükemmel bir Kore ailesiydik. Annelerim Rosé ve Jennie beni çok severlerdi. Ama ben onlar gibi değildim.
Ailem gibi olmadığımı anladığımda beş yaşındaydım. Amcam'ın düğününde ilk defa o endişe veren hissi yaşamıştım.

Asla onlar gibi olmayacaktım.

Amcam Jungkook'un, Jin amca ile düğününde tanışmıştım o çocukla.
Bazen, o yakışıklı çocuğun bana verdiği hissi görmezden gelseydim ailem gibi olabilir miydim merak ediyorum.

Heteroseksüel olduğumu ise ilk defa yedi yaşımdayken belli etmiştim. O günü, dün gibi hatırlıyorum. Üç arkadaşımla birlikte oyun oynamak için arka bahçemde oturuyorduk:

"Ne oynayalım."

"Bilmiyorum. Evcilik oynayalım. Jisoo ve ben anne olalım. Baekhyung ve chanyeol çocuklarımız olsun. Dediğimizi yapmak zorunda kalın."

"Bu adil değil Irene."

"Anneler böyle yapar."

"Ben ve chanyeol baba olalım sen ve jisoo'da dediklerimizi yapsın."

"İmkansız."

"Bir fikrim var." Bu cümlenin hayatımı mahvedeceğini bilseydim asla kurmazdım ama o zamanlar çocuktum, bilemezdim.

"Nedir?"

"Ben ve Baekhyung anne ile baba olalım."

"Bu çok garip."

"Hayır, bence eğlenceli olur."

"Bu gerçekten iğrenç. Heteroseksüel misin yoksa?"

"Hayır, değilim Irene."

"Öylesin."

"Değilim."

"Öylesin."

"Değilim."

"Öylesin."

"Değilim."

"Hadi, Baekhyung heteroseksüellerle oynamayız biz. Herkese iğrenç bir heteroseksüel olduğunu söyleyeceğim."

Dediğini yapmıştı, herkese bir iğrenç bir heteroseksüel olduğumu söylemişti. Ama bu acının sadece ilk darbesiydi. O günden sonra normal olmak için çok uğraşmıştım.

Ortaokula başladığımda işler daha da farklılaşmaya başladı çünkü bir erkeğe aşık olmuştum. Ve aşkı bilirsiniz, vazgeçmeye çalıştıkça daha da bağlanır insan. Gerçekten çok denemiştim, kızlardan hoşlanmayı, bir kız arkadaş edinmeyi denemiştim ama hiçbir şey ondan vazgeçmemi sağlayamamıştı. İki yıl boyunca gizlice platonik kalmıştım. Sürekli onunla konuşuyordum, sohpet ediyorduk. Tabii ki de yedi yaşında Irene'nin çıkardığı dedikodular devam ediyordu ve benim sürekli erkeklerle konuşmam bu dedikoduları körüklüyordu. Ama kendime engel olamıyordum kendim gibi davranmak istiyordum.

"Çocuklar, Romeo ve Julio da ki intihar sahnesinde çok iyi bir iş çıkardınız. Ağladım."

"Sağ ol bence de güzeldi."

"Keşke Julio rolünü bir kıza verselerdi. Sonuçta ne kadar hor görülse de shakespare bir heteroseksüeldi." İkisi de bana tuhaf bakışlar attığında yan tarafımızdan bir ses geldi.