Μιράντα

πρόλογος

Άνοιξα τα μάτια μου, μα ήταν το ίδιο. Σκοτάδι. Το σώμα μου ήταν κουρασμένο, τόσο κουρασμένο, ώστε η μόνη κίνηση που υπήρχε ήταν εκείνη την ματιών μου, δεξιά και αριστερά, μέχρι να πάρω απόφαση να σηκωθω από τα σεντόνια.
Ήταν τόσο ζεστά, τόσο αναπαυτικά, τόσο χαλαρωτικά, σαν κάθε σκέψη του να σηκωθώ να την καταπινε το στρώμα του κρεβατιού, που σαν μαγνήτης με τραβούσε και με βάραινε, νυσταζα ακόμα για να φυγω από την έλξη του.

Οι ώμοι μου όμως κρύωναν. Το ίδιο και τα χέρια μου. Και τα δάκτυλα των ποδιών μου.

Το φως του ήλιου ξετρυπωνε από το παλιό παντζούρι του παραθύρου. Άφησα τον χρόνο να κυλήσει καθώς τέντωνα το κορμί μου και ανακατευα τα σεντονια, απ'εδώ και από 'κει. Σαν τη γάτα το ξημέρωμα.

Τελικά βαρέθηκα και ετσι σηκώθηκα από το κρεβατι, βαριά και νυσταγμενα. Ήξερα το δωμάτιο μου, το σκοτάδι δε με εμποδίζει να κινηθω, ξερω ότι τώρα θα ακουμπήσω τη ντουλάπα, ουπ, και ένα βήμα δεξιά μη χτυπήσω στη καρέκλα, απλωνω το χέρι και βουαλα. Πόμολο. Το κατεβάζω και ένα και γκρακ. Ανοίγω τη πορτα, ουου, τώρα παταω το παγωμένο μάρμαρο. Προτιμώ το ξύλο. Και τώρα ο διάδρομος, και τώρα φως, και η μέρα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα.

Κλείνω σιγά τη πόρτα πίσω μου και μπαίνω στη τουαλέτα. Πίνω περίπου Χ λίτρα νερό την ημερα. Είναι πάρα πολλα. Θυμάμαι μια φορά ήπια τόσο νερό, αραίωσε το αίμα μου. Κυριολεκτικά.
Οπότε καταλαβαίνεις, πολυ νερό, πολλά ουρα. Και συχνά παρακαλω.
Στέκομαι μπροστά απο τον καθρέφτη.

Αρχίζει η παράσταση.

Ανεβάζω τη μπλούζα αρκετά ώστε να φαίνεται ο,τι πρέπει. Και αρχίζει ο χορός...
Στρίβω, τεντώνομαι, λυγίζω...
Γδινομαι γρήγορα και ανυπομονώ.
Αγγίζω τις πατουσιτσες μου στο κρύο γυαλι.
Γνώριμη αίσθηση. Αρκετά γνώριμη αίσθηση...
Έχασα 700 γραμμάρια. Δε το λες και πολλα.
Σκάω αμέσως ένα χαμόγελο, κατεβαίνω και αρχίζω και <<ξαναχορευω>> μπροστά από τον καθρέφτη. Και παίρνω πόζες, δεξιά αριστερά, αν φας, κοιτάζω τη πλάτη μου, καμπουριαζω, και γλιστράω το χέρι μου κατά μήπως της, αγγίζω αργά αργά, ένα ένα τα πλευρά μου.

Με λούζει ένα κύμα ζεστασιάς.

Νιώθω καθε κύτταρο του σώματός μου να ενεργοποιείται, ζεσταίνομαι. Σαν μικρές μικρές τόσο δουλικες βελόνες να με τρυπανε, ενεργοποιώντας με, παντού.
Και αρχίζει η μέρα, μια ακόμα προσπάθεια απώλειας γραμμαρίων από τη συνολική μάζα του σώματός μου.
Ντύνομαι γρήγορα και πάω στη κουζίνα να πιω νερό. Πίνω μεγάλες  γουλιες για να τελειώσει γρήγορα, έτσι αργότερα να ξαναβαλω νερό, να ξαναπιω, και πάλι απ'την αρχή.
Το μπουκάλι μου χωράει σχεδόν ένα λιτρο νερό.
Αυτή είμαι εγώ, η Μιράντα. Είμαι 17 χρονών και αυτό που κάνω είναι μια διεστραμμένη συμπεριφορά που λίγοι και αλλόκοτοι, σαν εμένα, καταλαβαίνουν.