Μιράντα

Δύο

Οι σκέψεις με κουράζουν.

Είναι μια ατέλειωτη αρχή, με ένα ανύπαρκτο τέλος. Δεν έχουν φρένα οι σκέψεις. Δε σταματανε.

Σαν σμήνος από μύγες να κάνει φασαρία στο κεφάλι μου, χάνομαι και μπερδεύομαι. Τοσες πολλές ιδέες, τόσες πολλές σκέψεις.

Εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να συγκεντρωθω στη μελέτη μου. Με είχε πιάσει μια φαγούρα στο μυαλό μου, η ανησυχία για το μέλλον με έτρωγε.

Μετά τις εξετάσεις, τι; Τρίτη λυκείου είσαι του χρόνου, θα διαβάζεις για τις πανελλαδικές εξετάσεις, πλέον αρχίζει το μέλλον σου. Δε θα μπορείς να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου ενώ οι γονείς σου πληρώνουν λεφτά για μαθήματα στα φροντιστήρια.
Δε μπορείς να θυσιάσεις το μέλλον σου για μια ακόμη χρονιά αυτομαστιγωματος.

Στήριξα το μέτωπό μου στα δάχτυλα μου και κούνησα ελαφρώς το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά με κλειστά τα μάτια φανερά εκνευρισμενη.

Φτάνει.

Αφού βρήκα τη ψυχραιμία μου αφησα στην άκρη ό,τι σημειώσεις ειχα μπροστά μου και πήρα μια νέα λευκή κόλλα χαρτί για να γράψω. Μαζί με τις σημειώσεις φαίνεται έκανα στην άκρη και τις σκέψεις μου, γιατί η ώρα είχε περάσει και είχα καταφέρει επιτυχώς να συγκεντρωθω στο διάβασμα μου.

Ανυπομονούσα να τελειώσουν οι εξετάσεις. Ήθελα να γίνει τόσο γρήγορα ολο αυτό.

Ανυπομονούσα να αρχίσω το δικό μου πρόγραμμα.

Έκανα ένα μικρό διάλειμμα βλέποντας τηλεόραση στο σαλόνι με την οικογένειά μου. Η μητέρα μου σιδέρωνε μερικά καλοκαιρινά ρούχα πίσω από τον καναπέ στον οποίο καθόμουνα. Είχε αρκετή ζέστη και τι σίδερο έκανε πολλή φασαρία. Ήμουν ήδη φορτωμένη, αποφάσισα τελικά να κάνω ένα μπάνιο για να αισθανθώ ανανεωμένη και χαλαρή.

Σε περιόδους έντονου στρες όπως η εξεταστική, έχω μια έντονη επιθυμία να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Όχι για λόγους ευχάριστης, αλλά για να αισθανθώ ότι κάτι αλλάζει πάνω μου. Για να αισθανθώ διαφορετική.
Απλώς μια αλλαγή.

Έκλεισα την πόρτα του μπάνιου αργά. Ω, συναντιομαστε ξανά...

Είναι κάποια πράγματα που πρέπει να επαναληφθούν, δε ξεφεύγεις από αυτά.

Γύρισα διστακτικά και κατευθύνθηκα προς τον καθρέφτη.
Πάτησα επάνω στο χαλακι του μπάνιου και αφαίρεσα όλα μου τα ρούχα αφήνοντας τα να πέσουν στο πάτωμα.

Έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου και αφού τελείωσα την <<φωτογράφιση>>, μπήκα στη μπανιέρα. Έριξα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και έκλεισα την κουρτίνα.

Το νερό άρχισε να πέφτει πάνω μου. Δεν παρατήρησα ότι δεν ζεσταινομουν πλέον, αλλά η θερμοκρασία του νερού ήταν χαμηλή. Αφού προσάρμοσα το μοχλό που ελέγχει τη θερμοκρασία, άρχισα να βρέχω τα μαλλιά μου.

Έκλεισα τα μάτια μου.

Δε μπορούσα να αντισταθώ.

Άρχισα να αγγίζω τα κόκκαλα των πλευρών μου και της λεκάνης μου.

Είναι εκεί...

Είναι ακόμα εκεί.

Πρέπει κάθε φορά να βεβαιώνομαι, μέσω αυτής της μοναδικής αίσθησης του ανθρώπου, την αφή, ότι τα κόκκαλα ήταν ακόμα εκεί. Τα αισθάνομαι ακόμα. Γιατί τα μάτια μου με κοροϊδεύουν κάποιες φορές, και όχι μόνο δε βλέπω κοκκαλα, αλλά δε βλέπω εμενα. Βλέπω απλώς ενα τεράστιο κομμάτι κρεας, και λιπος, πολλή ποσότητα λίπους, που έπρεπε πάση θυσία, να χαθεί.