Hayatımın erdıkıcı ve e ızız zamanlarındaydın herşey birden bire böyle oldu ıssızlık bedenimi ele geçirmişti ruhum daralıyor kendi kendime konuşuyordum herkezin odası doluyken benim odam bon boştu kızdığında etrafımdaki herşeyidağıtıp kırıyordum kitap okuyorum bazen bazen de hava almaya balkona çıkıyordum ama kol kola insanları görünce içeriiye kaçıyorum kelimeler anlamsız kalıyor yaz yaz bitmiyordu yanlızlığı yaz dıkça çoğalıyor sanki evde hapis misali orası da dör duvar yanlızlıkta dört duvar bir varkı yok
