[✔] MY ROMEO || MarkLee

ෆ╹E╹ෆ

keesokan harinya...

"Dia nak pindah hari ni—" jiyun bercakap seorang diri tiba tiba pintunya diketuk. Dia bgun dan membuka pintu tersebut.

"Oh eomma... wae ?" tanya Jiyun dalam keadaan serabai.

"20 minit untuk bersiap lepastu turun" kata eommanya sambil membuka langkah hendak pergi.

"Nak pergi mana , eomma ?" tanya Jiyun. "Puan Lee jiran sebelah ajak keluar makan petang sebab malam ni dia dah nak bertolak pergi airport" kata eomma jiyun.

Jiyun terasa , dia taknak Mark pergi.
"erm boleh tak kalau Jiyun jaga rumah je ?"

"laa kenapa ? kamu rasa tak sihat ke ?" tanya eommanya. "Penat sikit la eomma" kata Jiyun.

"Takkan kamu nak duduk rumah sensorg ?"

"Sensorg pun takpe."

"Hm okaylah" kata eommanya lalu pergi.

"Mark--"

-------------------------

"Eh mana Jiyun ?" tanya Puan Lee. Tuan Lee dan Mark hanya mengekori.

"Dia kata dia penat sikit jadi dia taknak ikut.." kata Puan Han

"Jiyun okay ke aunty ?" tanya Mark risau.

"okay je--" kata Puan Han teragak-agak.

Mark memandang eommanya dan bertanya "Mama, boleh tak kalau mark tak ikut ?"

"eh kenapa ?" tanya Puan Lee

Mark memandang Puan Han.
"erm-- boleh tak kalau saya nak temankan Jiyun dekat rumah ?" tanya Mark kepada Puan Han.

"erm yaa- mestilah boleh."

-----------------------

Pintu bilik Jiyun diketuk.

"Eomma tak bertolak lagi ke ?"  Jiyun terus membuka pintu tersebut.

Dia langsung tak terkejut dengan kehadiran Mark di depannya malah dia hanya menayangkan muka kosong.

"Kenapa awak tak pergi makan petang dengan diorang ?" soal Jiyun sambil melangkah ke katilnya semula.

"Puan Han cakap awak tak larat , jadi saya putuskan untuk jaga awak ." kata Mark.

"Risau pasal saya ke ?" tanya Jiyun selamba seperti takde perasaan.

"Mestilah ! Kita kan kawan ! "

dan berkecailah hati Jiyun sekali lagi.

"Erm yaa- kita kawan." jiyun mengulang dengan nada perlahan.

"Jiyun , kenapa awak macam mengelak daripada saya je ni ?"

"Dah tiga bulan kita kawan , awak tak bosan dengan saya ke ?" soal Jiyun.

"Hey ape awak cakap ni ? Kita kawan , kawan rapat ! Kan saya dah cakap hari tu awak satu satunya kawan saya , kenapa tak percaya ?"

"Manusia boleh berubah . Bila bila masa , dimana , dan dengan siapa ." kata Jiyun.

"Saya janji saya takkan tinggalkan awak."

"Janji Canada—" kata jiyun slow

---------------------

8.24 p.m

"Flight kami pukul 9.50 jadi kami rasa kami akan bertolak kejap lagi pukul 8.30" Kata Puan Lee kepada Puan Han.

Jiyun yg baru sahaja hendak turun tetapi terdengar perbualan itu lagi. Dia terus berlari menuju ke bilik semula.

"sksksk..."

"sksksksksk..."

ya dia menangis teresak esak diatas kerusi meja studinya yang berdekatan dengan tingkap kerana tidak mahu melepaskan Mark pergi. Dia menundukkan kepalanya dan disembamkan ke atas meja. Dia sambung menangis.

Tiba tiba dia dengar tingkap biliknya diketuk.

Dia membuka tingkap tersebut dan dia terkejut apabila ternampak Mark diatas tangga sedang memegang bunga.

"M- Mark ?"

"Han Jiyun , saya mintak maaf kalau saya asyik buat awak menangis disebabkan saya , saya betul betul mintak maaf. Walaupun saya dah nak pindah, saya nak awak tau, saya sayang awak sangat sangat. Saya mintak maaf sebab selalu buat awak keliru. Mungkin awak kecewa bila saya cakap kita cuma kawan tapi percayalah, perasaan saya terhadap awak dah lebih daripada kawan. Saya tau saya bukan siapa-siapa, tapi saya nak mintak tolong, jangan lupakan saya."

"Saya sayang..

       suka...

cintakan awak, Han Jiyun."

"Be mine ?"

"for sure, Lee Minhyung ♡"

—the end—
---------------------------------

akhirnya tamat suda ff mengarut ni agagaga , thanks yg support  seya ♡
me wuv you so much uwu <33